peter dinklage

tyrion lannister rolu ilə könülləri fəth edən məşhur halfman.
rollarındakı dəhşətli üz mimikası ilə rollarının həqiqətən haqqını verir. mənə görə dünyanın ən yaxşı 20 aktyorundan biri ola biləcək adamdı.
səs tonunda bir başqadı adamın

--spoiler--

black river səhnəsində necə istedadlı biri olduğunu görmək olar. əsgərləri qaza gətirmək üçün olan speechi əfsanədi.

--spoiler--

three wishes

Roger Watersin 1992 - ci il çıxışlı Amused to Death albomundan solo və sözləri bir gözəl mahnı.

Andy Fairweather Lowun super soloları və rogerin əjdaha vokalı mistik bir abu-havaya soxur mahnını

(youtube: )

keith emerson

oliver kromvel necə ki adanı birləşdirmişdi, bir bütün eləmişdi, keith emersonda p rogressive rocku birləşdirmişdi.

gecə-gecə eloy dinləyirdim yəqin rəhmətliyin ruhu girib bədənimə keyboarda toxunuşlarını dinləyib gözlərim yaşarır ala. canariodakı o toxunuşlarında qurban olsun min kölə keith!

for whom the bell tolls

Metallicanın 1984 – cü ildə yayımlanan Ride the Lightning albomundan The Call of Ktulu" ilə birlikdə ən yaxşı mahnılarından birisi.

(youtube: )

(youtube: )

i talk to the wind

King Crimsonun Əfsanəvi albomu In the Court of the Crimson Kingin 2 ci mahnısı.

Albomu ilk dinlədiyiniz zaman sizi kaos və qarışıqlıq yüklü 21st Century Schizoid Man mahnısı qarşılar. Progressive rocka təzə başlayanlar əsasən bu mahnıdan sonra albomu dinləmirlər çünki bir pox başa düşmürlər. 21st Century Schizoid Man mahnısı albomun hər adamın girəcəyi kol olmadığını göstərir. Bəlkə də Robert Fripp özü bu mahnını kasetdə ilk sıraya qoyubki; albomu mırta dinləyənlər dinləməsin. Nəm ala robert bu hər şey gözləmək olar o manyakdan. Nəysə qayıdaq mahnımıza.

7-8 dəqiqəlik 21st Century Schizoid Man şokundan sonra sizə bir hədiyyə verilirmiş kimi bu mahnını eşidirsiz. Sakit tonda və atmosferdə gedən bu mahnının içində əslində tufanlar qopur onuda yazacığ əziz satrap və satrapələr.

Mahnı bir baxımdan pink floydun high hopes mahnısını xatırladır. Cəmiyyətdəki yozlaşmanı, insanların bir-birindən uzaqlaşmsını bariz şəkildə bizlərə deyir robert fripp müəllim. toplumun insanların üstündəki təsirini, Arzuladğımız şeylərin, Bizlər üçün əl çatmaz olan xəyalların biranda yox olmasını, dəyərsizləşməsini başa salır.

Sözlərdə bunları açıq formada demir, adi söz yığını kimi görünür kənardan. Amma sakitçilikdə oturub diqqətlə dinliyəndə necə dərin bir şey olduğunu başa düşərsiniz.

Mahnını iki səs yazısı var. Sizə məsləhətim bunu dinləyin daha orjinaldı və sizə yuxarıda qeyd etdiyim atmosferi yaşadacaq gücdədir.

(youtube: )

the call of ktulu

Metallicanın 1984 - cü il çıxışlı Ride the Lightning albomundan dəhşət bir instrumental mahnı.

Mənə görə Oriondan daha yaxşı bir sounda sahibdi.
Mahnı Howard Phillip Lovecraftın The Call of Cthulhu adlı əsərinə hitaban yazılıb.
Mahnının girişindəki riffləri deyəsən Dave Mustaine yazıb. Bənzər rifflər hangar18 mahnısında da var.

Həmçinin Metallicaya 2001 - ci ildə ən yaxşı instrumental mahnı janrda grammy qazandırıb.

