kişilərin ağlaması

Həqiqətin ən acı rəsmi. Bir kişinin ağlaması onun çox ciddi problemləri olduğunu göstərir. Məsələ qadın və kişi arasında fərq qoymaqda deyil. Məsələ kişinin bir çox cəmiyyətlərdə fiziki göstəricilərinə görə daha sərt böyüdülməsi və ondan da daha sərt olmağının istənilməsidir. Bu da gətirib nəticədə kişinin ağlamağının çox ciddi bir şey olduğuna çıxarır. Çünki belə cəmiyyətlərdə kişi ağlayırsa gücsüzdür. Təsəvvür edin daim özünü güclü və güc hiss edən qüvvə indi acizdir və ağlayır. Dəhşətli mənzərədir. Bu ağlamaqların səbəbi də çox olur, amma əsasən sevgi olur. Qadınlar məgər sevmir? Sevir, əlbəttə, sevir. Sadəcə olaraq hisslərini kişilər qədər dərin yaşamırlar. Bəlkə də yazarların bir çoxunun kişi olmağı da burdan irəli gəlir. Çünki kişilər bu məsələləri hər yerdə açıb deyə bilmirlər. Çəkinirlər. Çünki onlar ətrafdakıların gözündə həmişə çox güclü qalmalıdırlar. Ona görə sirdaş olaraq dəftər-qələmi seçirlər. Ola bilər. Ola bilər deyirəm, çünki ən azından mən belə edirəm. Çox sıxılanda, ürəyimin səsinə qulaq asıram əlimə qələmimi alıram və yazıram. Yazıram ki, bəlkə dərdim bir qətrə azalar. Amma bu addımım dərdimin azalmağına yox sadəcə olaraq situasiyanı başa düşməyə kömək edir. Hər halda yaxşıdır. Ağlamaq isə bu yazıların vazkeçilməzi olur. Burda ruhsuz yazdığıma baxmayın, əslində elə də pis yazıçı(həm də şair) deyiləm. Mən də hisslərimi çox yüksək dozada yaşamaqdan əziyyət çəkirəm. Bunun nəticəsi isə ağlamaq olur. Emin Sabitoğlu - Aman Ayrılıq arxa fonda asta səslə Emin Sabitoğlunun öz ifasında. Mən masamda əlimdə qələm yanımda dəsmal. Gözlərim nəmlidir və vərəqi bulanıq görürəm. Sonra yazıram, yazıram dayanmadan, odlu-alovlu bir şəkildə yazıram. Axırda nə olur? Gözlərimi silirəm. Demək olar həyatımın hər sahəsində işlətdiyim sehirli sözü işlədib özümə təsəlli verirəm. "Həyatdı da"

düşün ki o bunu oxuyur

Nuray, hələ də daha yaxşısını tapmamışam. Səni görəndə daim özümü xoşbəxt kimi aparmağa çalışıram. Axı demişdin ki, incimə, pis olma. içimdə isə fırtınalar qopur. Bir saniyə belə tək qaldıqda ağlıma sən gəlirsən. Hətta bəzən tək olmayanda belə səni düşünürəm, insanlarla danışanda, nə isə işlə məşğul olanda belə. Təsəvvür edirəm ki, bunu oxuyursan. inan mənə, hisslərimə hörmətlə yanaşmışdın söz yox. Yox cavabını da məni qırmadan dedin. Amma niyə ümid vermişdin, insafsız? Niyə gülürdün həmişə? Niyə həmişə düz gözlərimə baxıb gülürdün? Niyə 2 saatlıq görüşümüz boyu azı 10 dəqiqə baxışırdıq axı? Bəs o gözlərindən oxuduğum nə idi? Niyə mənə baxanda o qədər dərinə düşürdün ki? Niyə həmişə tərəfimi saxlayırdın? Niyə həmişə bir yeriyirdik, həm də hamıdan qabaqda sadəcə ikimiz? Niyə 2 gün gözləmək üçün vaxt istədin? Niyə mənə "Səndən xoşum gəlir" deyəndə, "Heç ağlıma gəlməzdi; sən məni, MƏN SƏNi..." demişdin? Niyə axı? Niyə hələ də səni görəndə o uzun baxışlar təkrarlanır? istəyirəm ki, səndən ikinci şansı istəyim. Daim bunu düşünürəm, amma çox tərəddüd edirəm. Ağlıma həmişə Nüsrət Kəsəmənlinin bu misraları gəlir: "Nə səndə məhəbbət qara pul deyil, Nə mən dilənçiyəm, əl açım sənə". Səbəbi nədir axı? Niyə neçə aylardır özümə gələ bilmirəm? Başladım həmin cavabdan sonra. Özüm də bilmədən siqaretə başladım. Hansı ki, bir zamanlar çəkən insanları "Guya bu dərdini azaldır?" deyərək qınayırdım. Dediyin gündən sonra o qədər içmişdim ki, başımı hiss eləmirdim. Ağlımdan daim ölümlə bağlı fikirlər keçirdi. Həyatdan təmiz bezmişdim. Təsəvvür elə başıma yuxarıdan əşya düşəcəkdi. Mən görürdüm, amma çəkilmədim belə. Tam olaraq bu qədər bezmişdim həyatdan. Yolun düz ortasıyla gedirəm artıq. Nə üçün? Heç özüm də bilmirəm. Keçən dəfə də bir maşın vuracaqdı məni az qala. Yəqin təxmin edərsən nə etdim. Çəkilmədim, Nuray. Gözlədim. Gözlədim ki, vursun məni. Bu əzabı çəkməkdənsə, ölüm yaxşıdır. intiharı düşünməmiş də deyiləm. Yaxınlarımı üzə biləcəyim üçün o yola əl atmaqdan daim çəkinirəm, səndən əvvəl olduğu kimi monoxrom rəngli günlərimi keçirirəm beləcə. Təsadüfi bir şəkildə ölməyi gözləyərək. Üzümə maska taxıb çıxıram çölə. Əvvəlki "mən"-in simasını nəzərdə tuturam maska olaraq. Hər gün, hər gün təkrarlayıram bunu. Bilirsən necə əziyyətlidir? Təsəvvür edə bilmərsən. Onsuz da ağ-qara yaşayırdım bu həyatı səni tanımazdan əvvəl. indi fərqlidir. O vaxt heç olmasa ağ rəng var idi. indi o da yoxdur. Sadəcə qara var. Bax belə, Nuray. Sənə etirafımda da dediyim kimi. Heçnə gözləmirəm sadəcə olaraq bunları oxuduğunu düşünüb yazdım. Yazdım ki, sadəcə olaraq biləsən.

