bir gün bakı'da gizlin/tərkedilmiş yerlər barədə araşdırma edirdim və sözlükdə belə bir başlıq var idi, ilk dəfə orda görmüşdüm. nəysə günlərin bir günündə sözlükdə yazar olan bir dostumla görüşmüşdük getmişdik pivə içməyə. fəlsəfə, musiqi, kitablar, yazıçılıq deyərkən söz sözü açdı və soruşdu "sözaltı'yı bilirsən?". dedim ki, hə görmüşəm. algoritmayı falan soruşdum danışdı belə belə. evə qayıtdım həvəs yarandı ki, mən də yazım. o gündən bəri yazıram.
model'in levla'nın hikayesi albumundan olan ən güjdü parça. sözləri qrupun bassisti olan və eyni zamanda çox sevdiyim sənətçi can temiz'ə aiddir, təəccüblənməmək lazımdır. ah ne tatlı sözler hazırladım, kim bilir kaç aydır.
kimse seni dinlemiyorken, konuşmak kolaydır.
kafamda durmadan bağırıp çağıran bir yabancının sesi
yüzümde kocaman yalandan bir antidepresan gülümsemesi. sifarişi verən: Derek
dünən izlədiyim uzunmetrajlı nuri bilge ceylan filmi. film 3 saat olduğu üçün sıxılacağımı fikirləşdim amma heç də elə olmadı. insanın həyatda məna tapabilməyişinin günahını yaşadığı yerə, insanlara atan bir baş rol görürük filmdə. nuri bilge ceylan'ın özünün də dediyi kimi: "xoşbəxt olmayan insanlar üçün başqa yerdə xoşbəxt olabiləcəkləri təsəllisi yaxşı gəlir insanlara." oysa insan getdiyi yerə ruhunu da aparır. film sinematoqrafiya və mühit cəhətdən andrey tarkovskini anımsadır. baş rolumuz sametin nə qədər ümidsiz olduğu görünsə də yenə bir axtarış içində olduğunu görürük. nəticədə axtarış içində olmayan insan yaşayabilməz. bu səbəbdən də dərs dediyi sinifin şagirdi olan sevimdə özündə olmayan şeyləri (həyata qarşı həvəs, xoşbəxtlik, ümid) axtarır. kənddə böyümüş insanların çox yaxşı başa düşəbiləcəyi bir filmdir. şiddətlə tövsiyyə edirəm.
özümə qarşı olan nifrətim və özgüvənsizliyim. buna görə əlaqə qurduğum insanlara qarşı güvənsiz davranıb əlaqəmizi zəhərə çevirirəm. nə qədər bu xüsusiyyətimi dəyişdirməyə çalışsam da alınmır. bu xüsusiyyət bir parçama dönüşüb. (bax: yazarların sevilməmə səbəbləri)
həyatın və insanların nə qədər qəddar olabiləcəyini üzümüzə bir şillə kimi vuran rejissorluğunu lukas moodysson'un etdiyi 2002 istehsalı film. başrol lilyanın anası tərəfindən tərkedilməsi nəticəsində 16 yaşlı lilyanın pul üçün fahişəliyə başlamağı izləyənlərin içərisindəki antinatalizm düşüncələrini şiddətləndirir. filmdəki "yazıq uşaq" roluna sahib volodyanın lilya ilə dialoqları filmin ssenarisinin nə qədər mükəmməl yazıldığını açıq şəkildə göstərir. məhz bu səbəbdəndir ki, rejissora çox da iş düşməyib. rammstein'in mein herz brennt parçası ilə başlayan filmi bitirdikdən sonra bir siqaret yandırmamaq mümkün deyil. izləyin, izlətdirin!
