bugün ən yaxın dostum bu mahnını paylaşıb və başlıq olaraq. “hələ də” yazıb.
ən son 10 il bundan əvvəl siqaret çəkən mən, nə çətinliklərdən keçmişəm bu 10 ildə amma ilk dəfə siqaretə sığındım.
17 ildir dostuq, eyni məktəbdə, eyni sinifdə, oxuyub eyni hazırlıqlara getmişik və qonşu olmuşuq. indi ayrı ölkələrdə yaşasaq da tez-tez hal-əhval tuturuq birbizimizdən. mahnının yada saldıqları bir yığın peşmançılıq və acıdır. 11-ci sinifdə oxuyanda məşğələlərin birinə jalə adlı qız gəlmışdi, çox gözəl, səmimi və ağıllı qız idi. elə ilk zamanlardan turalın xoşu gəlmişdi jalədən. qısa müddət sonra məşğələ adı ilə nömrəsini alıb danışmağa başladı sonra da artıq yarı-sevgili, yarı-dost kimi münasibətləri başladı. jalə haqqında heçnə bilmirdi tural yavaş-yavaş öyrəndikcə vəziyyət qarışırdı. jalə nənəsiynən kirayədə tək yaşayırdı özünün də dediyinə görə başqa heç kimi yox idi. 17 yaşın verdiyi ərgənlik dəliliyi və mental dəyərlərin basqısının yaratdığı o “yaxşı oğlan” havası var hər ikimizdə də, nə də olsa dostumun sevdiyi qız idi öyrənməli idik haqqında hər şeyi. əvvəl kirayədə qaldığı əraziyə gedib dost-tanışdan soraqlaşdıq. o günü unutmaq hətta imkanım olsa silmək istəyirəm. biz ərgən gənclərin ən qorxduğu şey olmuşdu. jalənin anası el arasında məşhur olan adı ilə desək “qəhbə” idi. 4 il əvvəl (jalənin 13 yaşı olanda) bir kef məclisindən qayıdanda avtomobil qəzasında ölmüşdü. o vaxtdan nənəsi baxırdı qıza amma jalə böyüdükcə və gözəlləşdikcə qonşuların gözündə anası ilə eyni tərəziyə qoyulmağa başlamışdı. elə bu səbəbdən köçmüşdülər o ərazidən. ikimizdə eşitdiklərimizdən göt-baş olmuşduq, neynəyəcəyimzi bilmirdik. tural nə qədər mental tərəfi ağır bassa da, yaxşı tərəflərini qabardırdı söhbətin. “ belədi ki, o vaxt 13 yaşı varydı jalənin, uşaq idi də, həm odi sən özün də tanıyırsan jaləni elə qız ddeyil. həm də unudulub gedər də, anası çoxdan ölüb uje” o vaxtkı “yaxşı oğlan”lıq damarım hər nə qədər imkan verməsə də susdum. beləcə davam elədi münasibətləri. 3-4 ay sonra şəhərdə bayram tədbiri vaxtı yığılıb getmışdık tədbirə. jalənin köhnə sinifyoldaşlarından bir standart ağzıqaza tipin öküz kimi davranışından sonra eyni mövzular yenə üzə çıxmışdı. artıq bizim məktəbdəki bir çoxları da bilirdi məsələni, bir neçə gün sonra da artıq bütün məhəlləyə yayılmışdı söhbət. mən razı olmasam da tural hələ də vecinə almırdı söz-söhbətləri. 3 ay da keçdı birtəhər və imtahandan sonra jalə yaxşı bal topladı amma tural qəbul ola bilmədi. elə ən çətin məqam da burda oldu.
tural əsgərliyə getməli idi, jalə isə bakıya. belə halda tural ailəsinə vəziyəti açıqladı və təbii ki, reaksiya gözlənilən kimi oldu, “qəhbənin qızını gəlin edə bilmərik”. tural əsgər getdi, heç nəzuniyyətə də gəlmədi 1,6 il. jalə isə nənəsi ilə bakıya getdi. 5 il sonra nərimanovda bir gecə klubunda görmüşdüm jaləni, anasının yolunu tutmuşdu, amma istəyərək yox, mən məcbur etmişdim, tural məcbur etmişdi, turalin ailəsi, qonşuları, qohumları, o ağzıqara sinifyoldaşı, bir sözlə hamımız.
bir-birimizi görməzlikdən gəldik o an, sonra mən çıxdım. sonradan haqqında elə bizimlə bərabər məşğələyə gələn qızdan öyrəndiyim şey 3-cü kursda oxuyanda nənəsi rəhmətə gedib. elə o məşğələdəki qız da eyni əda ilə dedi ki, “jalə də anasının yolunu tutub, yaxşı ki tural o vaxt səhv etməmişdi, yoxsa bu qız elə nə olursa olsun qəhbəlik eliyərdi”.
utandım sözlük, çox utandım yerə girdim, özümü çox günahkar hiss edirəm, niyə indiki düşüncələrim, yanaşmam o vaxt yox idi. bilmirəm nə edə bilərdim amma yenə də çox peşman hiss edirəm.
tural əsgərlikdən sonra mumya kimi qayıtdı, 1-2 ilə toparlandı amma arada hələ də yadına düşür, ən son 14 ay əvvəl azərbaycana qayıdanda danışmışdıq bu haqda. hələ də özünü günahkar hiss edir.
bu mahnı da jalənin tural əsgərliyə gedəndə “qəhbənin qızını gəlin eləyə bilmərəm” mövzusundan sonra turala göndədiyi mahnı idi.
80. 5 gün əvvəl bir geyim mağazasına getmişdik. yanımdakı bir neçə köynək yoxlamaq üçün geyinmə soyunma otağına keçdi. mən də yorulduğumçün oralıqda bir stol tapıb geyinib tərsinə soyunub atılan paltarları qatlayan qaqaşı incələməyə başladım. huyum qurusun bir adama da baxanda rentgen misalı hər şeyi 1 anda beynimə həkk olunur. baxdım ki qaqaşın ayaqqabılarının altı qopuqdu. ayağını sürüyə sürüyə gəzir ki, çox bilinməsin.
üstündən 5 gün keçib, mən 5 dəfə yatıb durmuşam, 3 dəfə dərsə getmişəm, 1 dəfə sunum eləmişəm, qarışıq duyguların selində üzmüşəm ama o qaqaş ağlımdan çıxmır. həmin gün də çox pis yağış fason dolu yağmışdı. görən üşüyüb evə gedəndə?
343. qorxuram.
bir müddət əvvəl belə bir məlumat oxumuşdum. aslan antilopun dalınca düşür. əgər antilop sürətlə qaçmasa aslana yem olacaq. və tərsinə, aslan sürətlə qaçmasa həmin günü ac keçirəcək. mübarizə aparmaqdan zəhləm gedir. məndən olsa bütün gün yatardım. ancaq belə bir şəraitim yoxdur. çevrəmə baxıram nə çox insanlar var... sənin istədiyin bir məqsədi on minlərlə insan da istəyir. onlardan yaxşı olmalısan, çalışmalısan ki bu məqsədə nail ola biləsən. və sonra da ömrünün artıq bitmiş olduğunu görürsən. əslində heç nə yaşamadığını. 1 qarın çörək və yatacaq yer üçün bu qədər həyat mübarizəsinə dəyərmi? bunu edə bilməsəm, gücüm çatmasa acından öləcəyəmmi?
paxıllıq edirəm.
əslində paxıl biri deyiləm. bununla qürur da duyardım həmişə. ancaq yaş ötdükcə başlayır paxıllıq hissləri. başqalarının, səndən qat-qat şanslı olanların həyatlarına baxırsan və hər şeyə küsürsən. əlbəttə ki, bunda sosial medianın təsiri böyükdür. hamı necə xoşbəxt olduğunu şəkillərlə isbat etməyə çalışır sanki bir-birlərinə. baxıb fikirləşirəm görəsən mən nəyəm? bayaq instagramı açdım baxıram ən az 4-5 nəfər kabab bişirən yerdə şəkil çəkdirib qoyub, heç olmasa 10-15 nəfər getdiyi tətillərdə çəkilmiş şəkillərini paylaşıb. bir çoxu evi, ailəsi, övladları ilə türklərin sözü olmasın mutluluk tablosu paylaşıb. mənim şəkillərimdən isə bədbəxtlik yağır, qoy qabağına ağla.
mən də istəyirəm bunlar olsun. indiki yaşımda olsun. ancaq əlimdə bunların heç biri yoxdur.
həyat zəhər kimidir, bir şüşə zəhər içmişəm sanki, amma ölə bilmirəm, bədənimi yandıra-yandıra gedir... qovurur məni. əzab çəkirəm. bir an rahat nəfəs almaq üçün nələr verməzdim.. bir an yuxularımdakı kimi yaşamaq üçün nələr verməzdim. hərdən düşünürəm ki bunlar hamısı bir yuxudur. oyanacağam və bitəcək hər şey. nə zaman? allahım oyandırsana məni..
bayırda yağış yağır. normalda bu havanı sevsəm də, belə hallarımda məni daha da dərinlərə gömür bu yağışlar. böyümək bu imiş sən demə. çiyinlərində milyonlarca yüklə, milyonlarca insanın içində təkbaşına qalmaq və bu yüklərdən qurtarmaq üçün yollar axtarmaq. şanslısansa tapırsan o yolu, ancaq yükləri atandan sonra da görürsən ki rahatlığın keyfini çıxara bilmirsən. o qədər eşşək kimi daşımısan ki...
bir insanı belə məndən əsirgəyirsən. səbr etməyimi istəyirsən. bacarmıram artıq. məni bu qədər incitmə. yolun sonuna gəldiyimi hiss edirəm. məcbur olduğumu bilirsən. bilirsən ki davam edəcəyəm hər nə olursa-olsun. ancaq iynə ucu qədər yaşama gücü ver mənə... üzərimdəki yükün bir azını məndən götür. yalvarıram, boğma məni bu yalan dünyada.. yandırma... zəhərləmə... mən ki səndən həmişə yaxşı bir insan olmağımı arzu etmişəm. məni eşit.
məni gör. məni anla...hiss et.
725. psixoloji cəhətdən normal olmadığımı düşünməyə başlayıram sevgili sözlük.öz-özümə intonasiyayla,ərdoğanvari şeirlər deyirəm,özümə lətifə danışıb gülürəm və bunları ictimai yerlərdə edirəm.camaat tərs tərs baxdığını görəndə özümü yığışdırıram.dayanacaqdan evə qədər hardasa 500 metr yol var.o yolu gedəndə siyasi çıxışlar edirəm xalqı salamlayıram,ilham əliyevə söz soxuram.demokratiyanın vacibliyindən danışıram.belə belə dəli oluram deyəsən.
1034. Sözlükdə bilgi verməyən entrylər yazmamağa çalışıram. Amma bu entryni yazmaq istəyirəm. Mənim evim ruhi xəstəxananın ( el dilində dəlixana) yanında yerləşir. bir qonşum ruhi klinikadır, digər qonşum isə köhnə bir qəbirsanlıq. Bura köçdüyüm gündən heç ağlımın ucundan belə keçməyib ki, qəbirsanlıqdan qorxum. Tanışlarım hər dəfə qorxamadan necə yaşayırsan orda sualı qarşısında çaşıram. Etiraf edim ki, mən Ölülərdən qorxmuram. Mən dirilərdən qorxuram. Çünki dirilərdən hər cür pislik görmüşəm həyatda. Amma ölü biri mənə heç nə etməyib. Nə isə sözüm bu deyildi. Demək mənim sağ qonşum olan ruhi dispanserdəki xəstələr hər gecə saat 1-i keçən kimi qışqırmağa başlayırlar. Orada tam olaraq nə baş verir bilmirəm. Amma onların bu yolla öz narazılıqlarını bildirdiklərindən və səslərini bizə çatdırmaq istədiklərindən əminəm. Bu qışqırıqlar çox vahiməli olur və təxminən bir saat davam edir. Etiraf edirəm ki, səslər kəsildikdən sonra içimdən oraya getmək keçir. Ümumən ruhi xəstəxanada ruhi xəstə kimi yaşamaq istəyirəm. Əcəb istəkdir. Bir dəfə həmin xəstələrdən biri xəstəxanadan qaçıb mənim qarajımda gizlənmişdi. Həkimlər və polislər qapı-qapı gəzib xəstəni axtarlrdılar. Mənim həqiqətən xəbərim yox idi məsələdən. Bir az da həkimlərlə aramızda dava oldu. Amma xəstə mənim həyətimdən tapıldı deyə yaman pərt olmuşdum. Amma məsələ bu deyildi. Xəstəni tapdıqdan sonra işçilər elə döydülər ki, mən ömrüm boyu belə aqressiya, belə nifrət görməmişdim. Nə qədər qışqırsam, müdaxilə etsəm də xəstəni ala bilmədim onlardan. O xəstə oğlan da ağlımdan heç çıxmır. Daim onu düşünürəm. Düşünürəm ki, o oğlan bu dünyanın ən günahsız günahkarıdır. Pox olsun belə həyata.
