ghost of tsushima

6/10-luq oyun. bir əfsanə ola biləcəkkən bəzi şeyləri çatdırmayıb deyə sadəcə çərəzlik bir neçə gündə bitirilə biləcək bir oyun olub. yaxşı və pis tərəflərərini sıralayım:
1. cinematography - 10/10. səhnələr, ətraf, geyimlər, silahlar, hava, şəkillər sənət əsəridi sadəcə. VR-la yaponiyanı gəzsən bu qədər olar ancaq. və indiyə qədər oynadığım photo mode-u ən yaxşı oyundur deyə bilərəm. heç nə eləmə sadəcə gəz.
2. open world - 7/10 xəritə kifayət qədər geniş və gözəldir. iki mənfi tərəfi var: 1) çox boşdur, npc, öz işiylə məşğul olan adamlar azdır, yolda rastlayacağın adam yox deyəcək qədər azdır, ancaq düşmənlər və yan mission verən storytellerlər. 2) kəndlər bir birinin demək olar eynisidir.
3. hekayə - 5/10 hekayəni və personajları çoxu tərifləsə də, mən heç bəyənmədim. həm dərinlik keçmir, həm də personajların əksəriyyəti çox quru qalır. pislər 80-ci illərin filmlərindəki kimidir, sadəcə pisdirlər, işğalçıdırlar. ana villain khotun khan standart ana personajı tutub saxlayır, niyə öldürmür, mənalı bir səbəbi yoxdur, sadəcə hekayənin bir yerində qəhrəman gəlsin qurtarsın, təzdən ayağa qalxsın üçün durur orda. yan personajların hekayəsi də tırtdır. nə ryuzo, nə lady masoko, nə archer daydayın götdü başlı bir hekayələri var. hərəsinə səthi bir motivasiya verilib. axır momentə qədər gözlərini o motivasiya bürüyür, axır momentdə birdən ayılırlar ki, hə vse yaxşı sən məni düz yola gətirdin sağol gedək monqolları öldürək. digərlərinə baxanda ən mənasız yan personaj monk kimi görünsə də, onun ən azından onun hekayəsinin bir tutarlılığı var. və son actdəki qardaşı ilə olan hissə oyunun yeganə emotionally deep hissəsidir. yuna ümumiyyətlə nə məhzəbə qulluq edir bəlli deyil. aralarında anlamsız bir sexual tension desən deyil, dostluq desən deyil, minnət desən deyil bir münasibət var. çox təəssüf ki, ən yaxşı yan personaj fırıldaqçı smuggler qaqaşdı. bütün hekayəsində tutarlılıq olan yeganə adam odur çünki.
4. combat - 6/10 bunu da iki aspektə dəyərləndirirəm. dalaşmağın çətinliyi - oyunun ilk yarısında daha challanging olsa da, müəyyən side questləri daha tez bitirəndən, upgradeləri etdikdən sonra uşaq oyuncağına çevrilir. forta əlini qolunu sallaya sallaya girib 10 dəqəyə bütün fortu biçib çıxırsan. köhnə assasin creedləri fikirləşirəm, bir forta girmək üçün yarım saat yəni plan qurub neçə trydan sonra işini bitirə bilirdin. burda bir yerdən sonra allah mode-a keçirsən. o qədər asanlaşır ki artıq, final boss fighty əsnəyə əsnəyə oynamışam. ikincisi isə düşmənlərin abilitysidir. çox az düşmən çeşidi var onsuz da, hamısının da hərəkətləri eyni biri iki combinationdan ibarətdir. üstünə 15 nəfər birdən də gəlsə parryni və rollu çözdüyün andan etibarən sadəcə eyni hərəkətləri təkrarlamağa dönür. stealth və detection daha da bərbad səviyyədədir.
5. consquences - 1/10 seçimlərinin hekayənin gedişatına demək ola heç bir təsiri yoxdur.
6. upgrade - 5/10 armourun da silahların çeşidi azdır. çox az upgrade mövcuddur. upgrade üçün ən lazım olan şeylərdən biri heyvan dəriləri isə ancaq ayı və qaban öldürməkdir. onlar da iki oxa ölür. sadəcə boş boş fırlan tap öldür apar ver 3 dənə upgrade elə vse.
7. load time 10/10 gördüyüm ən sürətlə load screenlərdən biridir.