2007 istehsalı, fatih akın’a cannes’da ən yaxşı ssenari mükafatını qazandırmış film. filmin adı elə ssenari haqqında spoilerdir. var olmaqla var olmamaq arasında çox incə bir xətt var və personajlar həmin xəttin düz üstündə gəzir.
film, fərqli həyatların mənasız təsadüflərlə kəsişməsini ən real və səmimi formada göstərir. bremen, hamburg, istanbul və trabzon kimi bir-birinə bənzəməyən şəhərlərdə keçməsi vizual olaraq da filmi daha maraqlı edir. amma bu seçim təsadüfi deyil, sanki sevginin gücünü göstərmək üçün seçilib. insan harada, kiminlə olursa olsun, onu ayaqda saxlayan şey sevgidir. izləyin, izlətdirin.
1966 istehsalı fransız rejissor jean-luc godard filmi. film əsasən siyasət, sevgi, istehlakı mövzu alır. düşünülənin əksinə ssenari "gənclik" üzrə yazılmamışdır. godard'a müsahibə zamanı "bu film gənclik barədə yazılıb?" deyə sual verildiyində, sadəcə gəncliyi izah etmək kimi asan bir məqsədinin olmadığını, daha çox dövrün ruhunu (yəni 60 ları) izah etmək istədiyini vurğulamışdır. uzun sözün qısası godard filmini daha çox gənclik üzrə fəlsəfi bir yanaşma kimi təyin etmişdir. mənim üçünsə film sadəcə suallar üzrə qurulub, başdan sona kimi. yenə gəl gör ki, heç kəs axtardığı cavab tapabilmir. filmi bitirdikdən sonra bir də kamera arxasını izləməyinizi tövsiyyə edirəm.
qəribə şəkildə insanda yemək yemə istəyi oyadan tlc televiziya şəbəkəsində yayımlanan televiziya serialıdır. 270 kilodan artıq çəkisi olan insanların arıqlama macərasını mövzu alır. adamlar yemək yeyərkən arığlayabilmirik deyə ağlayır amk. sifarişi verən: ekrem abi
atası sayəsində çox asan görünən insanlarda belə təəccübləndirici dərinliklərin olduğunu görmüşdür. çevox'un atası pavel qırağdan baxılanda çox kontrol sevdalısı, sərt, kobud, paxıl insan idi. çexov uşağlığında belə bir ataya sahib olduğu üçün nifrət hissedirdi, lakin gələcəkdə atasının keçmişinə və uşaqlığına baxdıqdan sonra içindəki bütün nifrət yox oldu və atası ilə bağlı ağlındakı bütün sual işarələri cavablandı. çexov'un atası tacir olsa da onun bacarığı sənətdə idi, amma atası onu tacir olmağa zorlamışdı. pavel'in bu cür insan olma səbəbi və həyata qarşı nifrətinin səbəbi açıq idi; öz bacarığı olan mövzuda özünü gərçəkləşdirməmiş idi. hətta çexov'un atası pavel'in də atası kontrolcu, kobud, kindar insan idi. pavel belə böyüdüldüyünə görə ağlında uşaq belə böyüdülər fikri otruşmuşdu. çexov atasında bunları kəşfetdikdən sonra atasına nifrət etmək yerinə ona qarşı mərhəmət və anlayış göstərməyə başladı. çexov həmin gündən sonra insan ruhuna bu cür titizliklə yanaşmağa başladı və qarşılaşdığı insanlar nə qədər asan görünsə də ruhunun dərinliklərinə qorxmadan enməyə başladı.
dost, qardaş dediyi insanlardan böyük və qapanmaz yaralar almışdır. kafkanın "az əşya, az insan" sözünü həyat fəlsəfəsinə çevirmiş insandır. altında biraz eqoizm də yatır.
uzun müddət məruz qalanda insana tanrı kimi hissetdirən şeydir. yalnız qalanda yalnızlıqdan qaçmağa, yalnız olmayanda isə yalnızlığı arzulamağa başlayırıq. Schopenhauer demiş insan arzularının axrı gəlmir.
absurdizm və nihilizmin başlarında yaradıcı və məna fikirləri ölər. nihilist bu ölüm nəticəsində həm ağlayaraq, həm də əsəblə dik durmağa çalışarkən absurdist isə reaksiyasız qalar. bütün dünya xırdalan butulkasına dönüşsə təəccüblənməyəcək insanların düşüncəsidir. çünki başdan absurd olduğunu demişlərdir.