sözaltı günlük

295. Bilmirəm necə olacaq, sözlük. Bilmirəm. Kimə desəm mənasız olacaq. Canları cəhənnəmə. Amma heç yaxşı deyiləm.
Özümü sorğulamaqdan, özümdə səhv axtarmaqdan bezmişəm. istədiyim, ya da bu günlərdə ehtiyac duyduğum bir şey var, o da alınmır. Olsun deyə xüsusi bir çaba da göstərmirəm artıq. Ağlıma gələn hər yolu sınadım, eləmərəm dediyim şeyləri belə elədim. Bacardığım hər şeyi. Olmur. Böyük bir şey də deyil e, bapbalaca bir xoşbəxtlik istəyirəm. Cəhənnəmə olsun.
Bəzən deyirəm, mənə olmur başqalarına da olmasın onda. Paxılam mən sözlük. Bəzən fikirləşirəm ki, bu adamlar buna layiq olası neyləyib axı? Ya da mən buna yalnız kənardan baxası neyləmişəm?
Bəlkə də çox böyüdürəm gözümdə. Nə isə. Səhər oyananda heç ağlıma da gəlməyəcək.

293. piano son akkordlarını çalır.yalandan gülüşlərim fayda vermədi, acı gerçəklər yalan gülüşlərimi əlimdən aldı.

292. sorgulayıram insanların necə bu qədər qəhbə, necə bu qədər iyrənc ola bildiyini. diksinirəm onlara baxdıqca, necə ikiüzlü olduqlarını gördükcə. mən çox saf olmuşam ya onlar həddindən artıq iyrəncdir? məgər bu qədər asandır vicdanını susdurub egonu şişirmək? qarşındakının sənə qoyduğu hörməti, yaxşılıqları tapdayıb lağ etmək? belə asandır vicdansızlıq?

son zamanlar elə yaxşı gördüm ki insanların iç üzünü, elə diksindim ki, heç var olmaq istəmirəm. siktir olub yox olmaq istəyirəm. ölmək istəyi deyil bu qətiyyən, sadəcə varoluş ağrısıdır, kindir. insanlara qarşı olan nifrətdir, boğur məni. mən də çox yaxşı insan deyiləm, qüsurlarım çoxdur. amma, heç vaxt vicdanımı tapdayıb başqalarından istifadə etməyə çalışmamışam, kimisə alçaltmağa çalışmamışam. səhvlərim üzərində düşünüb yeri gələndə üzr istəməyi bacarmışam. mənə qarşı edilən qəhbəliklərdən keçib ehtiyacı olana kömək etməyə çalışmışam. kimsə pis vəziyyətə düşməsin deyə gərəkdiyində qürurumdan keçmişəm.

hərdən düşünürəm ki, axı layiq deyiləm mənə qarşı edilən bu qədər qəhbəliyə. sonra deyirəm əcəb olur, məsafə qoy insanlarla arana. niyə güvənirsən ki kiməsə? yetmir yaşadığın travmalar? dərs çıxarmırsan onlardan? sonra özümü anlayıram, çünki bəzən mən də anlayışa möhtac ola bilirəm.
yastığı qucaqlayıb ağladığım gecələri istəmirəm, gülümsəyərək rahat yuxuya getmək istəyirəm. boş-boş tavana baxıb intihar planları qurmaq istəmirəm, hissiyyatımı itirib robotlaşmaq istəmirəm, sırf nəsə hiss edim deyə duşda buz kimi soyuq suyun altında dayanmaq istəmirəm, hönkürməkdən ağciyərlərimin ağrımasını istəmirəm. çünki bunları çox yaşamışam, yorucudur. bəzən tək ehtiyacım olan sadəcə anlayışdır, anlayış.
son vaxtlar hər şey əladır, uzunmüddətli depressiyadan çıxıb gülümsəməyi bacarıram. arada yenə keçirəm depressiv tərəfə, tez qayıdıram amma. sanki varlığımda 3 şəxsiyyət var, biri hamını siktir edib öz dünyasına çəkilməyə çalışır, hamıyla arasına məsafə qoyub tənha qalmaq istəyir. digəri başqalarıyla əylənib onlara sevgi, anlayış göstətmək istəyir, qayğılarını çəkir. və üçüncüsü də bunlar arasında ilişib qalır, bilmir neynəsin. çünki hər iki tərəf haqlıdır, hər iki tərəf yaxşıdır. qalıram dəngəsər.

yenə qatmaqarışıq cümlələrlə tökdüm ağlımdakıları. insanların qəhbəliyindən, ikiüzülü olmasından iyrənirəm. həmişə hamıya empatiya qurmağa çalışmışam, anlayış göstərmişəm. amma ikiüzlü, istifadəçi insanlar heç bir anlayışa layiq deyil!

mən isə, bu gecəlik özümü kədərin qoynuna atıram. gözyaşlarımı yastığa silib yatacam birazdan, sabah isə yenidən savaşacam blət!

(youtube:

)