595. kafelərdə, barlarda, avtobus və metrolarda, yaşadığım evlərdə, yaşadığım və gəzdiyim şəhərlərdə xeyli təklik hiss etmişəm. bu təklik iki tərəfli, biri maddi, bir digəri isə mənəvi olub. maddi təklik yeniyetməlikdən yetkinliyə keçid dövrüylə birgə - bəlkə də yetkinliyimdən yaşlılığıma keçidə qədər - məndən uzaqlaşdığı halda, uşaqlıq və ilk gənclik illərində elə də varlığını hiss etdirməyən mənəvi təkliklə baş başa qaldım. bu hal, yanınızda insanlar və baş verən hadisələrdən sizləri uzaqlaşdırır. məkan və zaman konsepsiyası mövqeyini itirir, səslər qeybə çəkilir, üzlər bulanıqlaşır, an etibariylə yaşanan bir hadisə, qarşı qarşıya oturduğunuz insanın işlətdiyi bir cümlə bir başqa hadisə, bir başqa fikirlə calaşır və siz bütün bunların nəticəsində öz tərki dünyanıza çəkilirsiniz.
nədir bunun adı? yadlıq? indivindual dekadans? soyuqluq? buzlaşma? sentimental yoxluq? yoxsa böyük meqapolisin modernləşdirərək məhv etdiyi insan portreti? hərdən mənə elə gəlir ki insanın təkliyini təmsil edən böyük literaturik yaddaşa sahibəm. sonra bu hiss keçir, o böyük səssizlikdə hamının o anki yaşadığım hisslərə oxşar duyğular keçirdiyini zənn edirəm. bəli, onlar da danışır, mənim kimi gülür, siqaretini yandırır, kofe və içkisini içir; lakin qəribə olan və məni onlardan ayıran onların ətrafa mənim kimi baxmamasıdır. hərhalda tək fərqlilik budur. hərəkətin olmadığı yerlərdə bacardıqca ətrafı süzməyə çalışıram. baxışımı bir başqa baxış tutduğu əsnada gözlərimi başqa detala çevirirəm. bu sanki insanları yenidən kəşf etmək kimi gəlir mənə. hər gün minlərcə təzə üz. minlərcə fərqli geyim. minlərcə eyni yadlıq.
və elə mənəvi və maddi təkliyin içimə yayıldığı günlərin birində, yorğunluğumu üstümdən atmaq naminə kiçik bir kafeyə girib, kofe sifariş vermişdim. kafe şəhərin mərkəzi küçələrinin arxasında yerləşən xalqa açıq bir ərazidə yerləşirdi. o kafeni xüsusiylə açıq olduğuna görə sevirəm. kofemi içə içə həm insanlar baxır, bir tərəfdən də səki və yollarda su kimi axan yaşama nəzər yetirirəm. masamdan bir neçə addım aralıda iki gənc qız oturub, söhbətləşir. qarşımdaki masada bir kişi əllərini teatral şişirtməylə iki yana açaraq qadına nəsə maraqlı hekayə nəql edir. bu əsnada kafeyə baxmadan keçən, əynində qırmızı - nimdaşlaşmış - paltolu bir qadını fərq edirəm. sürətli, harasa tələsir. nə məni, nə kafeni, nə də başqa bir şeyi görür. bəlkə də dəfələrlə gördüyü üçün bu belədir. meqapolis sakinlərinin taleyi o qadının hərəkətlərində təzahürləşir: eynilik, yadlıq, tələskənlik. meqapolislərdə insan üzünə ehtiyac yoxdur.
kofe bitir, yeniləyirəm. bir müddət ötdükdən sonra uzaqdan bir səs eşidilir: kibrit, salfetka, alışqan və onlara oxşar bir neçə əşya satan kor bir qadındır bu. bir-bir masalara yaxınlaşır, mümkün dərəcdə qoruduğu ciddiyyəti geyiminə yansımayıb. geyimi xeyli optimist və xoşdur. insan hər gün balerinlərə xas bu tip geyimləri küçələrdə görməyə öyrəşməyib. buna rəğmən isə işindən bezdiyi səsindən məlumdur.
hamı yavaş yavaş ona baxır. insanların üzlərində, kor bir qadının, dilənçi olmayan bir qadının həyata qarşısında göstərdiyi əzəmətə kiçik heyranlıq hiss edilir və o qısa heyranlıq, bir neçə saniyə sonra hadisədən uzaqlaşır.
biri qadından saqqız alır, digəri alışqan. yavaş yavaş oturduğum masanın yanından keçdikdə qeyri ixtiyari ona səslənirəm. əslində ona da deyil, sadəcə "hey" çıxır ağzımdan. dayanır. baxışları qeyri müəyyən uzaqlıqdaki boşluğa zillənərək, "mənə səsləndiniz?" deyə qarşılıq verir. bir qəribə oluram, kafedəki baxışların əksəriyyəti bizə çevrilir, səsindəki soyuqluq və bezginlik məni çaşdırır. və fikirləşirəm ki niyə zamanı dondurmayaq?
"mənə səsləndiniz?" bəzi baxışlar mənə, bəzi baxışlar kor qadına, bəziləri isə hər ikimizə baxır. ehtiyacım olmayan bir şeyə görə ona niyə səsləndim? indi nə etməli? zaman axır. ayağa qalxaraq - üzr istəməyərək - cibimdən çıxartdığım bir miqdar pulu əlinə uzadıram. "nə almaq istəyirsiniz?" deyə soruşur. çaşqın halda "heç nə" deyə bilirəm ancaq. "mən dilənçi deyiləm!" deyir, səssi aqressiv və günahlandırıcıdır. yoluna davam edir. masamın yanındaki qızlar mənə baxıb, bunun psixologiyada insanları təhqir mənasına gəldiyini deyir. onlar zəyif deyillər. və eşitmədiyim bir çox cümlə. təsəvvürümə adleri, freudu, jung və lacanı gətirirəm. hamısı qabağımda qəhqəhə çəkir sanki o an, qıza heç nə demədən ilıqlaşmış qəhvəmi içirəm. qızlardan biri qadına yaxınlaşıb alışqan alır. və dərhal mənə, heç olmasa alışqan alardınız deyir. "ehtiyacım olmayan şeyi almamaq kimi prinsipim var" deyib, məsələni bağlayıram. ətrafda hər şey əvvəlki kimidir.
indi isə tələsmədən, zamanı geri qaytarmağa münasibətiniz necədir?
"kofe bitir, yeniləyirəm. bir müddət ötdükdən sonra uzaqdan bir səs eşidilir: kibrit, salfetka, alışqan və onlara oxşar bir neçə əşya satan kor bir qadındır bu. bir-bir masalara yaxınlaşır (...) biri qadından saqqız alır, digəri alışqan. yavaş yavaş oturduğum masanın yanından keçdikdə qeyri ixtiyari ona səslənirəm. əslində ona da deyil, sadəcə "hey" çıxır ağzımdan. dayanır. baxışları qeyri müəyyən uzaqlıqdaki boşluğa zillənərək, "mənə səsləndiniz?" deyə qarşılıq verir. bir qəribə oluram, kafedəki baxışların əksəriyyəti bizə çevrilir, səsindəki soyuqluq və bezginlik məni çaşdırır.
"xeyr, yanımdaki şəxsə səsləndim" qadın xəfif təəssüf hissiylə uzaqlaşır. halbuki yanımda heç kim yoxdur, mən təkəm. o qızların timsalında kafedə o epizodu görən hər kəsi təssəvvür etməyə çalışıram: kor və həyata qarşı əzəmətli mübarizə aparan bir qadını dolayan əxlaqsızın biriyəm. az əvvəlki hərəkətim də elədir: əxlaqsızlıq. hansı daha ağır olardı deyə fikirləşirəm.
qadını təhqir etmək istəmişdim? əgər elədirsə, hansı səbəblə? yox deyilsə, niyə kiçik kafenin içindəki gözlər təhqir etdiyimi qışqırırdı?
qadına kömək etmək istəyirdim. cibimdə alışqanım var idi. alışqanı ehtiyacı olan başqasına sata bilərdi. mənim üçün əksi, alışqanım ola ola, sırf ehtiyacım olmadan qarşı tərəfi məmnun etmək naminə alışqanı almaq, - ən azı - qarşı tərəfə əxlaqsız yanaşmadır.
hər nə isə, bu hadisə kiçik bir misaldır, katarsist tərəfi də yoxdur. demək istədiyim, göstərmək istədiyim, yəqin bəzilərinizə məlum oldu.
zamanı geri qaytarmaq insanın ən qədim arzularından biri, bəlkə də birincisidir; ancaq bir də zaman geri qayıdacağı təqdirdə heç nəyin dəyişməyəcəyi fikirini də təkmilləşdirdi kor qadın məndə.
xülasə, uzun fasilədən sonra entry orucumu pozub, unutmamaq və xatirəyə çevrilsin deyə bu yazını qaraladım. indi sizə louis malle-nin çəkdiyi, kinematoqrafiya tarixinin təkliyi yansıdan ən yetkin epizodunu göstərəcəm. sonra müəmmalı bir müddətə sağollaşacam. parklara, kafe və barlara gedəcəm. avtobus və metroya minəcəm. gizli gizli insanlara baxacam. elə birini fərq edsəniz, bəlkə də o mənəm, çəkinməyin yəni. -*
667. maddi ehtiyac səbəbindən xəyallarına, arzularına çata bilməyən insanları görəndə çox pis oluram. həyatdə mənə ən pis təsir edən bir neçə şeydən biridir. sırf pul yoxdu deyə istənilən təhsili alaq bilməmək, və ya imkansızlığın yaratdığı auranın insanda buraxdığı izlər səbəbindən başqalarından bir addım geri düşmək və s. azərbaycan kimi ölkədə isə təhsil üçün tələb edilən rüşvətə görə arzularına xəyallarına çata bilməyən insanları düşünəndə istəyirəm o rüşvəti tələb edəni tikə-tikə doğrayım! tələbənin qayğısı istədiyi yerə qəbul olmaq üçün ordakı oğraşın tələb etdiyi rüşvəti hardan tapacağını düşünmək olmamalıdı. ələlxüsus, imkansızlıqdan əziyyət çəkən, ehtiyac içində yaşayanların.
81. bugün məndən bir sikim olmayacağını öyrəndim sözlük. belə ki, xəbər portallarının birində, hətta adını da deyim hacıbəyin portalında bir elan oxudum. elan mərdəkandaki uşaq evinə getmək üçün adam toplamaq məqsədi daşıyırdı. məlumdur ki, bu elanı verən də hansısa universitetin bir tələbəsidir. indi düşünün, bir uşaq evi var. kimsəsizlər filan toplanıb. azərbaycan kimi ölkədə o uşaqlardan hər hansı birinin mozart olması filan mümkün olan şey deyil. vaxtı gələndə oğlanlar narkotikdən, oğurluqdan filan içəri girəcək. qızlar da bakı barlarında bədənlərini əcnəbilərə satacaq. ancaq, bunu bilən bir qrup insan, o uşaqları ziyarətə gedir. ok, bəlkə dövlət strukturunu dəyişdirib o uşaqların gələcək problemini həll etmirlər ama o uşaqlara bir baş çəkirlər. deyirlər ki, ayə gəlin gedək görək bir bunlar nə iş görürlər, neyniyirlər. və gedirlər. heç tanımadıqları, bilmədikləri insanların ziyarətinə gedirlər. onlara paltar, yemək vs aparırlar.
bir sevgilim varıydı, eyni mərdəkandaki uşaq evlərinə gedirdi universitetdən. 3-4 dəfə getmişliyi vardı biz birlikdəykən. lovğalanmaq kimi olmasın, o qıznan hər görüşəndə olandan qopandan 50-60 manat xərcim çıxırdı. ama bir dəfə ağzımı açıb demədim ki, al bu 10 manatı gedəndə o uşaqlara mənim də adımdan birşey alarsan, qoşulub getmək bir yana yardım da eləmədim.
tanıdığım insanlardan bəziləri qocalar evinə ziyarətə gedərdilər, bir dəfə mən də gəlim demədim.
bunları keçdim, ən yaxın dostuma ki, ən yaxın dost olmaq üçün mən heçnə eləməmişəm, nə yaxşılıq eliyibsə o eliyib, 6 aydı zəng eləmirəm. o niyə eləmir desəniz, o 6 ay əvvəl bir gündə iki dəfə zəng elədi zəngini görmədim, ama sonra götürüb zəng də eləmədim. beynimi sikim. indi utandığımdan dəstəyi götürüb nömrəsini yığmağa üzüm yoxdur.
novruzda zəng eliyən dayımın telefonunu götürmədim. burda istanbulda 2 il eyni evde yaşadığım türk dostumun gəl görüşək təkidlərini 5 aydı müxtəlif bəhanələrnən cavabsız qoyuram. halbuki, avtobusa minsəm 15 dəyqə çəkəcək yanına getməyim.
indi fikirləşirəm, mən o uşaq evindəki uşaqlara nifrət edirəmmi? yox. qocalar evindəki qocalara? ona da yox. ən yaxın dostuma? nə nifrət, ölməyə də gedərəm. dayıma? yox. türk dostuma? o da yox əlbətdə ki.
bəs onda niyə belə edirəm, niyə heç kimə baş çəkmirəm? niyə ən yaxınımda olan insanları səbəbsiz yerə uzaqlaşdırmışam? nə pox yeyirəm mən bu həyatda?
etirafım budur, burda yazılanlar da 50 faiz belə deyil. indi qaza gəlmişəm sabah mütləq hamıya zəng eliyəcəm filan deyirəm. bilirəm ki eləmiyəcəm, ən sadəsindən üzüm yoxdur. nə vaxt belə oldum, niyə belə oldum heç bir fikrim yoxdur.
entry'lərimə müsbət səs verəndə bir daha düşün sözlük, belə də cındır bir adamdır ssg.