sevmək

15 ilin sonunda yolun axırına gəlib çıxdım deyəsən. Getdim yaşadığı şəhərə, daha doğrusu ən son yaşadığını bildiyim şəhərə. Fuck knows nə qədər pul xərclədim. 5-6 gün başımdakı suallarla gəzdim. Axırı nə olacaqsa olsun deyib yazdım. Daha uzaq şəhərdə yaşarmış bir iki ildir. Bir günlük getdim yanına. Yaşatmış olduğu hər şeyə rəğmən qüruru, həyata dair inandığım hər şeyi qoyub getdim. Çünki həmişə sevginin həyatda hər şeydən dəyərli olduğu düşünmüşəm. üzr istəməyinə, bəhanələrə, səbəbələrə heç nəyə ehtiyacım yox idi. Bircə baxışı ilə belə gəl desə hər şeyi, hamını qoyub qalacaqdım bir yolluq yanında. Ən son beş il öncə görmüşdüm. Zalımın qızı elfdi elə bil. Bir insan bu qədər qəşəng olmamalıdır. Əksini iddia edən hamının qəlbini soyuqqanlılıqla qırmışam olmadığı zamanlarda da, ona görə konu tartışmaya kapalı. Görən kimi qucaqlayıb ağladı uzun uzun. Bilir onsuz da həyatdakı yeganə axilles dabanımın özü olduğunu, üstəlik ağlayanda peçin yanına qoyulmuş rezin domaşnik kimi əridiyimi Ona görə r1-ə daha möhkəm basıb həmişə hər dalana dirənəndə, bir addım geri atım deyə. Havadan sudan dünyadakı hər şeydən danışdıq məlum yerə gəlib çıxmamaq üçün. keçən beş ildə yaşadıqlarından danışdı, Çəkdiyi çətinliklərdən danışdı, indiki həyatımdan danışdı, hamının hətta öz ailəsinin və dostlarının belə mənə görə ona üz döndərdiyindən danışdı. O danışdıqca məni o ada boyda təəssüf hissi bürüdü, böyüdükcə də böyüdü. Bir onu layiq gördüyüm, qoyduğum yerə baxdım, bir onun özünü daşıyıb çıxartdığı yerə baxdım. illərdi içimi yeyib gəmirən, daha çox çalışa bilərdim, daha çox əlləşə bilərdim ki düzəsin, düzələk duyğusu o sulara qarışıb getdi. Mən ona həmişə deyirdim ki, you are the best thing that ever happened to me. Nə vaxtsa ağlıma gəlməzdi ki, onu you are best amd the worst olaraq dəyişim. Mənə yaxınımdakılar da deyirdi, özüm hamıdan da çox bilirdim ki mən bir insanın bir insana edə biləcəyinim on mini qatını etmişəm, amma təəssüf ki sevgi hər şeyi həll eləmirmiş. Mən bütün dünyanı da ayağının altına sərsəydim düzəlməyəcəkdi. mən içimdəki bütün yaraları ona olan sevgimlə sıvayıb sarıdım ama onunku çatmadı sadəcə. içindəki problemlər mənə olan sevgisindən daha böyükdür təəssüf ki. Paster kardeş demişkən sadəcə anladım ki sənin suallarına mənim cavabım yoxdur, əzizim. Mən əlimdən gələni də, gəlməyəni də etdim. Ümid edirəm sadəcə ki, hüzura çatıb, istədiyin kimi bir həyat yaşayacaqsan.

Qucaqlaşıb ayrıldıq. Hava limanında olanda yazdı ki çox sağol ki gəldin. 15 ildir içimdə yığılıb qalmış nə qədər su varıydısa hamısı töküldü gözümdən. Ən son nə vaxt o qədər ağlamışdım, xatırlamıram. Kontroldan necə keçdim, Təyyarəyə necə mindim bilmirəm. Başqa bir şəhərə bir dostumum yanına getdim sabahı gün, sağolsun heç nə soruşmadı, üç gün özümə gəlmədim. Qayıtdım sonra. Evdə qalmış son əşyalarını, bir birimə yazdığımız məktubları, dəftərləri, şəkilləri hər şeyi də ilin son günü iki qutuya yığıb verdim dostuna. Onla qalan bu son fiziki bağımız da beləcə qırımış oldu. Kürşat başarın da dediyi kimi Koskoca bir yaşamdan geriye kalan, saklanmaya değer bulunan ayrıntılar; bir çekmeceye sığacak kadar az. Göydən üç alma da düşmədi, heç kim də happily ever after yaşamadı. Yəni ki çox da şeyəlimiyin babylər.