Bu əsər 3-4 metallica mahnısı dinliyib qrupa ləkə atmağa çalışan dılğırların anlayacağı bir şey deyil. Həqiqətən bir Şahəsərdi. insanın içindəki kini,əsəbi, çətinliklərdə boğulan bir ruhun sanki bədəndən ayrılıb ildirimlı havalarda görə bağırmasıdı.

Əgər hələdə dinləmiyibsinizsə baxın. Onsuzda əl çəkə bilmiyəcəksiniz.

(youtube: )

(youtube: )

meddle

yuxarıdakı yazarında qeyd etdiyi kimi 1971 - ci ildə yayımlanan pink floyd albomu.

nick masonun dediyinə görə qrup olaraq istədiklərini ilk dəfə bu albomda görüblər.

əvvəlki albomlarında hərəsi özü üçün mahnı yazıb sonra isə bu mahnıları bir albom altında birləşdirib zad edirdilər. misal üçün ummagumma albomundaki mahnıların hərəsi bir üzv tərəfindən yazılıb. amm bu albomda oturub adam balası kimi can-qardaş formada birlikdə mahnıları işləyiblər. bununda ən bariz nümunəsi hamızın yaxşı bildiyi echoes mahnısıdı.

albomdaki fearless mahnısında liverpool klubunun fan marşı olan "you'll never walk alone" mahnısı ilə birgə işlənib. mahnın sonunda eşidəcəyiniz səs bu marşdı.

ümumi olaraq pink floydun psychedelic rockdan çıxıb tam olaraq progressiv rocka yerləşdiyi bir əsərdi.

özləridə bir çox müsahibələrində deyiblərki meddle albomu the dark side of the moon albomun xəbərcisi idi.

albomun bəzi mahnıları live at pompeii şahəsərində möhtəşəm şəkildə icra olunub.

-dipnot- bu dvd - də seamus mahnısında vokalistllik(!) edən iti görə bilərsiniz. the making off videoları var live at pompeii dvd sində.

deməli albomdaki echoesi hamızın bilrisinizkinecə əjdaha bir mahnıdı. lsd və ya ot etkisi altında dinlənildikdə isə insanı tripdən tripə soxan bir şeydi.
pink floyd crystal palace bowl da çalındığında səhnin qabağındaki akvariumda üzən balıqlar bu səsə tab gətirmiyib ölüb. nə qədər doğrudur bilmirəm amma pink floyd documentarylərinin birində görmüşdüm.
(baxma: söyleyenin yalancısıyım)

albomun cover fotosunun maraqlı hekayəsi var. belə desək albom coverini çəkən storm thorgerson müəllim 26 il sonra 1997 ildə söhbətin nədən getdiyini bizlərə başa salıb.

storm thorgerson bu cover fotosunun nə əvvəllər nədə ki indiki zamanda başa düşülmədiyini deyir. beləki adama 1971 – ci ildə yaponiyada olan qrup zəng eliyib şəklin necə olacağı haqqında nələrsə başa salmağa çalışır amma səsləri pis gəldiyindən telefonda heçnə başa düşmür və öz kayfına birşeylər dözəldir.

1997 – ci ildə ilk dəfə olaraq mind over matter kitabında albomun adının haradan gəldiyini yeni başa düşdüyünü yazır.

o vaxtlar belə bir qayda var idi ki rock turnelərinə prinsip olaraq həyat yoldaşları dəvət edilmir. bunun səbəbi arvadların təbii olaraq normal turne işlərini poza biləcək bir diqqət tələb etmələri olaraq göstərilir. ancaq bütün musiqiçilər (pradüsserlər də daxil) o turneye bu qanunu çeynəyərək çıxırlar. bundan çıxan nəticə “qızları bu işdə - meddle – qarışdırma, yoxsa game over!

nəticədə cover şəkli yaxın foto çəkim mütəxəsisi olan robert dowlingin çəkdiyi rəngləndirilmiş insan qulağının üstündə üzərində yayılan su halqalarının görüntüsündən meydana gəldi. 1994 - ci ildə çıxan remaster cd cover içi səhifələrdə albomdakı parçaları çağırışdıran materiallar bənzər su dalğaları ilə əlavə edildi. bunlar “ san tropez”i yada salan dəniz qabıqları və qum, “ pillow of winds”i yada salan daş-qaşalr, parfumeriyalar və işlənmiş boyubağılar kimi fərqli əşyalar idi.