313. sözlük 1. kursdan bəri rəqabətdə olduğum ilayda adlı qız var. eyni bölümdə oxuyuruq, bir çox dərsləri də eyni məllimlərdən almışıq. dərslərdə ən qabaqda oturan, əzbərçi, əlaçı, məllimdən hər dərs çıxışı sual soruşan, həftəsonu belə məllimin ofisində gözləyən qızdı. bu il məzun oluram sözlük və unini qurtarmaq üçün bir elective dərs-us*
united states
energy politics dərsini alıram summer schoolda. təsadüfdən də ilayda da bu dərsi alır və o da bu yay qurtarır bakalavrı. sözlük dərslər başlayandan bəri bir dəfə belə dərsə getməmişdim məllimi sadəcə internetdəki şəkillərindən görmüşəm. ilayda isə berkenin*
qrup yoldaşım
dediyinə görə bu yay da yenə dərslərə gedir maksimum fəal olur yəni həmişəki ilaydadı anlayacağın. bugün professor keçən həftə verdiyimiz midtermün cavablarını açıqladı. midtermə hazırlaşmadan getmişdim məllimin verdiyi materialları da lövhəyə yazdıqlarından da oxumamışdım. midtermdəki suallar şox specific və çətin idi ancaq iki il ərzində gərək wsj-dən oxuduqlarımla, gərək dünya görüşümlə əjdaha essaylar yazmışdım. məllim cavabları ofisində açıqlayacağını dedi və ikişer ikişer adam alırdı otağına. təxmin etdiyin kimi mən gəldiyim saatta da ofisin qabağında da ilayda gözləyirdi. nəysə girdik otağa məllim dedi "mason you got 40 out of 40" "ilayda 34" . o an o qızın üz ifadəsini görməliydin sözlük sanki mənə bu 4 ilin ərzində uduzduğunu etiraf edirdi. 2. kursda da o qızla turkish diplomatic history dərsi almışdım, düzdü o dərsə gəlirdim takip edirdim oxuyurdum amma bu o vaxt da səhər axşam kitabxanda qurcalanırdı. nəticədə o tələbkar məllim də sinifdə sadəcə bir adama a+ verəcəyini deyən məllim mənim yazdıqlarımı bəyənib o qiyməti mənə vermişdi.
nəysə sözlük məllimin otağından çıxdıq. indi aşağıdadı. yan kresloda kitablarını qucağına sıxıb oturub. və etiraf edirəm sözlük həyatımda ilk dəfə öz uğuruma yox bir insanın uduzmağına sevinirəm. 1. kursun başında məni küçümsemesiyle, hər şeyi ilə bunu haqq edir o. indi starbucksda lattemi içib ona baxaraq sənə yazıram bunları. iyulun ilk günündə aldığım bu həzzi səninlə paylaşıram. yaxşı ki məni dinlədin sözlük, yaxşı ki varsan.
166. sözlüyü çox sevirəm, facebooku, twitteri və digərlərini sevmədiyim kimi. ortam gözəldi bi kere. seçib yığıblar elə bil yazarları bura, hepsi o kadar tatlı ki. təsəvvür edirsiz, heç kimi tanımırıq, yəni əksərən, amma çox adamın heç ən yaxınlarının bilmədiyi xüsusiyyətlərini, yaşadıqlarını, dərdlərini, fikirlərini və s bilirik, bu da uzaqdan uzaqdan kim olduğunu bilmədən yaxınlaşdırır insanları bir birinə, sevdirir. kimlik deyil, insanlıq ön plana keçir. nəysə oraları boş verin də, 1000ci entryni yazıram ekskluziv şeyeləmək istədim. başda ceo and founderahsgahdg timidus olmaqla bütün yazarlara heç nə demirəm, yazmağınızda olun, həmişə yazın, həmişə olun*
dedim ki day
. 1000ci entryni də ən sevdiyim başlıqlardan birinə yazdım hadi devam -*
131. etiraf edirem ki,
qorxağin biriyem,cool görsenmeye çalishiram,lakin heç düzemelli gözüm görmür,ayagimin altini gormediyim anlar olur,cool cool qulagimda naushnik velosiped sürerken 2 mashinin dalbadal yan güzgüsünü qirib qaçdigim olub,her defe sheherin ortasinda kinolardaki kimi sanki arxamda adam varmish kimi qaçmagimin sebebi bu gijdillaxlarin menden 20 qepik istemesidir,qorxdugumdan deil,kimse bir shey istese o deqiqe verirem.verince özümü lox kimi hiss elirem,behaneler uydururam,qiz olsaydim,yashamishdiz haa neyse.
aftobusda çatacağim astanofkaya (dayanacagiydi deyesen) 4-5 astanofka qabag elimde 20 qepiyi çixardib saxliram,yol boyu elimde sixaraq zorla tutunuram,elim metal iysi verir,niye ? çünki shofere pulu çattira bilmerem deye qorxuram,camaat meni gozleyer mense cibimde sikilmish qepiyi axtararam,3 defe qepik çixart 3ü de 10 qepik,qepiyi çixardanda yere düshen salfetka,xirda pullar shoferin ''teles biraz '' demesi.bu yaxinlarda pulqabi alaraq qurtuldum nehayet lakin bu dar cinsin cibinden çixarda bilmirem neyse
bu eskalatorda süretli düsherken qabagimda adam dayansin ha,ona icaze verin keçim demeyi keçen ay öyrendim,ona qeder sahilin o uzun eskalatorunu qabaginda hech kim olmayan adamin arxasinda dikilmekle kechirirem.bu aftobusdaki yeke göt arvaddara girmir ble.neyse
televizorla aram yoxdu
meselen,bir yarishmaya baxim,ordaki sual yarishmaçinin ixtisasi ile üst üste düshse,aparici o deqiqe ''oo tevfik bey,shanslisiniz bildiyiniz yerden'' deyir,o tevfik kopayoglusu onu bilmesin,onun yerine men utaniram qizariram,baxa bilmirem,deyishirem kanali..elece de yetenek sizsinizdeki qoca taklitci gotveren,o yox'u alir men qizariram.hele ustune de aglamali mahni qoyur anasini duzduklerim neyse.
helelik bu qeder terapi besdir psixolog sözlüyüm
edit:bunu xeberliyen dostuma burdan salam deyirem ve icazesile ''kaynak belirtirem''
(baxma: kaynak kıçım).
xoshedit: yuxarida saydiglarimdan eser elamet qalmadi mende artig.burdan desteyini esirgemeyenlere,baxib gulenlere chox sagol deyirem,duzeldim.artig bashga problemlerim var
1207. nənəm yatanda həmişə xoruldayır. Bəzən də elə olur ki, xoruldamır, amma nəfəs alıb vermək filan səsi çox gəlir. Öyrəşmişəm yəni bu səsə daha lol. Hərdən bir də görürəm ki, nənəm xoruldamır, səs filan gəlmir də. belə olanda bir az qorxuram, həmən gedib yaxınına üzünə filan baxıram ki, görüm nəfəs alır ya yox. Bir gün elə yaxınlaşanda gözünü açıb ikimizi də dəli edəcək.
544. universitetdə hər gün görməyə məcbur olduğum debillərdən bezmişəm. bunların çoxu nə üçün yaşadığını bilməyənlərdir, bir dəfə belə həyatı sorğulamayan, özünə "dünyaya nə üçün gəlmişəm?" sualını verməyən, işi-gücü hansı pozada selfie çəkmək olan insanlar. dünyanın bu günkü halından, yaxşı insanların yerin dibinə batmasından və ətrafımda olmamasından şikayətçiyəm. hardasınız? niyə bizi bu iq-süz insanlarla başbaşa buraxıb öz dünyanıza çəkilmisiniz? axı bizim də iki mənalı söhbət edə bilənlərə ehtiyacımız var..
həyat getmir, durub elə bil. özümü gələcəkdə heç bir yerdə görə bilmirəm, çünki həyat gündən-günə mənasızlaşmağa davam edir və bundan daha da mənasız olacaqsa, niyə yaşamalı?
robot kimi yaşayırıq, günlük ehtiyaclarımızı qarşılayıb gələcək üçün çalışırıq, bir gün tam dərk etmədən valideyn olacağıq, ondan sonra da öz şəxsi həyatımız bitmiş olacaq. bir gün dönüb geriyə baxacağıq: niyə yaşadıq, necə yaşadıq? əldə tutulacaq heç bir xatirə olmadıqdan sonra apar tulla. sən yaşamayıb sürünmüsən.
susmaqla ömrüm keçir, susuram və nəyisə gözləyirəm, sanki bir əl uzanacaq və deyəcək ki, gəl, daha gözəl bir dünyada yaşamaq mümkündür. bəlkə bir anlam tapa bilməmək yazdırır bütün bunları mənə, ancaq yaxşıya doğru gedəcəyinə əsla inanmıram. dünya həmişə belə anlamsız idimi?
634. sözlük, bu gün mənə məndən mesaj gəldi. yəni sırf mırta mail-lərimi yoxlamaq üçün girdiyimdə özümdən gələn mesajı gördüyümdə qəribə hiss etdim özümü. 1 il əvvəlki mən indiki mənə mesaj yollamışdı. futureme.org saytını bilərsiz yəqin, bilməyənlərə də burda paylaşım. bir azdan faydalı saytlardı nədi, o başlıqda paylaşaram. deməli, bu sayta daxil olursan, daha sonra orda bir mesaj yazırsan, sonra göndərəcəyin adresi seçirsən, o da sənə düz 1 ildən sonra bu mesajı yollayır. yəni düz 1 il bundan əvvəl 2 may 2015-ci ildə 17:14-də bu mesajı göndərmişəm. sırf mırta və marağa. görək çatacaqmı deyə. unutmuşam amk. indi gələndə şok oldum. nə yazdığımı belə unutmuşam. girdim mesaja ürəyim əsə-əsə yazdıqlarımı oxudum. müqayisə üçün bir neçə şey yazıb 1 ildən sonra necə olduğumu öyrənmək istəyirdim. oxudum məktubu. oxuduqca düşüncələrdən düşüncələrə daldım. mənə ən çox təsir edən sual "xəyallarımdakı kimi bir həyata nə qədər yaxınlaşmışam?" oldu. heç nə qədər içini sikim. heç nə qədər. o xəyaldakı kimi həyata bir noxud uzunluğu qədər də yaxlaşmamışam. çox pisəm, sözlük. sanki bir şeylərin olmağını gözləyirəm. sanki birilərinin gəlməyini, bir şeylərin baş verməyini gözləyirəm bir dəyişiklik üçün. bəxtim heç gətirmir. nə qədər çalışıram alınmır. indi özümə bir məktub daha yazacağam. bu dəfə təcrübəli olduğum üçün daha əhatəli. daha gözəl. görək bir il sonra 2 may 2017-ci il 17:14-də harda, necə vəziyyətdə olacam? və ya olacammı? bezdim, sözlük. bezdim.