Izdırabın sonu yok sanma, bu âlem de geçer,
Ömr-i fâni gibidir, gün de geçer, dem de geçer,
Gam karar eyleyemez hande-i hurrem de geçer,
Devr-i şâdî de geçer, gussa-i mâtem de geçer,
Gece gündüz yok olur, ân-ı demâdem de geçer

sevmək

Niye bitmiyorsun kardeşim? Demək istədiyim zad. 5 il keçib. Yazıyla beş. Həyatımdakı çox şeyi yerinə qoymuşam. Ondan sonra həyat standartım xeyli yüksəlib. Tam istədiyim kimi olmasa da hər gün daha çox yaxınlaşıram, istədiyim kimi yaşamağa.

Həll elemişəm kimi gəlir, ya da gəlirdi, ama son bir ayda fiziki olaraq yaşadıqlarım dərindəkilərin hələ də məni deşdiyini deyir. iş elə gətirib ki, yaşadığı şəhərə gedəcəm 4-5 günlük. Bunu biləndən nə qədər şüuraltı zəhrimar var hamısı altdan altdan qıdıxlayır. Yuxum gündə iki üç saata düşüb. Yata bilmirəm. Yatan kimi yuxuma girir. Dururam yata da bilmirəm təzdən. Ki mən 4 saatlıq uçuşda minən kimi yatıb təyyarə enəndə duran adamıydım. Hətta arada rahatça durub o bənzərsiz təyyarə toyuğunu yeyib təzdən yatırdım rahatca. indi nə qədər fiziki problemim var hamısı üst üstə minib. Həkimə gedirəm, bütün analizlərin cavabı həmişəkindən də yaxşı çıxır, nə onlar başa düşür nə mən başa sal bilirəm ki gizli şəkər var məndə kardeşim)
Ayaqlarım yanır axşamlar. Mədəm ancaq həzm dərmanlarıyla ayaqdadı. işığı yandırsan da tapa bilmədiyin o tək ağcaqanad kimi beynimin uclarında uçub hər şeyi bir birinı qatır.
Ha fikirləşirəm bir cavab tapa bilmirəm. bitirdik, barışdıq axı bunla. Elədiyin və eləmədiyin hər şeyi qabağımıza qoyduq. Qərara gəldik axı yaxşı heç nə yoxdu yolun axırında. Abuobakar beşiktaşa qayıdanda şərhçilərdən biri yaxşı demişdi ki siz ancaq necə gəldiyini vurduğu qolları qazandırdığı çempionluğu xatırlamaq istəyirsiz, necə getdiyinə göz yummaq gəlir içinizdən. Ona da yılmazın "Lan yaşadığımız yetmiyor bir de senden dinliyoruz hayatın acı gerçeklerini, sus ulan artık, sus" sözləriylə cavab vermək istəyirəm.

Bir tərəfdən düşünürəm ki görməməliyəm onu, Çünki bir dənə gülüb əlini uzatsa bütün etdiklərini silib, hər şeyi, hamını atıb gedə bilərəm kimi gəlir. Ama bir tərəfdən də bu ehtimalla yaşamaq çox bərbaddır. Bunla üzləşib ya herro ya merro bitirmək daha yaxşıdı kimi gəlir. Görək nə olur. Axırda da Viza vermillər göt kimi qalıram ortada voobşe))

darıxmaq

Üzünü belə görmək istəmirəm. Amma necə it kimi darıxmışam təsəvvür edə bilməzsən. Bütün günah səndə də olsa. Mənə elədiyin hər şeyə rəğmən indi gəlsən qapını döysən, üzr belə istəmənə ehtiyac yoxdur, elə darıxmışam. Sənə son toxunuşumun üstündən 3 il keçib miladi təqvimi ilə, son görməyimin, aramızda deyilən son kəlimənin üstündən 2. Ama bu pox keçmir ki keçmir. Yerinə birini qoymaq nədi, sevməyə, toxunmağa çalışdığımın hamısını bir yerə yığsan böyük bir evə ancaq sığar da düymə boyda adamsan, bir səni niyə əvəz eliyə bilmir axı. Nifrət edirəm buna görə özümü. Məni sevməyə çalışanların da ağzına pox qoyuram sənim ucbatından. Sən sevə bilmədin, niyə başqa kimsə sevə bilər deyə bu qədər qorxuram mən?

