həyatın nə qədər cındır olduğunun anlaşıldığı anlar
![]()
Artıq əvvəlki adam ola bilməyəcəyini başa düşdüyün andır. Məsələn, illər əvvəl baxdığın filmə yenidən baxırsan. Filmdəki obrazda özünü görürsən. Obrazın keçirdiyi hissləri iliklərinə qədər hiss edirsən. ilk dəfə baxanda belə olmamışdı. Onda da bu film çox əla çəkilmişdi, amma indi hər şey çox fərqlidi. O vaxtdan sonra yaşadığın şeylərin bu qədər dərin izlər qoyduğunu, səni bu qədər dəyişdiyini bilmirdin. indi isə filmin sonunda elə ürəyin sıxılır ki.. Bu anda heç nə etmək istəmirsən. Sadəcə beynini söküb çıxarmağa, hər şeyi silməyə həyati ehtiyac hiss edirsən.
Uşaqlıqda qəribə bir narahatlığım var idi. Elə bilirdim ki, hər gecə yatıb səhər oyananda başqa adam oluram. Məsələn, sabah edəcəyim şeyləri düşünəndə sabahkı adam o qədər yad gəlirdi ki mənə. Ən çox da bayramlardan, səyahətlərdən bir gün əvvəl gecə yatmağa hazırlaşanda sabahkı adam mən olmayacam deyə sıxılırdım. Özümə möhkəmcə tapşırırdım ki, səhər oyanan kimi bu anda olduğum adamı xatırlamalıyam. Çox vaxt da unudurdum.
Onu deyirəm e... Keçən gün illər öncə baxdığım bir filmə təkrar baxdım. ilk dəfə baxan adamla aramda tonlarla yük, təəssürat, travma, yalanlar, ikiüzlülüklər, dost xəyanəti, hər cür əclaflıq var idi.
Elə yeni il ərəfəsi ikən deyim, adamların hər il sonu keçən ildən dərs çıxarması barədə fərəhlə yazılar yazması nə acıdır. Dərs çıxarmaq necə ağır ifadədir. Kaş ki, bu qədər dərs olmazdı.
Yenə həyatdayıq, yenə bacarırıq, yenə düzəlirik, sağalırıq. Ya da sağalmırıq.. Ölürük, başqası olaraq qayıdırıq.
)