düşün ki o bunu oxuyur

Nuray, hələ də daha yaxşısını tapmamışam. Səni görəndə daim özümü xoşbəxt kimi aparmağa çalışıram. Axı demişdin ki, incimə, pis olma. içimdə isə fırtınalar qopur. Bir saniyə belə tək qaldıqda ağlıma sən gəlirsən. Hətta bəzən tək olmayanda belə səni düşünürəm, insanlarla danışanda, nə isə işlə məşğul olanda belə. Təsəvvür edirəm ki, bunu oxuyursan. inan mənə, hisslərimə hörmətlə yanaşmışdın söz yox. Yox cavabını da məni qırmadan dedin. Amma niyə ümid vermişdin, insafsız? Niyə gülürdün həmişə? Niyə həmişə düz gözlərimə baxıb gülürdün? Niyə 2 saatlıq görüşümüz boyu azı 10 dəqiqə baxışırdıq axı? Bəs o gözlərindən oxuduğum nə idi? Niyə mənə baxanda o qədər dərinə düşürdün ki? Niyə həmişə tərəfimi saxlayırdın? Niyə həmişə bir yeriyirdik, həm də hamıdan qabaqda sadəcə ikimiz? Niyə 2 gün gözləmək üçün vaxt istədin? Niyə mənə "Səndən xoşum gəlir" deyəndə, "Heç ağlıma gəlməzdi; sən məni, MƏN SƏNi..." demişdin? Niyə axı? Niyə hələ də səni görəndə o uzun baxışlar təkrarlanır? istəyirəm ki, səndən ikinci şansı istəyim. Daim bunu düşünürəm, amma çox tərəddüd edirəm. Ağlıma həmişə Nüsrət Kəsəmənlinin bu misraları gəlir: "Nə səndə məhəbbət qara pul deyil, Nə mən dilənçiyəm, əl açım sənə". Səbəbi nədir axı? Niyə neçə aylardır özümə gələ bilmirəm? Başladım həmin cavabdan sonra. Özüm də bilmədən siqaretə başladım. Hansı ki, bir zamanlar çəkən insanları "Guya bu dərdini azaldır?" deyərək qınayırdım. Dediyin gündən sonra o qədər içmişdim ki, başımı hiss eləmirdim. Ağlımdan daim ölümlə bağlı fikirlər keçirdi. Həyatdan təmiz bezmişdim. Təsəvvür elə başıma yuxarıdan əşya düşəcəkdi. Mən görürdüm, amma çəkilmədim belə. Tam olaraq bu qədər bezmişdim həyatdan. Yolun düz ortasıyla gedirəm artıq. Nə üçün? Heç özüm də bilmirəm. Keçən dəfə də bir maşın vuracaqdı məni az qala. Yəqin təxmin edərsən nə etdim. Çəkilmədim, Nuray. Gözlədim. Gözlədim ki, vursun məni. Bu əzabı çəkməkdənsə, ölüm yaxşıdır. intiharı düşünməmiş də deyiləm. Yaxınlarımı üzə biləcəyim üçün o yola əl atmaqdan daim çəkinirəm, səndən əvvəl olduğu kimi monoxrom rəngli günlərimi keçirirəm beləcə. Təsadüfi bir şəkildə ölməyi gözləyərək. Üzümə maska taxıb çıxıram çölə. Əvvəlki "mən"-in simasını nəzərdə tuturam maska olaraq. Hər gün, hər gün təkrarlayıram bunu. Bilirsən necə əziyyətlidir? Təsəvvür edə bilmərsən. Onsuz da ağ-qara yaşayırdım bu həyatı səni tanımazdan əvvəl. indi fərqlidir. O vaxt heç olmasa ağ rəng var idi. indi o da yoxdur. Sadəcə qara var. Bax belə, Nuray. Sənə etirafımda da dediyim kimi. Heçnə gözləmirəm sadəcə olaraq bunları oxuduğunu düşünüb yazdım. Yazdım ki, sadəcə olaraq biləsən.

uzaq məsafəli münasibət

əvvəl-əvvəl vaxtlarda yüksək dərəcədə bağlılığa gətirib çıxaran münasibətlərdir. dini bir fəlsəfə etsəm belə ümumiləşdirərdim. allah müəyyən zamanlarda insana çox uzaqdı bu da ona olan bağlılığı daha da artırır(imanlı insanlar üçün). o əlçatmazdır və siz ona yaxın olmaq istəyirsiniz. uzun məsafəli münasibət tam olaraq belə bir şeydir. allah üçün olmasa da, insanlar üçün bir müddətdən sonra bağlılıq qopur. əvvəl-əvvəl ürəkləri maqnitin əks qütbləri kimi bir-birini çəkən gənclər indi eyni qütb olub bir-birlərini itələyirlər. ataların məsəli ilə desək üstü bəzər altı təzək.