sözaltı günlük

Salam sözlük,
bu yazımı ona xitabən yazmaq istəyirəm. icazə verirsənsə əgər.
Bunları yazmaq istəyirəm çünki unuduram. Səni, bizi, bizə aid nə varsa yavaş yavaş çıxır yadımdan. Bu biraz da mənim seçdiyim birşeydir. Amma bəzi şeylər var ki unutsam da hardasa yazılı qalmasını istəyirəm. Çünki sən də mənim kimi, unudursan. Bəlkə məndən biraz yavaş amma bu qaçınılmazdır. Yeddi il keçib o günlərdən bu yazıları yalnız yaşadığım şəhərdə səndən minlərlə kilometr uzaqda, bir kafedən yazıram. Xatırlayıram parça parça.

Səninlə durmadan yeriyirdik, prospektən üzü yuxarı. Bir şeylər danışırdın amma mən dinləmirdim. Dinləmirdim çünki olacaqları təxmin edəbilirdim. Bəlkə də qayıtsam keçmişə indi o prospektən üzü aşağı geriyə baxmadan qaçardım.
Bilirdim çünki əgər sən məni sevsəydin belə mən sənin qəlbində israildə yaşayan bir müsəlman kimi yaşamağa məhkum olacaqdım. Eynilə Gökhan abinin dediyi kimi.
Belə də oldu. Bizim niyə ayrıldığımızı heç vaxt anlaya bilmirdim. Sən bunun sevgisi bitən bir adamın tərk edib getməsi kimi analiz etdin sonda. Özünü buna inandırmağı unutmaq üçün daha rahatladıcı hesab etdin. Mən də səsimi çıxarmadım. Olsun dedim. Amma çox düşündüm hər şey harada başladı deyə. Babamın öldüyü gecə yuxudan ani oyanmağımda başladı hər şey. Hər insanın həyatında bütün hadisələrinin başladığı bir nöqtə olur mənimki də o an imiş. Nəysə bu mövzunu bağlamaq istəyirəm.

Sonra səninlə ortaq bir dostumuzun doğum günündə sarılmışdıq. Sənin gözlərində başqa bir sevinc var idi. O an bütün dünyada olmaq istədiyin tək yer orası imiş kimi. Bilirsən, indi mən də o olmaq istədiyim yerdəyəm. Xəyal etdiyim kimi yaşayıram. Bağışla o xəyalın içində olmadığın üçün. Bağışla, səni xatırlamağa çalışırdığım üçün.

Uzun yolda avtobusla gedirdik. Mən başımı çiyninə qoyub yatmaq istəyirdim biraz. Sən əllərimi tutaraq mənimlə danışmaq istəmirsən deyə yatırsan deyirdin. Mən isə özümü artıq yuxuya keçmiş kimi aparıb, o anın bir daha təkrar olmayacağının fərqində olaraq dadını çıxarmağa çalışırdım. indi düşünürəm də gedəcəyimin fərqində olmuşammış həmişə. Sadəcə zamanını bilməmişəm. Orada yenidən soruşmuşdun cavabını almayacağını bilərək "niyə?" deyə. Gözlərinə baxmışdım, məğlub olmamaq üçün.

Ani olaraq gözlərin dolardı hərdən. Gözlərin o qədər böyük idi ki, gözlərin dolarkən gözyaşlarının göz bəbəklərində dalğalanan dəniz olduğunu düşünürdüm. Parça-parça unutduğum üçün səni, gözlərinin rəngi yadımda deyil artıq. Bəzən unutduğum parçalarının yerinə öz parçalarımı qoyuram. Gözlərinin rəngi qəhvəyidir daha.

Sonra sən əməliyyat olacağın gecə, səhərə qədər pəncərənin önündə keşik çəkmişdim. Fevral ayı idi və cəmi üç ədəd siqaretim qalmışdı. Səni itirməkdən elə qorxmuşdum ki. Oradan bir adım belə kənara çəkilmək istəməmişdim. Sən isə narkozdan ayıldıqdan sonra ilk məni gördüyündə təəccüblənmədin belə. Bilirdin nə olursa olsun gələcəyimi. Səndən çox sonra bir qəza keçirmişdim. Əməliyyatdan ayıldıqdan sonra özümə baxdım güzgüdə. ilk ağlıma gələn, narkozdan sonra insanın rənginin ağarması, gözlərinin şişməsi qısası xoş olmayan görüntüdə olması oldu və düşündüm ki sən o zamanlar belə necə o qədər gözəl ola bilmişdin?