1971 – ci ildə çıxan plastinkanın içində yer alan qrup şəkili isə kosmik musiqi icra edən qrupu bir tür məzələnmə ilə, trollayaraq ən anti-kosmik bir görüntü ilə yer alması düşünülərək qoyulmuş əziz satraplar.

let there be more light

pink floydun 1968 - ci ildə yayımlanan a saucerful of secrets albomundan psychedelic bir mahnı. david gilmour pink floydda olarkən ilk solosunu bu albomda atıb bildiyim qədəri ilə.

a saucerful of secrets albomun ilk mahnısıdı həmçinin.

mahnı roger watersin bass solosu ilə başlayır sonra isə rick wrightın keyboardı və vokalı ilə davam edir. david gilmour bu mahnıda solo gitarla bərabər həmdə rickin yanında lead vokalistlik edib.
girişdəki vokalları richard müəllim edir. arxa fondadl roger nələrsə danışır, fısıldıyır "kopolu"
syd barret dəlirəndən sonra, onsuda a saucerful of secrets albomunda kukla vəzifəsini icra edirdi. " jugband blues" başqa heç mahnısı yox idi albomda. mahnı yazmağda çətinlik çəkirdi qrup.

roger waters müəllimdə bu boşluğu doldurmaq adına əlinə qələmi və kağızı alıb ya mehdi deyib yazmağa başladı. adam bir başladiki il olub 2016 hələdə yazır. nəysə bu ayrı mövzu satraplar.

mahnının sözləri bir syd barret əsəri olan interstellar overdrive təməl alınaraq yazılıb. və böyük ehtimallda (gog: lsd) kafası ilə yazılıb. çünki bu mahnıda interstellar overdrive kimi elmi şeyləri zad edir. kosmosda keçən fantastik əhvaaltlar falan. demək lazmdırki az istifadə eliyində ala bu poxu. sizə baxıb məndə verdiş edirəm uje. nəysə

ingiliscə sözləri üçün:

far, far, far, far away, way
people heard him say, say
i will find a way, way
there will come a day, day
something will be done
then at last the mighty ship descending on a point of flame
made contact with the human race at mildenhall

now, now, now is the time, time, time
to be, be, be aware
carter's father saw it there
and knew the rhull revealed to him
the living soul of hereward the wake

oh my, something in my eye, eye
something in the sky, sky
waiting there for me

the outer lock rolled slowly back
the servicemen were heard to sigh
for there revealed in glowing robes was lucy in the sky
oh, oh, did you ever
no, no, never ever will they
i'll can't say

summoning his cosmic power
and glowing slightly from his toes
his psychic emanations flowed


tərcüməsinidə yazıram tam olsun. təkrar edim yenə ingilicəm zəif olduğu üçün səhvlərim varsa bildirsəz sevinərdim.

azərbaycan dilində tərcüməsi üçün (mənası itdi biraz yola verin) :

uzaqlarda, çox uzaqlarda
insanlar eşitdilər onun sözlərini
bir yolunu tapacam

bir gün gələcək
bir şeylərin edilə bilinəcəyi.
yanmaq üzərə olan nəhəng gəmi ən sonunda
bağlantıya keçti mildenhalldakı insan irqi ilə
indi zamanıdır
oyanıq olmanın
carterin atası gördü orda onu
və başa düşdü ona görüldüyünü rhullun
başında növbədə duran ölünün yaşayan ruhunun
aman tanrım, gözümün içində bir şey var
göy üzündə bir şey var
orada məni gözləyən
çöldəki kilid yavaşça çevrilib açıldı
xidmətçilərin iç çəkişi eşidildi
dalğalanan palyarı ilə lucy göy üzündə göründüyündə
ah ah, siz heç mi?
yox onlar heç amma heç bir zaman
deyəcəm!
kosmik gücünü yığaraq
yaydı psix axımını

progressive rock

ilk dəfə nə pink floyd nə də ki king crimson tərəfindən icra edilən janr.