darıxmaq

ən çox sevindiyin anlarda belə adamın boğazından yapışa bilən hissdir. bəzi duyğular o qədər şiddətlə yaşanır ki, yerində qalan boşluğu doldurmaq olmur. bu kimi üst duğyular insanı kökəldir, çox kökəldir. lazım olandan çox daha artığını yeyirsən. o qədər yeyirsən ki, şişib yüz əlli kilo olursan, paltarların da o nisbətdə genişlənir. sonra yavaş yavaş ya çörəyin qiyməti qalxır, unun qiyməti qalxır, ya yemək əvvəlki qədər dadlı gəlmir, ya yemək bişirənin önlüyünü atıb çıxıb gedir, ya işiq kəsilir, qaz kəsilir. yeməyə bir şey tapmadıqca arıqlayırsan təzdən, əvvləkinnən də çox. əriyib sısqa bir şey qalırsan. sonra baxırsan ki, əynindəki köyəyin, şalvarın içinə bir üç dənə sən yerləşər. amma nə əyninə geyməyə başqa bir şeyin qalır, nə əynindəkiliri doldura bilirsən. köhnə platarların belə gen gəlir. harasından tutsan əlində qalır. o qədər darıxırsan əlində qalanı da atıb qaçmaq istəyirsən sadəcə.

jakub jankto

homoseksual olduğunu açıqlayan çexiyalı futbolçu. digər idman növlərində bu daha rahat olsa da, tarixi etibarilə daha maskulin oyun olan futbolda gay olduğunu açıq şəkildə ifadə edən futbolçu yox deyəcək qədər azdır. bundan əvvəl karyerasını bitirdikdən sonra Thomas Hitzlsperger gay olduğunu demişdi, Jankto hələ ki indiyə qədər bunu aktiv oynadığı zaman açıqlamış ilk tanınmış futbolçudur. brave move. axıra da bir zarafat qoyum. növbəti trainingdə jankto:

(youtube: )

yalnızlığın ən çox anlaşıldığı anlar

insan başına yaxşı şeylər gələndə, yaxşı xəbərlər alanda ilk ən sevdikləri ilə bölüşməyə qaçır. Bəlkə də ən çox buna görədir, pis şeylərdən, pis xəbərlərdən çox yaxşı şeylər olanda özümü daha yalnız hiss edirəm. bir demet tiyatroda bir səhnə var idi bununla bağlı çox sevdiyim.
"- yani bi şey olduğu vakit, ilk bunu koşayım gideyim Asumana söyleyeyim tarzında bir haberci telaşı olurdu hep
- şimdi ne oldu peki?
- Bilmiyorum, Asuman bilmiyorum. kalbim bir kuyunun dibindeki suyun içinde nefes almaya çalışan bir gariban. yukarı tırmanmaya çalışıyor, ama ne yapsın, kuyunun duvarları düz, kuyunun duvarları ıslak."
yaxşı xəbərlər buruq, yaxşı filmlərə ən çoxu 8, dadlı yeməklər son tikəsi boşqabda qalmış, bütün gülümsələr qayıdıb çıxdığı ağıza geri girmə dərdində. böyüklü kiçikli bütün sevinclərimin yanında bir quş işarəsi var təəssüf ki.

