956. Bu həyatda özümdən heç bir gözləntim yoxdu. Özümü çox dəyərsiz, hamıdan geridə və nə etsəm də digərləri kimi ola bilməyəcəkmiş kimi hiss edirəm. Bunun səbəbi bir az xarici görünüşümü bəyənməməyim, bir az da obsessivliyim ola bilər, amma bunun fərqində olmağın heç bir xeyri olmur. Bəlkə də mükəmməliyyətçilikdi hər şeyi səhv etdiyimi düşünməyimə səbəb olan, nə edirəmsə edim bəyənilməyəcəyini düşünməyim. Sevdiklərim üçün hər şeyi etdiyim halda yenə də məni həqiqətən sevmədiklərini hiss etməkdən bezmişəm. Həmişə hamıya qarşı yaxşı davranmaq da istəmirəm, çünki açıqca görünür ki, davranışlarımız onlarla qarşılıqlı deyil. Mən də heç kimin nə düşünəcəyini vecimə almamaq, sadəcə istədiklərimi eləmək istəyirəm. Amma bu həyatda istədiyim bir şey belə yoxdu. Bəzən düşünürəm, mən niyə belə oldum axı? Niyə öz fikrim, öz düşüncəm olmadı? Niyə başqaları həmişə mənə yol göstərir, niyə buna şərait yaradıram, öz ayaqlar üstündə durammıram? Niyə ətrafımdakı hadisələrə "normal" reaksiya verə bilmirəm? Və ən əsası niyə belə duyğusuzam? Bu həyatda həqiqətən sevdiyimi düşündüyüm, onsuz yaşamı təsəvvür eləmədiyim bir insan belə yoxdu? Anama nəsə olsa onu tez unutmaqdan qorxuram. Bu qədər duyğusuz və vecsiz olmaq istəmirəm, kiməsə, nəyəsə dəyər verə bilmək, empatiya qura bilmək istəyirəm. Nəhlətə gəlsin, olmur ki, olmur. indi belə yazıram, amma birazdan yenə heç nə vecimə olmayacaq, yenə günü günə satacam və heç nə dəyişməyəcək.