1199. özümdən çox narahatam.
gələcəyimdən çox narahatam.
artıq həyatımın ipləri əlimdən çıxırmış kimi hiss edirəm və necə toparlayacağımı da bilmirəm.
maddi və mənəvi tükənmişlik də bir tərəfdən.
Yeniyetməlik vaxtlardan baş qaldırıb uni vaxtlarında birtəhər öhdəsindən gəldiyim anger issues, əsəbilik, aqressivliyim yenidən baş qaldırır. qonaq getdiyimiz yerdə ağzını marçıldadanlara görə süfrədə hirsimdən çəngəli əlimə batırmaq, sırf insanlara əsəbiləşirəm deyə günlərlə evdən çıxmamaq, qab-qacaq sındırmaq, dərman içib yataqda gün keçirməklər bir-birini izləyir son 1 həftədir. it kimi qapıram hamını. Arada özümü sosiallaşmağa məcbur edib planlar qururam, amma son dəqiqə cancel edirəm. Canımı sıxır hər şey. Bayaq da otaqdakı ağcaqanada əsəbiləşib hirsimdən ağladım. Tab gətirə bildiyim sayılı insan var.
həmişə nifrət etmişəm deyingən insanlara. Bu aralar mən də deyinirəm hər şeydən, öz-özümə olsa da əsəblərimi pozur. Kassada sıra gözləmək əvəzinə ağzımın içinə girən xalanın başına çırpmaq istəyirəm aldığım makaronu. Eskalatorda sol tərəfdə dayananları dartıb aşağı itələmək istəyirəm. Ağzını marçıldadanların sifətinə boşqab çırpmaq istəyirəm. Kafedə hörpüldədib nəsə içənlərin sifətinə qaynar kofe atmaq istəyirəm. Səsim tutulana qədər çığırıb içimdəki əsəbi, nifrəti, aqressiyanı tökmək istəyirəm.
yorulmuşam. və normal bir insan olub sakit həyat yaşamaq istəyirəm.
301. yenə etiraf etməyə çalışacam. əhvalım hara qədər yetsə yazacam, ya da bəlkə yarıya qədər yazdıqdan sonra öz ürəyimi boşaltdığım üçün siləcəm və bütün bunları siz oxumuş olmayacaqsız. əgər oxuyursuzsa, deməli səbrim çatıb.
mən sosial fobiyadan əziyyət çəkirəm. insanlar sosial şəbəkələrdə taxt-tac qurduqlarından, kiminsə sosial fobiyası artıq diqqət cəlb etmir. amma önəmli xəstəlikdir! bəli, bəli- bu xəstəlikdir. lakin mən özümü xoşbəxt sayıram. çünkü bu xəstəliklə mübarizə üçün bu xəstəliklə barışmalısan. nə qəribədir deyilmi ? məhz özünlə barışmamaq səbəbindən yaranan bu xəstəliyin hücumlarını dəf etmək üçün özünü qəbul etməlisən. hər şey uşağlıqdan başlayır. siz o qədər utancaq olursuz ki, ağlayaraq belə diqqət çəkə bilmirsiz. bu utancaqlığı sizə ailə vəziyyəti, maddi durum kimi kök salmış qol-budağlar aşılayır. uşağlığdan başlayan bu vəziyyət sizi digərlərinə görə bacarıqlı edir, lakin siz heçvaxt bu bacarıqları ardıcıl önə çıxara bilməyəcəksiz. sizdə bu bacarıqlar ona görə var ki, siz köməyə ehtiyacınız olanda kömək istəyəcək cəsarətə, öz ideyalarınızı ümumi toplanışda deyə biləcək səs tonuna (fikrən və cəsarətin gətirdiyi ton) sahib deyilsiz. məcbursuz öz ideyanızı alternativ yolla çatdırasız. və təəssüflər ki, bəzən bu alternativ yollar sizə mənfi xal verir, ideyanız başqasının özəl mülkiyyətinə çevrilir. siz heçbir zaman sübut edə bilmirsiz ki, əslində bu sizin fikriniz idi. çünkü bunu sizdən eşidən olmayıb.
böyüyürsüz, sizin girlfriend bele olmur. olduqda isə siz hər şeyi elə hey şişirdirsiz. hər gün özünüzlə bağlı bir problem aşkarlıyırsız və bu kəşfiniz sizə təşviş verir. bu təşvişin hərarəti ilə sevgilinizi qısqanırsız, dəxlisiz uydurmalar edirsiz, qız sizə yaraşıqlısan desə belə yenə də bir problem tapırsız və qız sizdən bezərək, qaçır gedir.
baxıram sosial dünyası olanlara. axı onlar bunu necə bacarır ? mənim həqiqətən dostum yoxdur. bir nəfər dost dediyim biri var, o da görməyən insandır. heç təəccüblü olmadı, hə ? çünkü görməyən biri ilə münasibət qurmaq sanki məni daha rahat edir. onunla görüşəndə çox danışıram, çünkü danışmaq təbii ehtiyacdır. və zatən onun da əlindən dinləmək gəlir görməyən olması ilə əlaqədar.
bu fobiya elə bir şeydir ki, sizin çantanızı oğurlasalar səs-küy yaratmaq ən sonuncu istəyiniz olar, hətta elə şəkildə qaçmağa çalışarsız ki, qırağdakılar bunu fərq etməsin.
bir uzun növbənin içindəsizsə siz antraktida, həyat grenlandiya. bilməzsiz birincimi olsaydız yaxşı olardı ya sonuncumu ? sanki sıra növbəsindəkilər hamısı bekardır və sizi gərginlikdə saxlamaq üçün ora yığışıblar havasında olarsız.
vaxtınızı alsa belə kiməsə sözünüzü demək üçün, hər hansı mağazadakı nəyinsə olub-olmadığını soruşmaq üçün ən sərbəst vaxtları seçərsiz. özünüzə paltar alarkən neçə dənə mağazanın yanından düz keçərsiz. girdiyiniz mağazada isə əgər nəyisə sınağdan keçirtməmisizsə nə mutlu sizə. yox əgər keçirtmisizsə hazır olun çox güman evə gedəndə peşman olacağınız, əlinizdə olan qəpik-quruşu bu zay şeyə verdiyinizə görə içinizdən qara-qanlar axıdacaq vəziyyət yaşayacaqsız. amma siz götsünüz, mamanız sizə bunun yaxşı olmadığını deyəndə eqonuz sik kimi duracaq və çımxıracaqsız. dükanda rədd edə bilməmə duyğusunu, evdə - sizə əslində real bir şeyi deyən və təbii instinkt olaraq sizə ən çox dəyər verən insan üzərinə qusacağsız. sosial fobiyanız varsa böyük ehtimal kasıb olduğunuzdan nəsə başqa şey ala bilməyəcəksiz və dəxlisiz bir ayaqqabını (tutaq ki, sizə ayaqqabı sırıyıblar) bütün mövsüm boyunca geyməli olacaqsız, alın sizə daha bir səbəb utanmağ üçün. məhz bucür dairənin içərisinə düşdüyümüzə görə bir an sosiallaşıram dediyimiz anda nəsə əks istiqamətdə baş tutur. adı isə olur ki, mütləq biri yaxşı olanda biri pis olmalıdır zırt-pırt.
əslində yazacaqlarım bitmədi. davamı mütləq olacaq.
603. dünyada 10 000 uşaqdan biri anadangəlmə qlaukomalı doğulur.
mən ya 0- ıncıyam ya da, 10 000- ciyəm.
anadangəlmə xəstəliyi olanlar bilir ki, biz qüsurluların uşaq ağlı ilə inandıqlarımız kateqoriya tamam ayrıdır.
sağlamların həyata möhkəm yapışa bilməməklərinin bəlkə də, ən böyük səbəbi səhhətləri baxımından çox da bərkə-boşa düşməməkləridir.
hamının bir ayrı cür problemi var təbii bu başqa.
qayıdım uşaq ağlı ilə inandığımız şeylərə:
bu qlaukoma irsidir. çarəsi, dərmanı yoxdur, özünü nəzarətdə saxlamasan geri dönməyən korluqla qarşılaşacaqsan.
mən uşaq olanda təbii ki, bunu bilmirdim.
həkimə gedib yeni eynək yazdırıb sabahdan yoxlamaları lövhədən sərbəst şəkildə özüm köçürə biləcəyimə ümid edib inanırdım.
eynək nömrələri dəyişdikcə "aha sağalmağa yaxınlaşıram" "daha mənim problemim qalmayacaq" kimi saf-saf düşünürdüm.
amma, sağalmırdım, hər dəfə o ümid azalırdı. düşünürdüm ki, axı mənim eynək nömrəm irəliləyir, axı indi eynəyim daha az böyüdür. bunun sonu yoxdurmu?
mən məktəbin "cool" larının bir yerə yığışanda deyib gülmək üçün dedikləri "bir gözü aya, bir gözü çaya baxan uşaq" zarafatının hədəfi idim.
mən "məni neçə dənə görürsən? " sualını o qədər eşitmişdim ki, tanımadığım insanların mənə bunu deyəcəyini 99%-lik ehtimalla gözləyirdim. qırılırdım, qopurdum həyatdan "niyə məhz mən?" sualını yapışdırırdım o an. bunu da "причем тут я?" versiyası ilə edirdim.
uşaq vaxtı eynək taxardım. eynək taxanlar sağalardı yadınızdadı? mən 40 günlüyümnən 30 qramlıq burnuma 200 qram eynək "opravası" yükləyə-yükləyə böyümüşəm.
bir dəfə uşaq ikən göz həkimimə demişdim ki, "həkim mən də sizin kimi gözləri yoxlamağı bilirəm. " "bax indi siz gözün içinə baxmaq üçün fonariki yanan aparatı gözümə tuşlayıb aşağıya və yuxarıya baxmağımı istəyəcək, əlinizlə gözümü ovuşduracaqsız.
amma, bir qadının içəridə "yazıq uşaq hər şeyi indidən gör nətər bilir, gör uşaq nəyi öyrənir?" deməsi ilə yıxılmışdım.
dərd burasındadır ki, indi mən bu xəstəliyin ömürlük olduğunu bilirəm, həm eynəkdən, həm dərmandan, həm həkimdən, həm də xəstəxanadan soyumuşam.
həyatdan isə, əksinə soyumamağa çalışmışam amma...
insanı vuran onun ən yaxınları olur həmişə. "biz səni çox sevirik" deyən valideynlər.
kaş ki, az sevib çox başa düşsəydilər deyə fikirləşirəm.
"niyə eynəkdən mütamadi istifadə etmirsən? " deyə soruşurlar. bacarmıram mən bunu. əgər bu xəstəlik mənlə bərabər öləcəksə, bu eynək və ya linza ömürlükdürsə, istəmirəm.
zəruri hallarda istifadəsi ilə kifayətlənirəm.
hər dəfə eyni iradla qarşılaşıram. eyni şeyi əmiyə, dayıya, bibiyə, nənəyə..deməkdən yoruluram. "siz çoxsunuz mən tək" deyirəm.
yenə də hər şeyə rəğmən sağlama baxıb küfr etmirəm, kora baxıb şükr edirəm.
