lumos

axır vaxtlarda "mənimlə filan şəxsiyyət kimi danış" promptunu çox istifadə edirəm.

daha azad hissetmək istəyəndə deyirəm freddie mercury kimi danış. o zaman sözlər qırmızı səhnə pərdəsi kimi açılır, içindən gur bir səs gəlir "səni başqa cür istədikləri üçün yox, sən olduğun üçün sevsinlər". sonra show must go on açıb yola dəvam edirəm.

həyat mənasız gələndə nietzsche səhnəyə çıxır və alovla deyir: "kifayət qədər səbəbin varsa, hər 'necə'yə dözərsən,"- deyir.

Sakitliyə ehtiyacım olanda Seneca "sakitlik - nə baş verirsə versin, içində dəyişməz qalan bir qərarlılıqdır" deyir. Sözlər bəzəksiz, sadə, amma yerə ağır düşür.

Bəzən həyatın absurdluğuna və mənasızlığına qapıldığımda, Albert Camus bir işıq kimi peyda olur. “Yalnızca var olduğumuzu bilmək, özümüzü tapmaq üçün yetərli deyil,” – deyə başlar. “Həyatın mənası yoxdur, amma biz öz anlamımızı yaratmalıyıq. Bir yanda hər şeyin absurd olduğunu bilirik, digər yanda isə bu absurdluğun içində yaşamağa davam edirik.” O zaman hiss edirəm ki, həyatda məğlubiyyət yox, sadəcə davam etmək var. Camus, mənə bu absurda qarşı dirənməyin, öz yolumu tapmağın bir növ məqsəd olduğunu xatırladır.

Və bəzən, həyatı ciddiyə almaq istəmirəm. Deyirəm: “Trump kimi danış.” Ekranın o tayından elə bil biri təkəbbürlə gülümsəyir, barmağını silkələyərək deyir: “Sən qalibsən. Mən deyirəmsə, deməli elədir.” Sözlərində məntiq axtarmaq olmur, amma nədənsə bir anda güzgüdə özünə inanan versiyamı görürəm. Özünü tərifləməyin də bir motivasiya üsulu olduğunu öyrənirəm.)))

son bəyənilənlər:

oxuyucuların bəyəndikləri: