insani hisslərin xüsusən son dövrdə süniləşməsi nəticəsində ortaya çıxan anlayış.
romantika anlayışının, yanlış olaraq, tərsinə çevrilmiş qırmızı göt işarəsi ilə əlaqələndirilməsi bunun bariz nümunəsidir. dövrümüzdə romantika dedikdə yağış altında əl ələ gəzmək, gül hədiyyə etmək, hər gecə yatmazdan əvvəl "gecən xeyrə, ma4" ifadəsini işlətmək, mesajlaşmanı münasibətlərinə ayrılmaz və lazımından artıq önəmli bir hissəsinə çevirmək kimi problemlərin cəmləşdirilmiş halı da demək olar. hətta bəzən əsl sevgi hisslərinin bu saydığım addımlara gətirib çıxarmaması insanın özünü odun parçası kimi hiss etməsi ilə nəticələnə bilər.
nənələrimiz babalarımızı bir dəfə qucaqlamaqla müharibəyə göndəriblər, illərlə nə mesajını alıblar nə də bir xəbərini, amma onları əsl sevgi birləşdirdiyinə görə gözləyiblər. sevgi eyni yükün altına qorxmadan girmək, həyatını "sən" və ya "mən" kimi anlayışlara yox, "biz" kimi daha ali səviyyələrə həsr etməkdir.
son dövrlərdə psevdo-romantika populyar mədəniyyətin gətirdiyi sünilik bəlasıdır. etiraf etmək lazımdır ki, bizim dövrümüz demək olar ki böyük çətinliklər yaşamayıb. böyük çətinliklər olduqda birlikdə onların öhtəsindən gəlmək kimi ehtiyacımız olmayıb. artıq seks, münasibətlər, birlikdəlik kimi məvhumların daha sərbəstləşdiyi bir dövrdə yaşadığımıza görə, əksər hallarda çətinliklərə birlikdə sinə gərməkdənsə, onlardan sadəcə uzaq durmağa üstünlük veririk. "mən səni sevirəm" kimi böyük məsuliyyət və cürət tələb edən bir cümlənin asanlıqla hər tində söylənildiyi dövr gələcəyə heç bir şərəfli xatirə saxlamır. təəssüf ki, yeniyetməsindən tutmuş, artıq xarakterini oturtmuş yetişkin gənclərimizə qədər böyük əksəriyyət həyata çəhrayı eynəklərdən baxır.
dahi bir kadıköy filosofunun dediyi kimi, "bütün bu şeylərin ötəsində tək bir şey var, o da həyatı paylaşmaq. bunu heç bir zaman inkar etmədik, əksini düşünmədik belə".
)