611. təxminən bir saat öncə başıma bir hadisə gəldi.əsəbdən partlayırdım,indi də verdiyim reaksiyaya görə gülmək tutub məni.məktəb illərindən bəri birlikdə olmaq istədiyim bir qız var.*
yatmaq istədiyim bəli
bugün yuxuda görmüşəm onu.oyundan çıxmışam duşa girdim çıxada saçımı dəsmalla qurulayıram qapıdan çıxarkən bir də güzgüdən gördüm bu qızların olduğu bölümdən çıxır.gəldi yanıma salam necəsən filan evə gedirəm dedi.birlikdə gedək dedim qayıt de ki "sevgilim olaraq yoxsa dostum olaraq gedirsən?" mən də yuxuda da performansımdan qalmıram yapışdırdım ki "sənə hansı laızmdısa" əlindən tutdum gedirik "evdə heç kim yoxdu,gediblər rayona neçə gündü heç evləri yığışdırmamışam gedim təmizlik edim" dedi gəlim kömək edim tarzı bir şey dedim gülərək "sanki niyyetini bilmiyoruz hıamıınaa" baxışı atdı ardınca da gəl yaxşı olar dedi.
və bu sözdən iki üç saniyə sonra peysər qonşunun divarı drelləməsi səbəbi ilə oyandım.jaketi üstümə atıb yuxarı qalxdım promoy o hirslə o evdəki bütün hər kəsi sikə bilərdim.lan siz mənim arzumun yuxuda belə reallaşmasına imkan vermədiz göt yığını blət. -*-*
114. etiraf xəstəlikdir. çarəsizlikdir. özünə etiraf edə bilmədiyin şeyləri millətə danışıb, iyrənc bir rahatlıqla siktirib getmək istəyidir. ehehe baxın etiraf elədim bomba oğlanamdır. pox bomba oğlansan. sualdır. yəni soruşur ki, gecələr başımı kimin çiyninə yaslasam ən rahat, tək rahat edərəm sualına bir daha görə bilməyəcəyin, qaçırtdığın birisinin adını çəkərək cavab verirsənsə ne sikimə yaşıyırsan? noldu? hə, çək bir siqaret də, çək amk qurtaracaq səni. budur etiraf, mənliyinə yedirmədikcə heç bir sikim olmayandır. dursun bu başlığın altında, toxumlar cücərəndə bəlkə şansın dönərdir. xuy dönər. məsuliyyətdən qaçmaqdır. bir pox deyil əşşi bu etiraf. əlimdən heçnə gəlmir nə gündəyəm ala mən'in el aləmə car şəklidir. heç bir işə yaramaz. susmağa qorxuram, siklərdən sik bəyənmişəmdir. dərdin paylaşılaraq azalacağına inanmaqdır. paylaşılaraq azalacaq tək şeyin üzsüzlük, pişkinlik qorxusu olduğunu bilməməkdir. yeni həyatını susqunluğuna borclu olub, sakitcə gedənlərin ruhu ilə o ki var məzələnməkdir. rüşvətdir, məni də aranıza alındır. özünə etiraf edə bilmədiyi üçün öz yanında hörməti olmayan birinin başqalarına etiraf edərək yaşam haqqı qazanma istəyidir. ruhun, vaxtın dolubdur deyişinə, ikiüzlü barmaqlar tərəfindən bu sətirlərdə verilmiş kimi sırtıq bir cavabdır. həyasızdır, uzandıqca uzayandır. get sikdir də deyiləndə dönüb üzsüz bir ifadə ilə "ehehe bir iki sətir də ver" deyəndir. yaz yaz bas enter'a oxuyan oxuyardır. oxuyan oxuyacaq da, sən nə olacaqsan deyəndə, köməyə gəlməyəndir. yazdığın an bitəndir.
700. bakteriya kimi yaşadığımı hiss eliyirəm. burda məlumatverici entryləri oxuduğca heçnə bilmədiyimi görürəm özümə əsəbləşirəm. ömürdən gedir və mən məqsədsiz mənasız bir həyat yaşayıram ama o qədər təmbələm ki, günü günə satıram sabah belə olacağ elə olacağ bla bla bla ortada heçnə yoxdu
1240. Hansından başlayım, hansında bitirim bilmirəm. 7- ildir hər ilin yanvar ayının ilk həftəsi yaşadığım ən çətin hadisəni xatırlayıram. Universiteti bitirdiyim il bir internatda işə girmişdim. Mənim məşğul olduğum sinfin 80%-i əqli qüsurlu uşaqlar idi. Çox qəribə idi ki, bircə uşaqdan başqa heç birinin normal ailəsi yox idi. Ya ana tərk edib, ya ata tərk edib, ya sırf uşaq xəstə olduğu üçün boşanıblar yəni o uşaqlar onsuzda həyata geridən başladıqları halda ağılsız valideynləri də onları bir pillə geri atmışdılar. Bəziləri uşaqları məktəbə qoyub heç maraqlanmazdılar ki, uşaq necədir. Təkcə bayram tətillərində gəlib aparırdılar. Və tətil bitən kimi yenidən gətirirdilər və yenə eynilə bir zəng belə etmirdilər. Ən çətin günlər məhz o tətildən sonrakı günlər olurdu. Çünki uşaqlar çox aqressivləşirdilər, həssaslaşırdılar. Evlərindən gəldikləri üçün adaptasiya olmaqları uzun zaman alırdı. Sinifdə bir oğlan vardı. Autizm idi. Özünü idarə edirdi, hər şeyi anlayırdı, danışa bilirdi. Sadəcə fərqli idi. Həmin uşağın ana atası ayrılmışdılar. Və anası nə normal qadın,nə də normal ana deyildi. Uşaq anasını çox sevirdi. Günlərlə ağlayırdı ki, bir dəfə telefonda səsini eşitsin. Və biz dəflərlə anaya zəng etdirdik lakin cavab vermirdi. Tətillərdə də çox zaman uşağı götürməzdi. Yeni il tətili başlayırdı və qadını zorla başa saldıq ki, bu uşaq ana istəyir gəl götür. Qadın gəlib apardı uşağı. Tətil bitdikdə uşaqları qarşılayırdıq. Həmin oğlanı da gətirmişdi anası. Biz uşaqları təhvil verəndə və təhvil alanda geyimsiz şəkillərini çəkirdik ki, uşaqlara şiddət böhtanı ilə qarşılaşmayaq. Və elə bir situasiya ilə qarşılaşdım ki, bir neçə saniyəlik beynim dondu. Nə edim,nə deyim bilmədim. Sadəcə çox böyük bir kədər oturdu ürəyimdə. Anası uşağın bir qulağını kəsmişdi. Bir insan bunu 12yaşlı bir uşağa edə bilərdi yəni? Hətta öz bətnində böyüdüb dünyaya gətirdiyi uşağına edə bilərmi? Bəlkə də qadın psiloxogiyası belə bir aqressiyaya qadirdir? Qadının psixoloji vəziyyəti pis idi bu aydındır. Güman ki, affekt vəziyyətində olub, ya da əsəblərini kontrol edə bilməyib. Anlamadığım tək şey o idi ki, axı nə səbəb ola bilərdi bunu etməyə? insan yeganə canlıdır ki, öz balasına şiddət göstərir. Nə isə, sözlük. Bu hadisəni yenə xatırladım kədər hissi ilə doldum. Kaş bütün uşaqları xilas etmək, onlara gözəl və sevgi dolu həyat vermək mümkün olardı. Tək qoruya bildiyimiz öz uşaqlarımızdır. Yəqin ki, bunu uşağı olan insanlar da oxuyacaqlar. Xahiş edirəm onları qoruyun, sevin, xoşbəxt böyümələrinə şərait yaradın. Uşaqlığınızı yaşamağınıza icazə verməyən ana,atalarınız kimi olmayın. Siz travmalı böyümüsüzsə, icazə verməyin uşaqlarınız da sizin kimi böyüsünlər. Onlara nə psixoloji, nə də fiziki zərər verməyin.
701. bu həyat yandırıb-yaxır məni. bir çox insanın həyatda nələr çəkdiyini çox gözəl başa düşürəm. elə olub metroda halım pisləşib və kar olmuşam, elə olub duşda huşum gedib yıxılıb kor olmuşam və s. və il axır. və bunlar sadəcə 10,15 dəqiqə çəkib ya çəkmiyib. düşünün ki ömrünün çoxunu və hətta hamısını bu cürə keçirənlər var. bir vaxtlar eşitdiyin səsləri artıq eşitmir, gördüyün görüntünü artıq görmürsən. və ya heç eşitməmisən nə də görməmisən ki bu sənə fərqli gəlsin. saçımın adicə 1 tükü töküləndə üstündə külək kimi əsərkən xərçəng üzündən saç üzünə həsrət olanlar var. dünən göz həkimindən keçdim və artıq eynək taxıram. uzağı zəif görən mən eynəklə tər-təmiz gördükdə uşaq kimi sevindim. amma bu həyatı görməyənlər var. indi də ürəyimin döyüntülərini günlük ölçmək üçün sinəmdə aparat və çoxlu şunurlar var. və gecəni də bu zibillərlə keçirməliyəm. yatmaq lazımdı amma bunlar çox narahatdı. aparat mənə taxılalı 7,8 saat olar amma mən artıq bezmişəm. bu içini sikdiyim həyatda isə telefon batareyası kimi ürəkləri enerji ilə işləyən insanlar var. telefonun enerjisi bitdikdə yenidən toka taxırsan və enerji yığır. bu insanlarınsa belə bir şansı yoxdu. həyatları sadəcə şunurlardan ibarətdi. bu və ya bunun kimi milyonlarca çatışmazlıq var. və işin qəhbə tərəfi bunların müalicəsi də var. amma pula doymayan qəhbə balalarına görə o insanların müalicəsi üçün pul yoxdu. bu içini sikdiyim pul yoxdu da yoxdu. ay gijdıllağ gəbərib sikdirib gedəssən bəs sonra? hansı günüvə saxlıyırsan o trilyardları? niyə bu içini sikdiyim həyatda rəqəmsal kart sisteminə keçildiyi halda hər kəsin sikilmiş bir kartı və yaşamaq üçün yetəcək qədər pulu yoxdu? bu sualların sonu yoxdu və həlli də yoxdu sikim. bezmişəm. dünyadan bezmişəm.
1030. Danışmadığım yaxın dostlarımla aramın düzəlməsini çox istəyərdim, amma inadım və kinim imkan vermir. Çox dostum yoxdur, açığı olması üçün həvəsli də deyiləm, yenə də səni anlayanların yanında olması xoş təsir bağışlayır. Heyif ki, artıq aramızdakı bütün bağları qoparmışam, bu gün üz-üzə gəlsək, salamdan o tərəfə keçməz söhbətimiz. Ona görədir ki, bir sözüm olanda deməyə, dərdləşməyə adam tapmıram. Siz mənim kimi etməyin, kiçik səhvləri bağışlamağı bacarın-*
413. bu gün kürəyi zəncirbəndli (sepli) donumu bağlaya bilmədim; bircə onu bildim ki, boğazım qəhərdən düyünləndi; zəncirbəndə çatmayan əlim boğazıma çatdı; oturub uşaq kimi zar-zar ağladım. deyəsən ilk dəfə idi özümü bu qədər gerçək şəkildə yalnız hiss edirdim! ancaq bütün yalnızlıqlarda olduğu kimi anamı və onun həmişə dediyi sözü xatırladım: “tək yaşayırsansa, arxasını bağlamağa əlin çatmayan paltar alma”. yalnız bu qədər nəhəng olan yalnızlıq belə kiçik detallarda gizlənə bilər...
bel bağlaya biləcəyimiz bir əlin yox olduğu dünyada yaşayırıq. o əllərin çiynimizdən asılması belə heç nəyi dəyişmirsə, bütün gözəl donları qara gəlsin – zəncirbəndli, zəncirbəndsiz... belə vecsiz ələ-qola elə zəncir yaraşır...
612. sözlük, fikir verirәm çevrәmә, demәk olar ki, hәr gün bunu düşünürәm hәtta.yaşadığım mühitdә,tanışlarımda falan bir qız/oğlan yoxdu ki oturub normal söhbәt edәsәn.maraq dairәniz bir ola yәni.
"tәki maraq dairәmiz bir olsun, fikirlәr fәrqli olsa da bәs edәr"
deyirәm bәzәn.
"nә vaxtacan yaxınlarının başın xarab edәsәn?" sualını verirәm özümә әn çoxda.rahat ola bilmirәm sanki.
içimdә böyüyür hamısı.
darıxıram buna görә.
fikir alış-verişi edib,bir şey öyrәnib, bir şey öyrәtmәk istәyirәm. bәzәn bunun üçün sәn dә bәs etmirsәn.
pis oluram buna görә."әvvәl belә deyildim axı "deyirәm. pis olmaq üçün bәzәn cüzi sәbәb kimi gәlir özümә dә.
amma rahat danışmaq istәyirәm vә bacarmıram sözlük. qısılıram. mәnim danışdığım qarşımdakına maraqlı deyil axı. onda niyә danışım ki?.