progressive rock özü psychedelic rockun içindən doğan bir şeydi. yəni get-gedə təkmilləşən bir şeydi. belə deyim də, hansısa qrup "davay ala bidənə albom işliyək progressive rock janrda olsun" deyə bir şey olmayıb.

janrın kökünə gedəndə ilk progressive soundlar the nice qrupunun the thoughts of emerlist davjack albomunda eşidilir. burada da prog rockun əsas təməli olan keyboardun digər musiqi alətlərinə nəzərən daha çox ön plana çıxdığı bir albom olub. indi belə bir sual çıxır ki, "mans bəs psychedelic rockda elə keyboard soundları da ancaq misal üçün pink floydun the piper at the gates of dawn albomunda çoxlu keyboard soundu var". amma qaçırdığınız bir şey var - psychdelic rockda musiqi keyboard üzərinə inşa edilmir, təməl şeydə gitar var. bəstə elektro gitar ya da bass gitar ilə edilir.

deməli 1967-ci ildə the thoughts of emerlist davjack adlı albomda the nice qrupunun o zamanki keyboardçısı keith emerson (başımız sağolsun bu arada) musiqini keyboard üzərində inşa etdi. əsas melodiya, ritim keyboarddan gəlirdi. elə də güclü olmasa da, amma musiqi qulağınız yaxşıdırsa, bunu hiss edə bilərsiniz əziz satraplar. gitar keyboardı izləyirdi sanki, 1- ci sırada keyboard gedirdi.

bir sözlə, progressive rockun yaradıcısı keith emersondu deyə bilərik.

sonralarında king crimsonun in the court of the crimson king albomunda bunu gördük.
king crimson progressive rocku bir qəlibə salmışdı, onu səliqəli adı-soyadı olan bir janr halına gətirmişdi. amma bir daha təkrar edim king crimson progressive rockun yaradıcı qrupu deyil!

1967-ci ildə days of future passed albomunda da the moody blues progressiv soundlar işlətmişdi, amma daha çox symphonic rock havası vardı. hətta mənə görə bu albom tarixdəki ilk symphonic rock albomdur.

belə misalları çox yaza bilərəm, amma uzatmağa ehtiyac yoxdu bunları.

deməli progressive rockun ilk təməllərini the nice qrupunda görmüşük. yəni janrı yaradan the nice qrupudu, daha doğrusu, keith emerson. amma janrı təkmilləşdirib bir düzənə salan isə king crimson.

70-ci illərdən sonra isə pink floyda da progressive rock qoxusunu verməyə başladı. 1970-ci ildəki atom heart mother albomu və ardınca gələn 1971-ci ildəki meddle albomunda bunu davam etdirir.
-qeyd- meddle ablomundaki echoes mahnısı sizin başınızı qarışdırmasın, mahnı psychedelic havada olsa da progressive rock təməllidi.

progressive rock 70-ci illərdən sonra 3 yerə ayrıldı. əslində ayrılmadı, sadəcə burada sizə janrdakı fərqlilikləri göstərmək üçün özüm qruplaşdırıram.

1-ci qrup normal progressive rock janrdı olaraq davam etdi - burada hər qrup biraz o yan-bu yana oynadaraq albomlar yazır, progu özlərinə uyğun qəlibə salır və budur sizin bir prog albomunuz var. bu qruplaşmadan da möhtəşəm, dinazavr albomlar, qruplar çıxıb. rush, genesis, yes, eloy, caravan, emerson lake and palmer, jethro tull, gentle giant, kansas, marillion, moody blues, camel, barclay james harvest kimi qruplar əjdaha qruplar çıxıb.

