dandelion
62 0 0 0
7.nəsil
yazar
reytinq xalı: 69
karma xalı:0
entry sayı:62
izləyənlər:3
sifariş sayı:0
reytinq xalı: 69
karma xalı:0
entry sayı:62
izləyənlər:3
sifariş sayı:0
Dalida qəhbə olub vaxtilə.
son yazdıqları| | əl əməyi göz nuru| favori seçdikləri| favori seçilənləri| bütün entryleri| lövhə
da öldürtürməməliyəm, həm də qorxularımın üstünə getmək xətrinə orada qalmağına göz yumdum (həqiqətən yox lmao hamama gizli kamera quraşdırıb yatağımdan da izləmək istəyirəm inşallah yaxında). Ancaq deyəsən o mənim üstümə gəlmək istəyir, bir-iki həftə əvvəl çiməndə başımı sabunlayarkən sabun gəldiyi üçün gözlərimi bir neçə saniyə yummaq məcburiyyətində qaldım və gördüm ki, elə bil yerindən tərpənib. Əlbəttə, heç xoş deyildi. Gözlərimi açanda orada olmaya biləcəyi fikri xoşuma gəlməmişdi. Hörümçəklə emosianal bir əlaqə qurmaq üzrəyəm kimi görünsə də, bu vəziyyətə çox əsəbiləşib, duş başlığını əlimə aldım və üstünə tutdum. Lakin yazıq hörümçək... Qıvrıldı, yerə düşdü, özünü su axıntısından kənara çəkməyə çabaladı. Sabun qabının altında bir həyatı olduğunu zad düşündüm, yaşamağa çabalaması da çox təsirli idi. Qoydum özünü sudan kənara çəksin. Birtəhər yenidən divara dırmaşdı, getdi, girdi yenidən köhnə sabun qabının altına. (Bu da haradasa on dəqiqə zad aldı.) Daha əl dəyməyə ürəyim gəlmədi. Amma artıq hər hamama girəndə ona narahatçılıq verməyə başlamışam ki, özü getsin. Üstünə su sıçradıram, uzaqdan durub dəftər yelləyirəm üstünə, duş başlığını açıb yenidən sarsıdıcı bir near death experience yaşadıram, bayaq flash işığı ilə fotosunu çəkdim (vecinə olmadı məncə işığa həssasiyyəti yoxdur.), o gün hamamda full səs ilə "Tous les garcons et les filles" dinlətdirmişəm, bayaq içərisinə su doldurduğum pinqvin klyoka iynə batırıb, o kiçik deşikdən kəskin incə su atəşinə tutmuşdum. Yaxında gəldiyi yoldan gedəcəyinə ümid edirəm.
Onda tualetin hörümçəklilik vəziyətini update edəcəm.
https://www.youtube.com/channel/UC6zbH1Z4G32bBV9wyK6ikPA
iki ürək ağrıdan, amma izləməyin çox maraqlı olduğu videosu:
(youtube: 
)
)(youtube: )
)Eyni zamanda da an etibarilə bunları dinləyərkən aldığım həzdir.
(youtube: )
)(youtube: )
*)(youtube: )
)(youtube: )
)(youtube: )
)(youtube: )
)(youtube: )
)--spoiler--
Çox da düşünməyə ehtiyac yoxdur, Nicholas Barclay ailədəki biri tərəfindən öldürülmüşdür və bu digərləri tərəfindən ört-basdır edilmişdir. Uşağın başına orada nə gəldiyini, səbəbləri bilə bilmərik, ancaq əslində, heç özləri də bilmirlər. Çünki artıq ortada həqiqət yoxdur, öz yalanlarına daha da inamlı şəkildə bağlanan insanlar var, mümkündür baş verməsi və tamamilə ağılasığandır. Davranışları Frederic Bourdin kimi anti-sosial şəxsiyyət pozğunluğu olan, amma onlar qədər pis olmayan bir profesional fırıldaqçını belə narahat edib, şübhələndirib. Uşağın olsun, saç/dəri/göz rəngi 3 ildə dəyişilsin, bədən ölçüləri o qədər dəyişsin, boy atsın, sən də başa düşmə. Yaxşı. Mənə çox darıxdıqlarından Nicholas olduğuna inanmaq istəməkləri heç inandırıcı gəlmir.
