sözaltı etiraf
hər gün eynidir sözlükcan, dəyişən bir şey yoxdur. yalnızlığımı darıxmaqla keçirirəm. darıxmaqmı, yalnızlıqmı hansı daha çox əziyyət verir bilmirəm. çöldə yaşayan biri kimiyəm elə bil. film izləmək, mahnı dinləmək kimi imkanım yoxdu. çayxanada heç nəyi, yəni problemləri nəzərə almadan domino vurmağa biri yoxdu. dost yoxdu. hər kəs bir yerlərdə. şərait uşaqlığımı özəndirir çox vaxt. problem evdi bəlkə. olmasaydı bəlkə də başqa cür olardı. darıxanda küçəyə çıxıram. bir dostun dediyi, ``soyuqdan üşüyəndə tələsərdiy, həmişə tərk etmək istədiyimiz ata evinə.`` yandırıb yaxan söz kimidi həyat.