2-ci qrup king crimsona aid olan qrupdu. king crimsonun demək olar ki, ilk 2 albomundan başqa bütün albomları fərqli sounddadı (amma hamısı progressive rockdu). yəni müqayisə üçün açın bir in the wake of poseidon, bir də thrak albomunu dinləyin. (thrak albomundan onsuz da bir şey başa düşməyəcəksiniz, gərək güclü musiqi qulağınız ola ki kayf tuta biləsiniz. əgər proga təzə başlamısızsa, uzaq durun bu albomdan sizlik deyil)
king crimsonun bütün albomları fərqli oldu demək olar ki. qrupda robert fripp kimi dahi bir musiqiçi vardı çünki. musiqinin dibinə vururdu adam. çox çətin, hər adamın başa düşməyəcəyi gitar tonları vardı. və robert fripp heç vaxt king crimsonu sabit bir qrup halında davam etdirməyib. ilk başlarda bəşəriyyətin ən usta vokalisti olan greg lake ilə bir zamanlar adrian belew, bir zamanlar isə starless kimi əsərin yaradıcısı john wetton ilə işləyib. niyə hər zaman sabit olmayıb, onu anlamaq çətindi, yəqin ki frippin həddindən artıq disiplinli bir insan olmasından iləri gəlir.

3-cü qrupumuzda isə hamınızın bildiyi pink floyd var. burada qrupda yazacaq o qədər şey var ki, onu da ayrı bir mövzu olaraq yazaram əziz atropatlar. yoruldum.

yani progressive rock bu 3 qol ilə yayılıb və fəaliyyət göstərib. əgər təzə dinləməyə başlayırsınızsa, progressive rocku sizə 13 illik dinləyən biri olaraq bu xətti məsləhət göstərirəm. dinləməyə ilk başlayanda pink floydun hamının bildiyi məşhur mahnıları ilə başlayın. ( the dark side of the moon albomuna əlinizi belə sürməyin, məşhur olmağına baxmayın hər adamın girəcəyi kol deyil). pink floyddan sonra king crimsonun in the court of the crimson king və red albomları ilə davam edin. amma king crimsonda da dərinə getməyin boğularsınız. sonra isə dinləməyə 1-ci qrupdakı qruplar ilə davam edin misal üçün yes, jethro tull, elp, camel, rush ilə falan.
2-3 il bunlarla takılın. sonra isə dark progressive rocka enə bilərsiniz, o zaman siz silent cries and mighty echoesdan tutmuş thrak albomuna qədər hər poxu dinləyə biləcək kıvama gələcəksiniz. ümid edirəm gələrsiniz əhəüəüəüh.

yəni progressive rock digər rock janrları kimi deyil, bu janrı dinləməyə kalxozu başlamayın, batırarsınız. sıra ilə dinləyin. öpdüm.

poxdan ingilis dilimlə belə bir sözlə bitirək yazını progressive rock is not something everyone can understand. yəqin düz yazdım, səhvdisə yola verin. öpürəm hamınızı əziz yazarlar və oxuyucular.

barclay james harvest

1966 - cı ildə musiqinin vətəni olan ingiltərədə qurulmuş mahnıları melankoli yüklü bir progressiv rock qrupu.

qrup üzvləri belədi:
john lees (1947)
les holroyd (1948)
stuart "woolly" wolstenholme (1947–2010)
mel pritchard (1948–2004)

qrupun adının maraqlı hekayəsi var, deməli qrup üzvləri bir sıra sözləri kağıza yazıb papağların içinə atırlar və sıra ilə çəkirlər. axırda da barclay james harvest adı ortaya çıxır.

eloy,renaissance tərzi qrupları sevirsinizsə bu qrupada aşiq olacaqsanız.

poor man's moody blues
once more
child of the universe
hymn
she said
kimi əfsanəvi mahnılar ilə qrupu kəşf etməyə başlaya bilərsiniz. dinləyin peşman olmazsız.

sadəcə qrupun 1977 - ci il çıxışlı gone to earth albomunda, bir john lees əsəri olan poor man's moody blues mahnısı sizi qrupa aşiq edəcək.