1. bəhs edilən hadisələrdən bəziləri həqiqəti əks etdirir.
birinci seriya: çöküş
telefon zəng çalır. amma atam cavab verməməkdə israr edir. ən sonda atam telefonunu söndürdü. deyəsən işləri ilə əlaqəli zəng idi. bu son vaxtlar tez-tez baş verirdi. atamın işləri yaxşı getmirdi, bunu hərəkətlərindən və narahatlığından başa düşmək olurdu. anam da narahat idi, çünki ailəmizin yeganə gəlir mənbəyi atam idi. universitetə hazırlığımda artıq son aylara çatmışdım. müəllimlər evə zəng edir və iki aylıq ödənişi tələb edirdilər. amma atam daha nəinki ödəniş vermək heç çörək almaq iqtidarında belə deyildi. anam bir daha qürurunu sındıraraq dayımdan borc aldı və ödənişləri ödəyərək hazırlıqlara nöqtə qoydum. bu aralar evdə ərzaq problemi var idi, anam hər gün sadəcə kənddən göndərilən mərciməyi bişirirdi. həyatımdan narazı deyildim, fikirləşirdim ki, müvəqqətidir. davam edən hadisələr isə bunun əksini dedi.

imtahan günü həmişə olduğu kimi qorxurdum. düzdü imtahan nisbətən uğurlu olsa da ödənişsiz təhsil almağım mümkünsüz idi. atam isə səssizliyini qoruyurdu.
ixtisas seçimi ərzində bəlkə də 10-15 dəfə ərizədə dəyişiklik elədim. amma dəqiq qərar verə bilmirdim. paytaxtda yaşadığımız üçün elə burada da oxumaq istəyirdim amma ödəniş haqqları buna imkan vermirdi. bir neçə avara ixtisasa ödənişsiz düşə bilərdim əslində ancaq özüm boş-boşuna vaxt itirmək istəmirdim. ixtisas seçiminin son günü atam mənə, ana nənəm və babamın dayımla birlikdə yaşadığı bölgədəki universiteti yazmağımı dedi. istəməsəm də yazmağa məcbur oldum. və nəticə etibarilə həmin yerə qəbul oldum. anam ağlayırdı, mən isə çox məyus idim. geriyə dönüş imkanım yox idi. anamla mən kəndə yollandıq. və atam bu sırada 10 ildir kirayə qaldığımız evi bizdən xəbərsiz tərk etdi. bu çox təbii idi, çünki atam yüksək kirayə haqqını ödəyə bilməzdi. öyrəndik ki, paytaxtdan nisbətən kənarda yerləşən bir yerə köçüb. və artıq əvvəlki kimi yüksək gəlirli işi yox idi. icarəyə götürdüyü maşın ilə taksi kimi işləyirdi.

kəndə çatdığımız ilk günlərdə çox da fikir eləmirdim. sən demə çətin günlər qabaqda imiş. kənddən universitet yerləşən şəhərə qədər biraz məsafə var idi. kənd avtobusu ilə 20-25 dəq-ə çatmaq olurdu. universitetə gedib, qeydiyyatdan keçdim. və təbii ki, ödənişi ödəmək üçün yenə anam, əmimdən və dayımdan borc almışdı. bunların hamısı mənə baha başa gəldi. dərslər başlayana qədər dayımın qoyun-keçilərini otarır, hər cür ev işini görməyə çalışırdım. anam isə kənddə qalaraq müəllim işləməyi qərar aldı beləliklə ödəniş haqqımı ödəyə biləcəkdi. dayımın uşaqları ilə də elə ilk günlərdən yola gedə bilmirdim. asosial olduğuma görə tək qalmağa üstünlük verirdim. otaqlardan birində daha çox vaxt keçirirdim, və bu da evdəkilərin xoşuna gəlmirdi. mənə sadəcə əmr almaq ağır gəlirdi, ancaq necə deyərlər, yardım almağa alışan, əmr almağa da alışar...