53. Nuray, hələ də daha yaxşısını tapmamışam. Səni görəndə daim özümü xoşbəxt kimi aparmağa çalışıram. Axı demişdin ki, incimə, pis olma. içimdə isə fırtınalar qopur. Bir saniyə belə tək qaldıqda ağlıma sən gəlirsən. Hətta bəzən tək olmayanda belə səni düşünürəm, insanlarla danışanda, nə isə işlə məşğul olanda belə. Təsəvvür edirəm ki, bunu oxuyursan. inan mənə, hisslərimə hörmətlə yanaşmışdın söz yox. Yox cavabını da məni qırmadan dedin. Amma niyə ümid vermişdin, insafsız? Niyə gülürdün həmişə? Niyə həmişə düz gözlərimə baxıb gülürdün? Niyə 2 saatlıq görüşümüz boyu azı 10 dəqiqə baxışırdıq axı? Bəs o gözlərindən oxuduğum nə idi? Niyə mənə baxanda o qədər dərinə düşürdün ki? Niyə həmişə tərəfimi saxlayırdın? Niyə həmişə bir yeriyirdik, həm də hamıdan qabaqda sadəcə ikimiz? Niyə 2 gün gözləmək üçün vaxt istədin? Niyə mənə "Səndən xoşum gəlir" deyəndə, "Heç ağlıma gəlməzdi; sən məni, MƏN SƏNi..." demişdin? Niyə axı? Niyə hələ də səni görəndə o uzun baxışlar təkrarlanır? istəyirəm ki, səndən ikinci şansı istəyim. Daim bunu düşünürəm, amma çox tərəddüd edirəm. Ağlıma həmişə Nüsrət Kəsəmənlinin bu misraları gəlir: "Nə səndə məhəbbət qara pul deyil, Nə mən dilənçiyəm, əl açım sənə". Səbəbi nədir axı? Niyə neçə aylardır özümə gələ bilmirəm? Başladım həmin cavabdan sonra. Özüm də bilmədən siqaretə başladım. Hansı ki, bir zamanlar çəkən insanları "Guya bu dərdini azaldır?" deyərək qınayırdım. Dediyin gündən sonra o qədər içmişdim ki, başımı hiss eləmirdim. Ağlımdan daim ölümlə bağlı fikirlər keçirdi. Həyatdan təmiz bezmişdim. Təsəvvür elə başıma yuxarıdan əşya düşəcəkdi. Mən görürdüm, amma çəkilmədim belə. Tam olaraq bu qədər bezmişdim həyatdan. Yolun düz ortasıyla gedirəm artıq. Nə üçün? Heç özüm də bilmirəm. Keçən dəfə də bir maşın vuracaqdı məni az qala. Yəqin təxmin edərsən nə etdim. Çəkilmədim, Nuray. Gözlədim. Gözlədim ki, vursun məni. Bu əzabı çəkməkdənsə, ölüm yaxşıdır. intiharı düşünməmiş də deyiləm. Yaxınlarımı üzə biləcəyim üçün o yola əl atmaqdan daim çəkinirəm, səndən əvvəl olduğu kimi monoxrom rəngli günlərimi keçirirəm beləcə. Təsadüfi bir şəkildə ölməyi gözləyərək. Üzümə maska taxıb çıxıram çölə. Əvvəlki "mən"-in simasını nəzərdə tuturam maska olaraq. Hər gün, hər gün təkrarlayıram bunu. Bilirsən necə əziyyətlidir? Təsəvvür edə bilmərsən. Onsuz da ağ-qara yaşayırdım bu həyatı səni tanımazdan əvvəl. indi fərqlidir. O vaxt heç olmasa ağ rəng var idi. indi o da yoxdur. Sadəcə qara var. Bax belə, Nuray. Sənə etirafımda da dediyim kimi. Heçnə gözləmirəm sadəcə olaraq bunları oxuduğunu düşünüb yazdım. Yazdım ki, sadəcə olaraq biləsən.