Çox şey öyrətmisən mənə. Bir zamanlar həyatımda olmaqla, həyatımın sonraki dönəmində olmaq istədiyim adama çevrilmək üçün gərəkli bir çox şeyi sən öyrətmisən. Səndən sonra həyatıma daxil olmaq istəyənlər oldu, sənə olan hisslərimə aşiq olan qadınlar. Bunun olacağını sən demişdin öncədən mənə. Bəlkə ona görədir tələyə düşməməyim. Qadınlar qəribədir. Sənə olan sevgimi öyrənib, qəlbimə girərək səni ordan söküb atmaq istəyirlər. Son dəfə danışdığımız gün sənə inadla sənin haqqında soruşan o qız haqqında danışmışdım. Sən isə titrək səslə "anlatma, anlamazlar" demişdin. O an başa düşdüm sənin də məni anlatdığını. Anlamadıqlarını.

Qəribə təsadüflər yaxınlaşdırmışdı bizi. Səkkiz il öncə, o gün 99 ehtimal var idi tanış olmamağımız üçün. Amma o son bir ehtimal oldu. Xatırlayıram bir dəfə sarıldığımızda ürəyimdən öpmüşdün. Sonra mənə; "sənin həyatında da mənim həyatımda da oxşar olan nadir şeylərdən biri odur ki, ikimizində tanış olmadan öncəki bir ili çox xoşbəxt keçmibmiş. Sanki bir-birimiz üçün özümüzü yetişdirmişik " demişdin. O elə deyilmiş. Ayrılıqda çox gözəl idik, birlikdəykən ölümcül.

Sonra dostlarla bir masada oturmuşduq. Hərkəs gülüb əylənərkən, sən əlimi heç buraxmamışdın. Sənə olan hisslərim o qədər qəribədir ki, səni parça parça unutsam belə ilk gündən bu günə qədər adını qoya bilmədiyimiz bu hissi unuda bilməyəcəm. Bəlkə gün gələcək adını, varlığını belə unudaram amma bu sehr həmişə mənimlə qalacaq.

Amma bu qədər məsum olmadığın həqiqətini də ört-bas edə bilmirəm bu yaşananlarla. Nəysə bunun da üstəsindən gələrik. indi başqa bir ölkədə yaşayıram. bir otaqlı kiçik bir mənzilim var. Bir boşqab, bir çəngəl, bir bardağım olduğu üçün daha qablar yığılmır üst-üstə. iki məqalə, bir kitab üzərində işləyirəm. Üzümüzə gələn qış bəlkə evimi dəyişdim. Sən isə oradasan, qoyub getdiyim Bakıda və nişanlısan. başqa biri ilə.

09.06.2024 - evlisən və övladın belə var bəlkə də. Mən isə hələ də toparlana bilmirem. Səni düşünmürəm belə. Ağlıma gəlmirsən. Amma işlər heç yolunda getməyəndə ve ya tam yolunda getdiyi bir anda səndən başqa bölüşəcəyim kimsəmin olmaması və üstəlik sənin də olmaman necə deyim, hər kəsdən utanıb da dilimə gətirə bilmədiyim bir günah kimidir. Kaş ki bu həyat yenə gəlib bura çatsaydı bir şəkildə amma sən də olsaydın. Niyə səndən sonra olanlar bu qədər rahatlıqla silinib gedir də sən silinmirsən? Bilirsən bu gün çox məyus olduğum bir şey yaşadım. Düzdür artıq aramızda minlərlə kilometr yoxdur amma çox daha uzağıq səninlə. Və bunu yazdığım üçün çox utanıram, o qədər tək və məyus idim ki, iş yerinin önünə sürdüm maşını. Bazar günü olduğu və orda olmayacağını bilə-bilə. Hətta evli olduğunu bilə-bilə. Bəlkə də hər gün gəldiyin yerdə sənin auranı axtarmaq istədim. Bilmirəm. Onu bilirəm ki çox utanc verici bir vəziyyətdədir qəlbim. Bir şey var ki kimsə bilmədiyi üçün ancaq özüm özümdən utanıram. Nə sənin bir xəbərin var nə özgəsinin.
Hər nəysə bağışla amma çox çətindir.