--spoiler--
ingiliscəsi üçün:
https://www.mangareader.net/watashitachi-no-shiawase-na-jikan
Türkcəsi üçün:
https://manga-tr.com/manga-watashitachi-no-shiawase-na-jikan.html
Bu yazıq, kiçik məstana o altı ilciyini qadın kimi geyindirməkləri, podyumlara çıxarmaqlarıyla heç normal bir uşaq kimi belə yaşatmayıblar, sonra da amansızca öldürüblər. Düzgün tarixlər üçün adını google-lamalı olanda kənarda fotoları da çıxdı və özüm ölüm deyirəm, məni bu uşağın fotoları qədər qorxudan heç nə yoxdur. Avtomatik notbukun önündə uzanmağı kəsib, otağa filan boylandım. Heç bilmirəm, niyə belə təsir edir, nəticədə birdən otağımda peyda ola biləcək cin/şeytan deyil. Bir də indi o cəsarət tələb edən axtarışa girə bilməyəcəyim üçün qoya bilməyəcəyim foto var idi (çünki Jonbenet haqqında üç il əvvəl oxumuşdum, iki gün heç durmadan bir niyə, bir səbəb araşdırmışdım internetdə, autopsy qeydləri və fotolarına qədər axtarmışdım) ki, ağlımdakı halıyla belə sarsıdıcıdır, gördüyüm ən kədərli şeylərdən biri ola bilər. Digər şeylərə nisbətdə elə bir şey də yox idi əslində, sadəcə cinayət yerində çəkilmiş əlinin fotosuydu. Kiçik bir qəlb çəkmişdi balaca ovucuna, o qədər adamı yumruq kimi vuran bir detaldır ki, onun kimi başqa bir şey görməmişdim mən. Ölməzdən əvvəl nələr yaşadığını sadəcə özünün bilməyi nə dəhşətlidir, qatilinin insanlar arasında fırlanmağa davam etməsi, gözəl üzünün gülməyəcək olmağı, o qədər ağrı çəkmiş olmağı, uşaqların kobud, qara ayaqqabılarımızın altında həşəratlar kimi əzilməsi, bu qədər çox ölməkləri nə bərbaddır.
izləyənlərdən kimsə çox seriyasının adamın tüklərini ürpədən dəhşətvericilikdə olduğunu dana bilməz. Mənim kimi qorxulu, təhlükəli, gərginlik yaradan hər şeyə çox dəxlisiz, obsessiv səviyyədə maraq, maraq və maraq göstərən biri üçün bunu izləmək böyük zövqdür, ancaq heç lazım deyil. indi yenə yadıma düşüb, baxmadıqlarıma başlamaq istəyimi budamağa çalışıram. Çünki bilirəm ki, burada evdə bolca tək vaxt keçirirəm, küçəyə də tək çıxıram. Baxsam, bünövrəm yerindən oynayar. Keçən yay saat 5-7 ya da 3-5 arası idi, xatırlamıram, anamla atam işində-gücündə, mən də evdə olduğum vaxtlar pultu əlimə alar, əvvəlcə bir seriya vaxt keçsin deyə pretty little liars izləyərdim, sonra da buna başlayardım. Atamgil gələnə qədər də otaqdan çıxammazdım sonrasında, mətbəxə meyvə götürməyə girəmmədiyim yadımdadır. Uzaq başı fit çalıb, ortalığı özüm üçün yumuşaldaraq bir-iki dəfə getmişəm, hava yağışlı olanda isə əsla. Çünki ailəm eynilə o şablon qorxu filmlərindəki kimi bir tərəfi full isolated, digər tərəfində də ancaq xeyli getdikdə bir başqa qonşunun yaşadığı yerdə ev tikib, kənd də deyil artıq, nəsə başqa bir şeydir, biləmmirəm. Cəsarətimi sınamaq üçün meşələrinə girirəm yəni, çünki heç "məsləhət