532. telebelik heyatım çox uzun davam eledi. hardasa 15 il zad. formal tehsilim eslinde 6 il davam elese de universitetden qovulmalar, berpa edilmeler, dissertasiya yazmalar filanı ve heç bir şey etmeden keçirdiyim ara müddetleri de saysam aşağı-yuxarı 15 il.
dahi azerbaycan meyxanadeyenlerinin sözü olmasın "heyatdan gedire brad".
obyektiv ve subyektiv sebeblerden normal insanların normal heyatlarına qarışmaq çox gec alınıb mende. ama zato bol-bol özümü insan kimi yetişdirme ve diger insanları müşahide etme şansım olub.
iller evvel köhne bir tanışım demişdi ki, cizız sen 1-2 hefte kitab oxumasan ve filme baxmasan diger insanlarla elemeye söhbetin olmayacaq. bu söz deyilende eslinde çox da fikir vermedim. çünki demek olar ki, her gün nese oxuyur ve izleyirdim.
iller keçenden sonra başa düşdüm ki, reis düz deyirmiş. oxuduğum kitablar, filmleri harmanlayaraq diger insanlara yazılı ve ya sözlü şekilde melumat ötürmekle sosiumda öz varlığımı isbat edirem.
he, diger bir mesele de var. iyilik meleği olmaq. o ve ya bu şekilde heyatıma girmiş bütün insanlara kiçik de olsa qarşılıqsız kömek elemek olub kredom.
kiminin derdine qulaq asmışam, kimine meslehet vermişem, kimine pul vermişem, kiminin xarab bilgisayarını remont elemişem, kimini ehtiyacı olduğu üçün qayırmışam ve s ve ilaxır. nece deyerler beşeriyyata adanmış bir ömür.
ve birden heyat gelir ele bir yere direnir ki, baxıb görürsen ki, işlemek lazımdı. pul qazanmaq lazımdı, cinsel heyatı normaya salmaq üçün gecelik ilişkiler yaşamaq ve sair ve ilaxır.
bunları ederken de kitabdan, kaliteli filmlerden, iyilik meleyi olmaqdan ve sene yarı tanrı olaraq baxan auditoriyadan uzaqlaşmış olursan.
bir anlamda seni qeyri adi eden her şeyden vaz keçib 1 dene 2 otaqlı menzil almaq üçün savaşa başlıyırsan. gün keçdikce deyerlerin, savadın, zekan, itiliyin aşınır, korlanır. sivri yerlerin korşala-korşala bir de baxıb görürsen ki, her zaman qaçındığın şeye dönüşmüsen; sıradan bir kartofsatana. "hezreti eliden hikmetli kelamlar" kitabçasını oxuyan, üzeyir mehdizadenin son diskini gözleyen, her heftenin kurtlar vadisi bölümünü dostlarla hevesle tartışan sıradan bir gicdullağa dönüşmüsen.
bir zamanlar oxuduğun kitablar, dediyin cümlelerle insanların hörmetini qazanan sen indi işlediyin şirketin "aylıq satış miqdarları" ile diqqetleri öz üstüne çekmelisen. ve evvelki dövrlerden ferqli olaraq alturizmle meşğul olmaq olmaz. varsa-yoxsa pul topla, topla ki, nese ede bilesen.
bele bir perioddan keçirem sözlük. çox çetindi. ama sebr etmekden başqa çare yoxdu. ağıllı bir daydayın dediyine göre "eğitim okulda öğrendiğimiz herşeyi unuttuktan sonra geriye kalan şeydir". ümid edirem ki, dayday haqlıdır ve öyrendiyim her şeyi unutduqdan hele de insanlığımı qoruyub saxlaya bilecem.
30. çox filme baxıram,ama baxdığım filmler haqqında fikir bildire bilmirem.çünki ya xoşuma gelmir,fikrim olmur,ya da ele xoşuma gelir ki, tesuratları cümleye çevirmekde çetinlik çekirem.ona göre de indiye qeder heç bir film başlığına entry yazmamışam.
687. deməli indi saat 4:15 dir. məndəki ac adam. getdim soyuducudan xiyarla çörək götürdüm. ev balacadir deyə bacımla eyni otaqda kondisioner olan otaqda yatiriq. qulaqciqlarimi taxdim komputerin qabağında xiyarla çörək yeyirəm. birdən bacım yüngülcə başımın arxasına vurdu qulaqcıqları çıxardım deyinir ki xiyarı biraz yavaş yeyim. xiyarı yeməmin səsinə oyanıb.
(baxma: bacımı sevmə səbəbim)
(baxma: mənim kimisinə dözmək)
994. Dəyər verdiyim, sevdiyim insanlara qarşı bütün sevgimi göstərə bilmirəm deyə çox üzülürəm. içim sevgidən qaynasa belə, üzdə çox sakit, səssiz qalıram. bacım həmişə deyir ki, "sən robotsan, duyğuların yoxdur".
sevdiyim yaxın insanlara baxıb qalıram sakitcə, 1 kəlmə xoş söz demədən. layiq olduqları sözləri deyə bilmirəm. fürsət düşdükcə bərk-bərk qucaqlayıram, hərdən də gülümsəyirəm, fso. amma bu yetərli deyil verdiyim dəyəri göstərməyə. belə olduğum üçün çox təəssüf edirəm, üzülürəm, sözlük.
668. bir xatirem var ne ediremse yadimdan cixmir ve onu dusunmek meni dehset kederlendirir. hec bir xosbextlik ve sevinc hali bu xatirenin usdunu orte bilmir. 98 ya da 99cu iliydi. backstreetboys qrupunun pop dunyasinda ucdugu iller. menden boyuk bacilarim da xestesidi bunlarin. naklekalarini, posterlerini filan yigirlar (azerbaycancasini bilmedim). mekteb ucun satilan defterlerde bir bular bir de spice girls sekilleri var, ele bir cilginliq tesevvur edin. bizim de imkanimiz yaxsi deyildi o qeder. pulun da pul olan vaxtidi. seherde gezirdik bir gun. bir magazada bu arxa kucenin oglanlarinin vhs kasetini gordum. ya klipleri idi ya da hansisa konsertlerinin videosu. menim de usaqliqdan manyakca kimise sevindirmek xesteliyim var nece yaranib bilmirem. yaxsi seydi ya pis onu da bilmirem sadece bundan dehsetli derecede zovq aliram. neyse anamin beynini yedimki o kaseti bacilarima almalisan. bax ozum ucun hecne istemirem, onlar ucun isteyirem. kaset de 5sirvaniydi (50min manat) cox aile ucun o vaxt boyuk pul sayilirdi bu.hemin dovrde usaq olanlar bilir. anam da bilmirem menemi qiymadi yoxsa nece o kaseti aldi bacilara. ama biliremki o pula eve bir nece gun bazarliq ede bilerdi bizimkiler. hele de o gun yadima dusende cox kovrelirem. sabah milyon dollarim olsa da o ani dusunub, ana ve atanin usaqlarini xosbext etmek ucun nece cabaladigini dusunende derin bir keder buruyur meni. bilmirem valideyinlerimsiz bu heyat nece olardi. ana atasi olmayan insanlarin nece cetin heyat yasadiqlarini anlayiram. onlar qeder hec vaxt olmasa bele az cox hissedirsen o yalnizligi. ona gore yetim ve evsiz insanlara komek edin. sizin ucun kicik bir xosbextlik onlar ucun unudulmaz bir ana cevrile biler.
699. neçə vaxtı ağlım birinə ilişib qalıb, sözlük.
bir neçə həftə bundan əvvəl bir yaxın qohumumuz xəstəxanalıq oldu. elə alındı ki, hər gün yanına gedib gələsi olduq. orda gördüm onu. bizimkinin baş həkimiymiş. belə gənc yaşda həm də. konkret tutulmuşam da bu qıza sözlük. sözüm-söhbətim ancaq odu. hiss eləyirəm ki, orda oturub danışanda hər sözü ona gətirib çıxardıram. istəyirəm ki, ancaq ondan danışaq. arada gəlir ağır-ağır palataya girir, məni məndən alır da. tərs kimi də bizim xəstə kaprizli biridi. yola getmir həkimnən. aralarında ciddi bir narazılıq yaranacaq deyə ürəyim ağzıma gəlir. onsuzda aşağı olan şansım, daha da sıfıra enər deyə.
indi iş elə gətirdi ki, mən özüm də xəstələndim. apardılar məni bunun yanına. əslində dirənmişdim ki, getməyəcəm. rəngim saralıb, gözlərimin altı qara xortdana oxşuyuram. bu məni belə görsə bütün karizma zad gedəcək təmiz. amma olmadı məcburən apardılar. girdim içəri oturdum. bu salamlaşdı, mənə sərt-sərt baxır.*
xəstəliyimə görə panikaya düşmüşdüm bir az
sonra başla danlamağa məni. yekə oğlansan ağlını başına yığ cart curt. mən də sevirəm hardcore tünd xasiyyətli qızları. xiyaram nəyəm bilmirəm. aydaa bu məni acılayır mən day da içdən içə coşuram. axır kağız-kuğuzu atdı qabağıma dedi get analizlərini ver sabah gəl yanıma. kabinetinə ölə-ölə girmişdim, əməlli-başlı sağlam adam kimi çıxdım. yəni anlayacağınız bu gün yenə də onunla söhbət etmək şərəfinə nail olacam. -* az qala xəstə olduğuma sevinər hala gəlmişəm ətağa.
illər sonra belə bir hiss keçirdirəm sözlük. yüngülvari vurğunluğun necə xoş bir şey olduğunu unutmuşdum az qala. bilmirəm bu məsələnin axırı necə olacaq, amma özümü xəstəliyimə rəğmən belə bir az xoşbəxt hiss edirəm. bəlkə hər şey bitəndən sonra gəlib bu entryni oxuyub utandığımdan yerə girəcəm. lopa-lopa ət tökəcəm. amma hələki aşiqəm. ağlımda isə elə hey zeynəb xanlarovanın "ceyran" mahnısı səslənir.
dərdindən dəliyəm mən, ceyran
xəbərin yoxdur sənin, ceyran.
683. sözlük, bu gün ad günümdür. ailəm və xətrini istədiyim birmqızdan başqa heç kim təbrik etmıyib. genel olarak, çox dostum yoxdur, ancaq olanları da hələ ki, yatıblar. elə ümid edirəm. əslində belə şeylərə takılan deyiləm, ancaq yubiley olduğu üçün daha duyğusalam, deyəsən.
bir də bu yaş mənim həyatımın bu günə qədər ki ən kritik dövrünü yaşadacaq. yəni bu yaşımda həyatımın qalan hisssəsini necə keçirdəcəyim həll olunacaq. yeni yaşım üçün qorxur, bir o qədər həyəcanlanır və inanılmaz dərəcədə sevinirəm.
20 yaşındayam sözlük. gəncəm, bəzilərinə görə uşağam. bəzi capslardakı "filankəslər xatırlamazlar"dakı "filankəslər"əm. həyatımın bundan sonrakı hissəsi ya çox gözəl olacaq, ya da pox kimi. hayde bakalım. happy ad günü, "leon" nickli "real" şəxsiyyət. belinə, beyninə qüvvət. indi ən kritik yaşındı. gözəl yaşa bu yaşı.
edit: təbriklərinizə görə*
bir daha
çox təşəkkür edirəm. bu gün sizin sayənizdə daha gözəl keçdi. arxa-arxaya müsbət səs verən mələk və ya mələklərə də ayrıca minnətdarlığımı bildirirəm. hamınızı ayrı-ayrılıqda qucaqlayıb öpürəm. yaxşı ki, varsınız. canlarım mənim.*
glş
953. Etiraf edirəm ki, home alone filminə original dildə baxanda ləzzət eləmir mənə. ancaq azərbaycanca dublajı mənə yeni il ab-havası yaşadır. bilmirəm, bəlkə də darıxmışam yeni il vaxtı ailəlikcə hamının evdə olub "evdə tək"-ə baxmağına. ona görə elə doğma gəlir o dublaj versiyası. home alone yox, evdə tək!
