
Sevmək, alovlanan bir kibrit kimidir. ilk andan işıltısı səni valeh edir, hər şeyə bir istilik bəxş edir. Əvvəldə bu alovun səni heç vaxt yandırmayacağını düşünürsən. Lakin zaman keçdikcə, o alov böyüyür, səni öz istiliyinə sarır, əlinin yanmasına baxmayaraq, onu söndürməkdən çəkinirsən.
Sonra isə qısqanclıq daxil olur oyuna, kibritin əlinə yapışdığı an kimi. Həmin an anlayırsan ki, alov artıq sənə məxsus deyil, onun işığı səninlə yanaşı başqalarına da yayılır. O işığı yalnız özünə saxlamaq istəyirsən, hər dəfə kimsə ona yaxınlaşanda içində qısqanclıq adlanan soyuq bir külək əsir. Ətrafındakı hər kəs o alovu oğurlamaq istəyirmiş kimi gəlir sənə.
Ancaq bu hislər səni boğmağa başlayır. O alovu nə qədər sıxırsansa, bir o qədər əlin yanır, amma buraxmaq da mümkünsüzdür. Qısqanclıq səni özünə daha da bağlayır, alovun sönəcəyindən qorxursan. Halbuki, sönmək təhlükəsi olmayan yalnız bir his var - qısqanclıq. O, səni rahat buraxmır, çünki o alovda yalnız sən yanmaq istəyirsən.