görmürlər". Bu veriliş də ümumiyyətlə gic eləmişdi məni. Adamı ən çox hürküdən o insanların fotolarıdır. Gülümsədikləri, adi durduqları ya da kimisə qucaqladıqları. Nə qədər adi, normal fotoşəkillər olmaqları fərq etmir, cılxa bulaşdıqları o bilinməzlik o qədər qüvvətlidir ki, birtəhər olursan. Hələ o sonunda axtarışların fayda vermədiyi itən uşaqlar, qadınlar var, kimsənin ümidini itirməmiş kimi axtarmağına baxmayaraq bir yerdən sonra bütün əldəki sübutların mütləq ölümə işarət etdiyi aydınlaşır ən azından, amma o mücərrədlik qorxu, sorğulayış doğurmağa davam edir. Üstündən ancaq məzələnib, zibilini çıxararaq gəlmişdim. Dostumla onların evinin yaxınındakı daha böyük olan meşəyə gedəndə "təsəvvür elə biri oradan əlində bıçaqla qaça-qaça üstümüzə gəlir, nə edərsən?"lərlə çox adiləşdirdik axırda. Amma üçüncü dostumuz onsuz da azca günəş gedən kimi ətrafa tez-tez boylanaraq, bizi də narahat edib, geri dönməyə məcbur edirdi. Cinayətə qurban getmək qorxusu qədər səy bir şey yoxdur da. Yəni məni kim niyə öldürsün, kimlə nə işim var deyirsən. Ancaq bu proqramdan sonra bir saniyənin ardından ağlına gəlir ki, onların da kimsəylə işi olmamışdı.
(youtube: )
)(youtube: )
)(youtube: )
)(youtube: )
)(youtube: )
)(youtube: )
)Həmişə gülməli olmur, amma olanda möhtəşəm olur. "Daha az komiğini yapsınlar yine gülerim" deyə nəsə yoxdur yəni, ahaha. Çox rahat, gönü qalın, peysərə atan bir tipi var. Eynilə mənə oxşayır. Mənim kişi variantım olduğundan bir daha əmin olmuşdum bu videoda :
(youtube: )
)48:40 kopya mən. Hər gün gördüyüm yadlara nəzakətən yalan deyirəm, amma öz seçdiyim yaxınlarıma elə edəmmirəm, ağlımda nə varsa üstlərinə qusuram yazıqların. Hə, əlbəttə mənim yumor hissim elə babat deyil, digər şeylərini özümə oxşatdım. Başdan ayağa stress ilə doludur, rahat, cool, zor, çox belə "olsun" deyər kimi oturub, amma böyük ehtimalla elə deyil deyə fikirləşirdim ki, ən böyük probleminin stress olduğunu deniz bağdaş da dedi. Allah canlarını sağ eləsin, zordurlar. Amma sevgi hamını çox cringy hallara soxur ya bu adam da həqiqi dialoqlarda yeriyən cringe aparatıdır deyəmi bilmirəm, çox səy bir şey var müsahibə uzunu, bilmirəm nədir.
(youtube: )
)(youtube: )
)(youtube: )
)(youtube: )
)Bonus :
(youtube: )
)https://www.youtube.com/channel/UCswZRbbHnrkmGmai3TCtZNw
Dünyada gözümüz kimi qoruyub saxlamalı olduğumuz tək şey elə gözümüzdür. Görmək o qədər möcüzəvi bir şeydir ki, yenə hələ də görə bilərkən bunları yazmaqdan, gecələr yatmaqdansa, gözəl, görülməli şeylərə baxma ehtiyacı hiss elədim. Zənnimcə, ən vacib hissetmə orqanıdır. Bilirəm, heç vaxt musiqi eşidə bilməmək ya da doğma kimsələrin səs tonunu bir də eşidə bilməmək ya da heç vaxt danışa bilməmək də lazımınca dəhşətlidir, amma gözlər tamamilə fərqlidir.