1157. hər dəfə yadıma düşəndə qəribə hisslər keçirdiyim bir hadisəni danışacam:
2 il bundan əvvəl yay aylarında mərdəkan-a bağ evinə istirahətə getmişdik. amma çox maraqsız keçirdi. evdə internet yox idi, internet üçün gərək hasarın başına çıxıb qonşu otelin wifi-i tutardıq. bir gün əmiuşağları qonaq gəlmişdilər, evdə sıxıldığımız üçün 4 nəfər(mən, qardaşım və 2 əmioğlu) çıxdıq mərdəkan turu eləməyə. söhbət edə edə gedərkən birdən yolda qara bir şey gördüm. əvvəl elə bildim telefon kabrosudur. amma yaxından baxanda gördüm elə telefonun özüdür. markası "şayomi"-* idi və ekranı çatlamışdı. yəqin ki, kimsə telefonu yerə salıb, heç xəbəri olmadan getmişdi. normal insanlar telefonu yiyəsinə vermək üçün çalışmalı ikən mən və daha yaxın olduğum əmioğlumla telefonu mənimsəməyi düşündük. bunu digərlərinə deyəndə zarafat etdiyimizi düşünüb " ə səy səy danışmıyın hahaha" deyə reaksiya verdilər. amma bi kere kafaya koymuşduk edəcəkdik. evə gələndə, telefonun nömrəsini çıxardıb aparıb dənizə atıb qayıtdım evə.(o qədər təkərə düşmüşdüm ki, nömrəni salfetkaya büküb dənizə atmışdım. sankı balıqlar nömrəni görüb polislərə xəbər edəcəkmiş kimi).
bundan sonra işin əsas tərəfi başlayırdı. telefonu zaretkaya taxdıq. tam yığandan sonra, internet bəlirtilərinin olduğu yeganə yerə-hasarın başına çıxdıq. orada oturub hacker-lər kimi şifrəsi olan telefonun şifrəsini qırmağa çalışdıq. bir neçə saat əziyyətdən sonra nəhayət ki, hava qaralana yaxın telefona baxıb "əziz xiaomi sən azadsan, biz səni dirçəldəcəyik!" deyə bildik( özüdə telefonun şifrəsini qırmaq üçün youtube-da hind aksenti ilə ingiliscə danışan qaqaşın dedillərin anlamağa çalışdıq).
indi isə hekayənin duyğusal tərəfi:
telefonu açandan sonra ilk qalereyaya girdik. telefonun sahibinin bir marketdə administrator olduğunu öyrəndik. 6000-ə yaxın mal şəkli var idi. sonra iyrənc iyrənc porno videoları, (heyvan pornosu belə var idi) özünün 200-300 dənə selfisi və.s var idi. açandan sonra parametrlərə girib "find my device"-ı bağladıq. telefonu tapmasına qarşı bütün tədbirləri aldıq. hətta telefonu spirtlədik. heç iyləyə-iyləyə də tapa bilməzdi -*. bütün bunları etdik amma.....
amma işin vicdani tərəfi məni narahat edir biraz. bizim o telefona ehtiyacımız yox idi, amma bəlkə də o adamın var idi. telefonu elə ordaca qoysa idik də heç kəs bizim etdiyimiz kimi etməzdi. ən pis halda, o telefonu başqa adam tapsa idi aparıb satardı. amma telefonun ekranı qırıq olduğu, parolda olduğu və oğurluq telefon "vibe"-ı verdiyi üçün, heç dəyərinin 20-30 faizinə belə sata bilməzdi. amma bəlkə də telefon sahibi qayıdıb tapacaqdı. amma dənizə gedirdi böyük ehtimal. ordan gələnə qədər yəqin ki kimsə götürmüşdü. bəlkə də bu qədər böyüdüləsi heç nə yoxdur, tanrı qarşımıza çıxardı o telefonu və bizdə maximum istifadə etdik. amma məncə adamın məhrəmiyyətinə girmədən telefonu sıfırlamaq daha doğru olardı ( ala o qədər şey eləmişik günah deyil, adamın qalereyasına girməyimiz günahdır -* ?). əgər o biri dünya varsa, allahın məndən soruşacağı ilk sual yəqin ki " ay imanın yansın telefonu mənimsəmisən haram xoşun olsun, bəs adamın özəlini niyə qarışdırırsan?" hətta əmioğlu ilə vicdanımızı rahatlatmaq üçün deyirdik ki " ə qaqa o boyda marketin administratorudur neynir bu cındır telefonu? getsin özünə qəşəng bir telefon alsın"
sonra telefonu əmioğluya verdik, ekranı çatlaq olduğu üçün şəhərə gələndə, getdi başqa bir "şayomi" ilə barter elədi..
gözəl insan, əgər bu entryni oxuyursansa haqqını halal elə uşaq olmuşuq, birdə olsa birdə edərik -*
102. təxminən 7ci sinifdə oxuyurdum. 9cu sinifdə bir qıza vurulmuşdum. həmişə otağın qapısını açib,ona bir saniyəlik baxib qaçardım. bufetdə də o qızlarla cola içəndə (o vaxt cola baha idi) mən evdən gətirdiyim pendir çörək yeyərdim.amma məni gördüyünü dəqiq bilmirdim. nə isə. bir gün ev telefonlarını tapıb, gündə ən azı 100 dəfə zəng edib,səsinə qulaq asırdım. bəzi vaxrlar qardaşı ya da atası dəstəyi götürürdü. beləliklə 1 həftə boyunca zəng etdim. axırda atası bezib nömrə yazan telefon aldı. günlərin birində dərslərimi oxumazdan əvvəl qızın səsini eşitmək istədim. zəng etdim, atası götürdü. dəstəyi yerə atdım. daha sonra evə zəng gəldi. evdə heç kim olmadığından dəstəyi mən götürdüm. ya allah… nəyim varsa, nəyim yoxsa başladı söyməyə,danışmağa… mən şokda idim. nə baş verdiyini anlamırdım… dəstəyi yerə qoyduqdan sonra qardaşı zəng etməyə başladı. fikirləşdim ki, belə davam edərsə yay tətilini evdə davam etməli olacam. telefonu qırdım. o vaxtlar ev telefonu almaq çətin idi. beləliklə 1 ay telefonsun qaldıq. sonra qızgil köçdülər. onlar ürəyimdə elə bir iz qoyub ki, indiki vaxtım olsaydı sikərdim var yoxlarını
1051. heç nəyə fokuslana bilmirəm. bildiyin heç nəyə. bayaq stəkana fokuslanmağa çalışdım gülmək tutdu məni. kafa yapıyor bildiyin. bir dəfə dərsdə oturub müəllimə qulaq asmaq istədim. dedim diqqətimi verim kişiyə də. ala birdən ətraf qaraldı, kişinin başının yanında güllər açmağa başladı, özümü uçurmuş kimi hiss etdim, nəm elə bil başım patlayacaq kimi gəldi. kitab oxuyanda isə bu daha dəhşətli olur. cümlələri oxuyuram, unuduram, yenidən baxıram, unuduram, gedirəm biraz, məsələdən qopuram, geri qayıdıram. kitaba fikrimi verməyə çalışanda enigma kodunu çözürmüş kimi sifatül eşgal alıram lap. dandik samsung kamerası kimiyəm maşallah fokuslanmağı bacarmıram.
776. 1. bu gün tez yatmalıydım. səhər praktikaya getməliyəm. banka gedirəm və məni işə götürməyəcəklərini hiss etdirdiklərində ürəyim sıxılır. günün yarısını yatmamaq üçün gic-gic xəyallar qururam.
2. sevdiyim qız çox böyük ehtimalla başqasına aşiqdi. mənim onu sevdiyimi bilir. mənə dəyər verir. mən ondan qaçmağa çalışıram, alındıra bilmirəm. nə qədər unutduğumu zənn etsəm də, şəklini gördükdə, səsini eşitdikdə, adicə yazdığı yazını oxuyanda necə də onu sevdiyimin fərqinə varıram.
3. cəmi 4-5 ay əvvələ kimi bu sistemdən qaçmağa çalışarkən, indi bu sistemi öyrənmək, sistemdə qala bilmək üçün götümü cırmağım özümü şərəfsiz kimi hiss etdirir.
4. ailəmi çox sevirəm. amma uzaqdan sevirəm. həyatıma qarışmasınlar, gedim uzaqbaşı 1-2 gün qalım yanlarında 1-2 ayda bir, mənə bəs edir.
5. velosiped sürməyi bilmirəm, üzməyi bilmirəm, dilimə içki dəyməyib bu günə kimi. həyatımın dəyişməsinə səbəb olan qərarların böyük bir qismi müstəqil olaraq alınmayıb. avtomobil sürmək bir yana qalsın, 1.5 motor nədi, hidravlik nədi, nə sikimə yarayırlar bilmirəm. futbolla maraqlanmıram, heç bir mövzu haqqında "qaqa, mövzu budusa, məndən soruşular" deyə bilmirəm.
6. yuxarıda saydıqlarımın əsas səbəbi atam və ailəmin qalan hissəsinin təsiridir. heç vaxt müstəqil olmağıma icazə vermədilər. heç vaxt həyətə düşüb futbol oynamağa, uşaqlarnan dərsdən sonra takılmağa icazə vermədilər. tələbə yoldaşlarım karaoke kafelərdə, barlarda çılgınlar kimi əylənərkən, mən mal kimi qıraqda qaldım həmişə.
7. yazdıqlarımdan qorxaq olduğum fikrinə qapıla bilərsiniz. və haqlısınız. qorxağam. qaranlıqdan, böcəklərdən, yüksəklikdən, problem yaranmasından, biabır olacağımdan, məndən ötrü kiməsə zərər gəlməsindən, ailəmə bir şey olacağından, ölməkdən qorxuram.
8. bu qədər qorxaq olmağıma baxmayaraq, əgər əlimdə gücüm olsa (real və ya fantazi) insanları öldürməkdən, onlara əziyyət verməkdən, mənə yalvarmalarından xoşum gəlir, zövq alıram. dəvəyə qanad verilməməsi məsələsi.
9. ən böyük arzularımdan biri böyük bir mühazirə salonunda 100-lərlə tələbəyə dərs deməkdir. ted mosby və 12-ci doctorun sırf müəllimlik ediblər deyə könlümdə yerləri ayrıdı.
10. güc dəlisiyəm. star wars'da dark side-a, kurtlar vadisində masonlara, sherlock holmes-da moriarty-nin tərəfinə, house of cards-da frank underwood-un yanına asanlıqla keçərdim. yüksək binalarda ayağımı-ayağımın üstünə ataraq viskimi içib, aşağıdakı kölələrin məni daha varlı etmələri üçün işləmələrini izləmə xəyalı qurduqda həvəsim artır.
11. pianoda blues ifa etməyi, elektro gitar çalmaq istəyirəm. skripkaya qarşı da boş deyiləm.
12. bu günə qədər etdiyin ən böyük dəliliyi danış desələr, susub qalaram. heç etmədiyim üçün yox. etdiyim dəliliyin əxlaq sərhədlərini zorladığı üçün.
13. death note-um olsa, öldürüləcəklər listim hazırdı. hər gün kontrol edib, siyahıda dəyişiklik edib, etməməli olduğumu düşünürəm və ən yüksəyə qoyduqlarımın nə vaxt öləcəyini gözləyirəm.
14. məncə, gözəl şeirlər yazıram. yazdığım şeirləri hamıyla paylaşmaq istəyirəm. ancaq paylaşacaq heç kimim yoxdu. bir dəfə face-də bir səhifədə paylaşmışdım. həftənin ən az bəyənilən paylaşımı olmuşdu. link paylaşanlar belə ondan daha çox like yığmışdılar.
15. ən böyük arzularımdan biri rejissor, senarist, aktyor olmaq idi. o törənlər mənə çox cool gəlir və həmin şəxslərin reportajlarına, film-serial çəkərkən düşündükləri, ideyaları, xatirələrinə çox özənirəm.
16. hal-hazırda bir sahildə olub qumda uzanaraq dənizin səsini eşitmək istəyərdim. heç nə düşünməmək. bir də əlbəttə yanımda çoxlu kitab olmasını. ümumiyyətlə, avstraliya-yeni zenlandiya, maldivlər, miami ya da los angeles tərəflərdə dənizə yaxın bir evimin olmasını, orda pul-para dərdi çəkmədən bütün bir 3 ayı ancaq kitab oxuyub, dəniz izləyərək keçirtmək istəyərdim.
17. bəzən öz-özümə danışıram. ancaq digərləri kimi yox. bir filmdə olduğumu düşünərək, səhnələr icad edirəm. hekayə parçaları. beynimdə hal-hazırda tamamladığım 5 hekayə var. lakin yazmağa nə vaxtım, nə də səbrim var.
18. insanların adlarını tez unuduram. ümumiyyətlə, son aylarda mallaşmışam. unutqanlıq və ağzıayrıqlığın mükəmməl bir qarışımı yaranıb məndə.
19. gözlərim getdikcə zəifləyir. -3 gözlüklərim belə artıq gözlərimin yaxşı görməsi üçün kifayət etmirlər. gözlük taxmaqdan və üstəlik də taxarkən belə təmiz görə bilməməkdən utanıram, kədərlənirəm.
20. ölmədən əvvəl ediləcəklər listim var. və burda mən bunları yazarkən birilərinin bu listi tamamlaması və təkrarına getməsi acığıma gəlir.
21. daha yaxşısına layiq olduğumu düşürəm, ancaq insanları itirəcəyimdən qorxuram.
22. şeir sevməyən, kitab oxumayan insanlara hörmətim yoxdur. çox sevdiyim və savadına qibtə etdiyim şəxsin şeirləri nəşəxorların yazdığını dilə gətirdiyini eşitdikdə "amına qoyum sənin kimi savadlının" deyə içimdən keçirtdim. gözümdən düşdü puşt.
23. 3 nəfərə əcaib kıl oluram və onların ölməsi, başlarına pis iş gəlməsini ürəkdən istəyirəm. əgər pis bir şey yaşasalar, vicdan əzabı çəkmərəm, üstəlik sevinərəm.
