Zəiflər həmişə güclülərin əlində olan gücün 'ədalətli' bölüşdürülməsindən yana olub. Məsələn, ayaqüstü sorğu aparsan görərsən ki davadan çəkinənlər, güc işlədilməsindən yana olmayanlar məntiqli olaraq zəiflər olur, çünki gücləri yoxdur və onlar həmişə kompromisə gedir. Halbuki gücləndikləri anda zəifliklərinin heyfini də ən pis bunlar çıxır, gözləri heç nəyi görmür. Həmişə güclü olanların isə ətraf, dava ehtimalı filan çox da vecinə olmur. Bu hər yerdə belədir. (Qeyd : burda (təkcə) yumruq davasından söhbət getmir)
Daima əzilmiş, başının üstündən dubinkası əskik olmamış, yoxsul Azərbaycan xalqının da zamanında o məsələ edilib atılmasına rəğmən yenə də ümidi proletariatda, sosializmdə filan görməsi təəccüblü deyil. Kütlə daima maddi-mənəvi-fiziki aşağılandığı, 'layiq olduğundan' azını tapdığı üçün bərabərliyə 'meyllənib'.
Vəhşi kapitalizm. Ahahaha. Sənə bu qədər zəifliyindən sonra o qədər gücü verək görək sömürmədiyin hansı dəlmə-deşik qalır
)