Ən çox qorxduğum şeylərdən biridir gözlərimin başına nə isə gəlməyi. Bütün üzümün qırış içində olmağına da razı olaram onun yerinə. Ancaq məsələ burasındadır ki, ayının min oyunu var bir armudun başında məsəli kimi kor qalacağım fikrini məndə bu qədər fobiyaya çevirən şey gözlərimin hər cür kiçik qəzaya tuş gəlməyidir. Bir gün qorxan gözə sözün həqiqi mənasında çöp düşsə, onda nə olar təsəvvür etmək istəmirəm. Ancaq tək etdiyim də budur. ilk dəfəsində gözlərimdən biri mən evdəkilərin diqqətinin üzərimdə olmadığı kiçik bir vaxtda qayçını əlimə alıb divanın üstündə iməkləməyə başlayanda təhlükə altına düşüb. Gözümün düz bir-iki santimetr altına girməsiylə, balaca bir çapıqla xilas olmuşam. O vaxtdan alıb başını gedəndir. Uşaq, məktəb vaxtı gözlərim tez-tez conjunctivitis olardı, hər cür zərərli maddə təsadüfən sıçrayardı, amma heç nə olmazdı axırda. Bir dəfəsində qardaşımla dalaşanda aramızda dartışdırdığımız qələmin ucu düz gözümün altındakı dərini uzununa cırmışdı, yenə sağlam qalmışdılar. Bir dəfəsində də balkonun tamamilə şüşə olan qapısı cirik-cirik olub, üzərimə aşmışdı və şüşə düz gözümün altında bir yeri ikiyə paralamışdı. Çox aydın yadımdadır o vaxt. Anam qapının o yanında əliylə ağzını tutmuşdu, mən də əlimlə gözümü. Yazıq aralardan tökülən qanı görüb, elə bilibmiş ki, day gözüm getdi. Mən isə heç ağrı da hiss etmirdim, ancaq anamla qardaşımın niyə elə baxdığını bilmək üçün aynanın qabağına qaçanda duzlu suyla təmas etməyinə görə kəsiyin ağrısını hiss elədim. Kök almacıq sümüyümün üstü eninə aralanmışdı, elə bilmişdim həmişə elə qalacaq və başlamışdım hönkür-hönkürə ağlamağa. Anam da vəziyyətin şokunu ata bilib sevincli gözlərlə "Allah, sənə şükr." filan deyirdi. Mən də əlbəttə qanmıram gözümün yerində olmağına şükr etdiyini, ümumiyyətlə "what the fuck is going on?" olmuşam. O gündən başlayaraq kimsə kiməsə çirkin deyəndə bozarmaq istəyirdim ki, sən gözəlliyinin hər an bir qəzada əlindən gedə bilmə ehtimalını bilmirsən ki, belə danışırsan? Hər şeyin o qədər incə iplərdən asılı olmağından dəhşətə gəlmişdim. Çünki kiçicik üç tikişin iziylə qalmaya bilərdim və nə qədər gec çatsa da, gözümün xilas olmağı faktından həyat dərsi almışdım. Evdə hamı başıma dönürdü üzümdə o sarıqla gəzəndə, özüm də necə qorxacaq olmuşdumsa, əşyalara toxunanda ya da yeriyəndə dizlərim, əllərim əsirdi. Hər şeyi asta-asta, ehmalca edirdim, iti, kəsici cisimlərdən qaçırdım və pəncərələrdən də bir il uzaq gəzmişdim. O balkonun qapısını da evdəkilər heç vaxt düzəltdirmədi. Ta köçənə qədər plastik bir şey çəkdilər çərçivəsinə.
Hələ gözlərimi yumub, kor olmağın necə bir şey olacağını yoxladığım vaxtlar var idi. Həmişə də "yox, tək gözlə də yaşamaq olar əslində. ikisi də getməsin təki." zad deyirdim. Guya mütləq hansısa getməlidir də. Axırda kor yaşamağı öyrənmək səyliyini yığışdırdım, çünki gözlərim hələ də var ikən görmək yerinə yumaraq yeriməyə, nələrsə etməyə çalışmağımın hədsiz dərəcədə axmaqca olduğuna fikir vermişdim. Hələ də arada qorxudan gic oluram nəsə olacaq deyə, amma yıxılsam, günəş eynəyinin qırılıb gözümə girə biləcəyi kimi dəhşətli ehtimallarla artıq o qədər də ömrümü-günümü özümə zindan eləmirəm. Ancaq utanmasam inanacam ki, gözlərimi məndən almaq istəyən bir qüvvə var. Lakin əslində, bu qədər şeydən salamat çıxdıqlarına baxılası olsa, bəlkə də gözlərimi qorumağa çalışan bir qüvvə var. Ya da heç nə yoxdur və beləsi də ən istənilənidir.
99 adını buradan tapa bilərsiniz :
(youtube: )
)