24. azərbaycanlıların etdiyi istisnasız bütün işlər mənə bayağı gəlir. ümumiyyətlə sosial şəbəkələrdəki, küçələrdəki insanların heç birinə xüsusi bir simpatiyam yoxdur.
25. pis bir insan olduğumu düşünürəm. yuxarıda yazdıqlarıma əsasən, siz də belə düşünə bilərsiniz. lakin israrla yaxşı insan olduğumu tutduranlar var. mən yaxşı deyiləm, gücsüzəm.
26. iradəsizəm. buna görə də siqaretə başlamadığım üçün sevincliyəm.
27. allah haqqında əsəbi bir entry yazmışdım. dinlərə qarşı həssasıydım. indi deyiləm, nə bok yeyirsiz yeyin, məni maraqlandırmır.
28. allah, tanrı, güc, ya da hər nədisə. bir şeylərin varlığına inanıram, mənə ən çətin vaxtlarımda kömək edən.
29. tənbəl və məsuliyyətsizəm. ancaq çox usta bir yalançı və yaxşı bir aktyoram. yalan dediyimi mən istəmədikcə heç vaxt anlaya bilməzsiniz.
30. bu günə qədər başıma nə iş gəlibsə, dilimdən və sikimdən gəlib. istisnasız hər şey.
31. tony stark, aksakallı dede kimi bir mentora ehtiyacım var.
32. çox böyük potensialımın olduğunu düşünürəm.
33. ümumiyyətlə, əlaqəsiz, lazımsız və çox düşündüyümü düşünürəm.
34. bu gün yanında 5-6 yaşlarında uşağı olan cavan bir qadının gözləri məndə qalmışdı, məni süzə-süzə dururdu. ağ şalvarı və qara maykası varıydı, qısaboylu və kifayət qədər seksiydi. tanış olmadığım üçün peşmanam.
35. savadlı qızları sevirəm. gözlüklü qızlardan ötrü ölürəm.
36. nə qədər idman eləsəm də, qarnımı əridə bilmirəm. odman etmək və fit olmaq istəyirəm. bədənimə baxdıqda zövq almaq istəyirəm.
37. evdə kalonkanı pc-yə taxıb son səs caz ya da klassikaya qulaq asaraq yemək bişirməkdən, bir şeylər etməkdən zövq alıram. evdə tək olarkən zövq aldığım digər şey lüt gəzməkdi.
38. bir dəfə evdə lüt gəzərkən qonşudakı qadınının mənə baxdığını görmüşdüm və qəsdən pəncərənin qabağımdan bəhanəylə 3-4 dəfə daha keçmişdim. sonra ayıbdı deyə paltarımı geyinib elə davam etdim yemək bişirməyə.
39. yazacağım əsas şeyləri unutdum.
40. gecəniz xeyrə qalsın.
573. hər gün metrodan çıxıb evə 15 dəqiqə piyada yeriməli oluram əslində dolmuş var evə getməyə sadəcə ‘sağlamlıqdır, hərəkət yaxşıdır’ bəhanələrinə özümü inandıraraq xərclərimi azaldıram. hər dəfə evlə metronun arasında kiçik bir binanın 1-ci mərtəbəsində pəncərənin qabağında kef ilə uzanıb tv izləyən ortayaşlı birini görürəm. yolun qarşı tərəfindən keçirəm lakın ara mehellelerde yollar çox dar olduğu üçün pəncərədən çox rahatlıqla görürük bir-birimizi. elə hər dəfə də görəndə içimnən keçirirəm ki nə xoşbəxt insandı mən bütün gün o yan bu yana amma bu adam uzanıb tv qabağında pəncərə önündə hələ bir utanmadan mənə gülür də hər dəfə keçəndə.
yenə bir gün istanbulun o iyrənc güclü yağışında metrodan evə gedirəm. bu dəfə dolmuşla gedəcəkdim yağışa görə amma çox adam var idi və 3 dolmuş ard-arda getdi. gözləməkdənsə piyada gedərəm dedim. yağışa görə biraz əsəbi idim söyə-söyə gəlirdim. bu pəncərənin qarşısından (yolun o biri tərəfindən) keçəndə yenə gördüm bizim bu məllim uzanıb ordan mənə baxıb gülür. tamam islanmışam esebiyem üzünə baxdım ama esebi şəkildə ürəyimdə söydüm ona kı, ələ salmağa dam qalmayıbmı bu halda mənə niyə gülürsən.
mən metronun saatını, hansı qapıdan minib düşəcəyimi hesablayan biriyəm. hər gün eyni yoldan istifadə edərəm, detallarına kimi. bu dəfə nədənsə o pəncərənin yanına çatanda yolun pəncərə tərəfinə keçdim. keçməz olaydım. pəncərənin həmən yanında bir yataq biraz yığılmış şəkildə yarım uzanıqlı deyək. qarşıda bir tv bura kimi hər şey normal idi ta ki yatağın yanındakı serumu (system) görənə kimi. yenə göz-gözə gəldik bu dəfə güldüm ona bütün ıçdənliyimlə güldüm, dünən ürəyimdə söydüyüm söyüşlərin əvəzinə də güldüm. sonar qarşıdakı manavdan öyrəndim. adam yataq xəstəsi imiş heç kimi yoxdur sadəcə dövlətin təmin etdiyi baxıcı var ona qulluq edən. evdən çıxa bilmədiyi üçün yatağı pəncərənin qarşısına qoyublar.
utandim! girdim yerə. indi hərgün pəncərənin qabağınan keçirəm gülümsəyərək. birdə ki artıq yağış yağanda əsəbləşib söymürəm. yağış yağanda hələ də utanıram
1239. hər yeni ildə yadıma düşüb üzümü güldürən, amma indiyə qədər heç kimə demədiyim bir hadisəni bölüşüm sizlə.
6-cı sinifdə oxuyanda belə şaxta babaya inanacaq qədər xəyalpərəst bir uşaq olmuşam. yeni ildə şaxta babaya balaca kağızda məktub yazmışdım, vərəqin kənarlarını flomasterlə bəzəmişdim filan. 4-5 dənə şarı qaz ilə doldurub məktubu da bağlamışdım, uçmuşdu normal olaraq. məktubda itimiz olsun istəmişdim. işin maraqlı yanı isə, yanvarın 4-5-i filan bir tanışımız bizə it gətirmişdi. televiziyadakı filmlərin və bu hadisənin təsiri ilə "yess, bilirdim şaxta baba var" deyə sevinə-sevinə gəzirdim elə. hələ də yadıma düşəndə üzümü güldürən, gizemini çözə bilmədiyim hadisədir.
271. bu gün təsadüfən sovetskidə olan etiraz aksiyasının videolarına baxarkən etiraz eliyən bir qaqaşı vəhşi kimi döyə döyə aparan polislər arasında öz dayım oğlunu görəndə utandım sözlük, özümnən, nəslimnən utandım. özdə bu mülki geyimli polislər içində ən fəalı idi için sikim. bu 27yaşlı vicdanını sikdiyimin bu günə kimi heçbir maddi problemi olmayıb, ömrünün axırına kimi işləməsə belə nəslinə bəs eliyəcək qədər pulu var atasının, yəni bu adamı polis olmağa heç nə vadar eləməyib, nə ailəsi nədə maddi durumu, gəlki adam öz istəyi ilə polis oldu. nəmm ala videonu görənnən hələ özümə gəlməmişəm, elə key kimi fikirləşirəm, axı niyə, bunu nə məcbur eliyib axı.
407. açıq danışaq, sözlük; məsələ qısa, lokanik və qəlizdir: bacardıqca friedrich nietzschenin "xıx əsrin filosofu, yaşamağı bacarandır" frazasına xəyanət etməməyə çalışaraq; fikirdə müdafiə edilən mahiyəti; yoxlayaraq, hekayələr yaradaraq yaşamaqdan qaçınmamışam. bir çox insanın qaçınacağı; həmçinin də yaxın durmayacağı yaşanmışlıqlardan ibarət olan, elə zaman zaman da kollektiv olaraq (dostlarla) gülməyimizə səbəbiyyət vermiş, o unudulmayacaq içki stollarında hüzünlənməmizlə də əlaqəli olan bu hekayələr, artıq mahiyyətini, başqa dillə ifadə etsəm, özünə xas ruhunu itirmək təhlükəsiylə üz üzədir.
bu halı (inanın, ona problem deməkdən çəkinirəm) daha açıq ifadələrlə şərh edək: keçən dəfə dostuma bir hekayə danışırdım. hekayə bəsit; son zənginə bir həftə qalmış şagirdlə əlaqəli, keçmiş və məni niyəsə həmişə güldürən hadisəylə bağlı idi: on birinci sinifin (təhsil karnavalının) son vaxtlarında, tarix dərsində, müəllimənin gələcəklə bağlı (buna özü də inanmırdı; və ayrıca bir tarixçinin gələcəkdən bəhs etmə cəsarətiylə) mühazirələrinə qulaq asırdıq. bu an telefonuma bir mesaj gəldi: sinifinizin qabağındayam. xahiş edirəm koridora çıx. nömrəni, təxmin edəcəyiniz kimi tanımırdım; və heç tərəddüt etmədən (on birinici sinif olmağın ifadə edilməz cəsarətiylə) çölə, yəni koridora çıxdım. hələ də yaddaşımdadır: əynində, adsız (burası vacibdir) real madrid formalı qız, əlində telefonu, dəhlizin pəncərəyə dayalı divarında mənə baxırdı. telefonumu azca yuxarı qaldırıb, onu salamladım. gülümsəməklə şübhəmi təsdiqlədi. yaxınlaşdım və azacıq həyəcanlı halda, adım nərmindir deyə bildi. adımı, nömrəmi, izləyicisi olduğum futbol klubunu, hətta bir həftə sonra hansı şəhərə aid olduğumu, bir bir sayaraq, məni üç ildir sevdiyini, lakin mənim bunu heç vaxt fərq etmədiyimi ifadə etdi. bütün bunları bir neçə saniyə içində, heç dili sürüşmədən, sakitcə (məndən soruşulsa, biraz həyəcanla) dedikdən sonra, fikrini, səndən əslində heç nə tələb etmirəm, çəkinmə; sadəcə bunu bilmək haqqın idi deyə tamamladı. qəribə və haqqlı idi əslində: üç ildə ilk dəfə idi ki onu görürdüm. üç ildə ilk dəfə idi ki real madridin finalda bayer leverkuzenə zidanla vurduğu qolu xatırlayırdım; və mənim haqqımda hardasa (xəyallarımım xaric) hər şeyi öyrənmiş nərminin qarşısında, baxmaqla, görməməyin eyni şey olmadığını fərq edirdim. nərmin bilirdi ki mənim bir həftə sonra istanbula biletim var; öyrənmişdi ki, xəyallarım (ah, onun əsla bilməyəcəyi) ora aiddir; təxmin edirdi ki, biletimi ona görə zibil yeşeyinə tullamayacam; və yenə də nərmin yaxşı görürdük ki mən milan fanatıyam. bizdə heç nə alınmayacaqdı, sözlük. bu bir hekayəyə çevriləcəkdi və çevrildi.
keçən dəfə isə, az əvvəl bəhsini verdiyim dostum, bu hekayəni artıq ikinci dəfə danışdığımı, sonluğun necə bitəcəyini bildiyini ifadə etdi. bu hal artıq neçənci dəfədir ki (fərqli dostlarla) təkrarlanır; və təkrarlandıqca, açığı, hekayənin davamını gətirmədikcə pis oluram. bu, karamazov qardaşlarını iki dəfə oxumaq lazımsızdır deməklə eyni mənanı daşıyır. yox; səhv başa düşülməsin: nərminin çarəsiz hekayəsini dostoyevskinin (həmçinin dünya roman tarixinin) ən güclü hekayəsiylə qarşılaşdırmıram. nə nərmin gruşenkadır, nə də mən dmitri. sadəcə, nərmin mənə bir şeyi öyrədib: baxmaqla görmək eyni şey deyil, əzizim. nərmin bilmir ki bütün hədəflərimi (eləcə də xəyallarımın) istiqamətini, bu kiçik, hüzünlümü hüzünlü, hekayəciklə dəyişdirib.
nərmin; artıq hekayələrimin təkrarçılığından şıkayət edən dostlarım var. eybi yox; olsunlar. bu mənim son illər daha az yaşanmışlıqların əhatəsində olduğumu isbatlayar sadəcə. olsunlar; başqa dostlar tabıp, hekayəni onlara danışaram. bəlkə də övladlarıma.
sonluqda isə deməyim odur ki, heç kimin hekayəsinin yarımçıq saxlamayın sözlük sakinləri. bütün hekayələr təzədən xatırlasınlar deyə yaşanırlar.
)