5. lars von trierin amerika üçləməsinin ilk filmi olmaqla bərabər, klassik film texnikalarına müharibə elan etmiş film olaraq da dəyərləndirilir. bu trier-in filmə, filmin tarixinə qarşı işlətdiyi ikinci inqılab fəndi sayılırdı. fikirimcə brechtyen tərzdə, bir dekorun üstünə sıxışdırılmış insanlıq, cəmiyyət, üç saatlıq ağrılar, inqılabın özüdür. dogville-i üç dəfə izlədiyim təqdirdə ondan doymaq bilmirəm. bu aclığımı sevmək kimi bir şeydir. dostum ona bir dəfə baxmışdı və etiraf etmişdiki trier gicdıllaqdır və dogville-i ikinci dəfə izləməyə götüm yoxdur. nicole kidman faktorunu bir tərəfə qoyaraq, son səhnədə baş verənlərə görə əfsanəyə çevirilmiş filmdir. hər nə qədər cannes film festivalı bu şahəsərə heç bir mükafat verməsə də, trier, filmdən sonra: əsl provokasiyanı göstərəcəm! demişdi... illər sonra bu provokasiyaları propoqanda etməyə davam etdi.
dogville cəmiyyətin üzbəüz dayanmış iki güzgüsüdür. sonsuzluqla heçlik arasında bütün insani və heyvani istəklər, yalvarışlar, təcavüzlər, ölümlər, sevgilər üç saat ərzində tamaşaçıya çatdırılır. məhz tamaşaçıya, çünkü dogville filmdən qabaq, teatrdır.