1. 12 mart, il 2079. saat 05:32. yaşlı bibiylə biraz mübahisədən sonra pəncərənin yanında özümə yer ayırıb əyləşmiş, rafın işə düşməyini gözləyirdim. amma gözüm hələdə arxada qalmışdı, narahat idim. bakını tərk etmək mənim üçün asan olmayacaqdı. amma xüsusi tapşırığı yerinə yetirmək üçün xaçmaza yola düşməli idim. üzündən və alnından soyuq tər axan kök sürücü məhrəbasıyla tərini silib boynuna atdı və mühərriki qaralmış əlləriylə işə saldı. sərnişinlər hərəsi bir tərəfdən xeyir dua verdi, sürücüdə onlara qoşuldu. məndə əllərimi yumruq tutub ayaqlarımın arasına salıb başımı aşağı əyərək tanrını tədqirə layiq olaraq dəyərləndirdim. həmişə belə dua edirəm. qara pərdəni siyirib tozlu pəncərədən son dəfə 20 yanvara baxdım. qorxurdum. bakıya bir daha qayıda bilməməkdən, məzarları bir daha görə bilməməkdən qorxurdum. yola düşmüşdük..

hər şey dünən axşamüstü başlamışdı. günəş yenicə batırdı və mən otağımda babamla üzbəüz oturmuş, tavana doğru baxıb nə edəcəyimizi düşünürdük. ani bir zənglə bütün kefimiz pozulmuşdu. qorxduğumuz başımıza gəlmişdi. rayonda yaşayan dayım və onun oğlundada o "şey" özünü göstərməyə başlamışdı. bu xəbəri aldıqdan sonra babamın əlləri əsməyə başlamışdı və halı pisləşmişdi. dolmuş gözlərindəki yaş qırışıq sifətindən süzülüb gedirdi. amma artıq çox yaşlanmışdı və gücü qalmamışdı. məcbur mən yola düşməli və özümü çatdırmalıydım. bəzi səbəblərə görə babamı özümlə apara bilməzdim, tək qalacaqdı. əşyalarımı qara çantama yerləşdirib qapıdan çıxarkən titrək səsiylə məni çağırıb arxamca gəldi. məndən and içməyimi istədi. yumruğumu sıxaraq havaya qaldırdım. bu bizim nəsildə ulu babalarımızın səmimi qəlbdən, sonu ölüm belə olsa söz verməyin simvolu idi. asta addımlarla evimizdən uzaqlaşdım..

babamdan başqa heç kimim yoxdu. anam və atamı ibtidai sinifdə oxuyanda yol qəzasında itirmişəm. əslində bütün bu olanların başlanğıcı, babamın cavanlıq vaxtına təsadüf edir. mən hələ balaca olanda mənə bunları danışıb. dediyinə görə o vaxtlar şəhər çox maraqlı imiş. insanlar qaynayıb qarışır və istədikləri kimi rahat şəkildə gəzə bilirlərmiş. neft və sənayedə oxuduğu vaxtlarda bir qızla tanış olublar, zamanla bir-birini seviblər. hər dəfə bu hissəni danışanda köynəyinin döş cibindən nənəmin şəklini çıxarıb göstərərək kövrəlib davam edir.

nənəm kompyuter üzrə oxuyurmuş və çox ağıllı biri imiş. həmişə digər qızlardan fərqlənərmiş. dərsdən çıxanda təsadüfən qarşılaşıb bir-birilərinə səbəbsizcə gülümsəyiblər. zaman keçdikcə daha da yaxınlaşıblar, bir-birinə qarşı olan sevgiləridə artıb. illər keçib, ikisidə iş həyatına atılıb və münasibətləri ciddiləşib. ailələrini razı saldıqdan sonra ailə həyatı qurublar. bu evliliklərindən bir oğlan uşaqları yəni atam dünyaya gəlib. lakin bir gün babam işdən evə gəldikdə nənəmin vəziyyətinin pis olduğunu görüb. əvvəlcə baş ağrıları, sonra gecələr sayıqlamalar və halisünasiyalarla davam edib xəstəliyi. və bir gün babam işdən qayıdanda onun otaqda parçalanmış cəsədini tapdıqda şoka girib. həkimlər və tibbi ekspertiza buna məntiqli bir açıqlama verə bilməyiblər. buna baxmayaraq babam illər sonra nənəmin ölüm səbəbini tapmışdı və bununlada əsas problem peydə olmuşdu..

uzun müddət boyunca babam özünə gələ bilmir. həyatında hər şey yolunda gedərkən sevdiyini bəlirsiz bir səbəbdən itirməsi onu çox sarsmışdı. atamı tək başına böyütməyə məcbur qalır. hətta nənəmin ölüm səbəbini öyrəndikdən sonra kədərlə bərabər onu nifrətdə bürüyür. hər dəfə bu hekayəni mənə danışanda bu cümləni təkrarlayır: "unutma, əgər həyatında hər şey yolunda gedirsə, deməli bunun bədəli var. gec ya da tez bunu ödəyəcəksən. kainat mənfi və müsbətin üstünə qurulub."

edit: sahibkar tərəfindən boşluqda dəyərləndirilib işləniləcək