sevmək

təəssüf ki bəzən hər şeyə bəs etməyən hisslər toplusu.
biraz uzun olacaq, indidən üzrlü hesab edin.
əvvəllər olsa sadəcə hiss deyərdim, ancaq yaşadıqlarımı üst üstə yığanda buna sadəcə hiss demək çox yavan və səthi gəlir. içində ifadə edə biləcəyim bütün duyğruları ehtiva edir. pərəstiş, darıxmaq, peşmançılıq, doğmalıq, uzaqlıq, və daha da saya biləcəyiniz hər şey. insan böyüdükcə ya da yaşlandıqca sevgisinin forması da dəyişir zamanla. sevmiş olan hər kəs münasibət bitdikdən sonrakı dövrü sevgisi ilə müharibə aparır. hamı üçün ən ağır vaxt olur bu. Kimisi öldürüb bi kənara atır, kimisini zaman soyudur, kimisində nifrətə çevrilir, kimisi də hissləriylə qucaqlaşır, qarışıb bir olur. Uzun müddətli və bir birinə keçmiş münasibətlərin sonrası daha da ağır olur.
heç kimə içindəkiləri danışa bilməyən bir adamam mən. bacardığım ən yaxşı şey yazmaqdır. bunları da bura həyatda ən önəmli hesab etdiyim şeyin dəyərini anlatmaqçün yazıram. 10 ilin sonunda əlimdə qalan bunlardı.
geriyə baxanda nədənsə peşmanam deyə bilmərəm. başa qayıtsam və hər şeyin eyni cür bitəcəyini bilsəm, yenə də hə deyərdim yəqin ki. çünki yaşadığım bütün pis şeylərə rəğmən bu hissi yaşaya bildiyim və bu qədər sevə bildiyim üçün özümü xoşbəxt hiss edirəm.
hər şeyə ilk başıaşağı getməyə başlayanda düzəltməkçün çox əlləşdim. sevdiyin insanın nə qədər anlaya bilməsən də gözünün önündə əriyib getməsi dözülməz şeydir. çox qarşı çıxsa da, zorla psixoloqa apardım. O da sağolsun, məndən biraz da uzaqlaşıdırdı, ama kömək elədi özünü düzəltməyinə. Tək qalmağa ehtiyacı olduğunu dedi, ilk öncə özüm evdən getdim. Nə onun nə mənim ailəmdən heç kim heç nə bilmədi. O birisi evdə qalanda işıqları yandırmırdım qonşular bilməsin burdayam. 2-3 həftə sonra evdə qala bilmədiyini, divarların onu sıxdığını dedi. Evə qayıtdım, onu başqa evə yerləşdirdim. Heç kim heç nə bimədi. Öz evimizdə olanda da, başqa evə yerləşdirəndə bəzən elə olurdu ki, evə yanına getməməsəm də saatlarca yaxınlıqda bir yerdə otururdum ki, birdən nəsə lazım olar, gəl deyər, gecikərəm. bir neçə həftə sonra, isterika halında zəng vurdu ki, mənim soyadımı niyə dəyişdirdin evlənəndə? Reallıq dar gələndə, insan özünə yalanlar deməyə başlayır və gobblesin da dediyi kimi bir yalanı çox desən bir müddət sonra reallığa çevrilir. Əlimizdəki sənədlərin kağız parçasını olduğunu dedim, istəyirsənsə gedək sabah imzaları ataq qayıt öz soyadına, amma içindəki boşluğu dolduracaq şey bu deyil. Getdik, imzaları çəkdik və sənəd üzərində bitdi. Bir ay sonra hıçqıraraq zəng etdi ki, aldım yeni vəsiqəni öz soyadımla. Düzəldi? deyə soruşdum. Heç nə demədi. Ağladı və dəstəyi asdı.
bizim xəyalımız birlikdə burdan getmək idi. Çox əlləşmişdik, olmamışdı. Sonra onda alındı. Hər şey dağılmağa başlamadan az öncə. Sənədlərinin hamısın biryerdə yığmışdıq. Lazım olan bəzi məktubları da mən yazmışdım. Sonra tək getdi. Onda çox incinmişdim buna görə ondan. axı birlikdə gedə bilərdik. axı bunun hamısını birlikdə etmişdik. hər şeyin aydınlığa çıxmağa bir addım qalmışdı. indi daha aydın baxa bilirəm. insanın əli bir yerə çatanda, güclənməyə başlayanda, atdığı ilk şey təəssüf ki, ora çatmağa kömək olan şeylər olur. Psixologiyada buna nə deyirlər bilmirəm, ancaq istəyərək və ya istəmsiz insan ilk bunlardan ona görə qurtulur ki, ona zəif olduğu vaxtları xatırladır. müqayisə biraz mübaliğə gələ bilər bəlkə, tarixə baxanda stalindən tutmuş hitlerə qədər bütün yuxarı çatmış adamlar inner circle-nın çoxunu yuxarı çatan kimi bir bir dənləyib. indi demirəm ki, stalin ya hitlerdi, amma analogiya bənzərdir)
sonra bütün bu həngamənin arasında müharibə başladı. məni də apardılar. Rəsmi olaraq ayrıldığımızı öz ailəmə evdən son dəfə çıxmamışdan öncə dedim ancaq ki ürəkləri bir də orda qalmasın. ora gedəndə özümlə heç nə aparmamışdım demək olar. bircə barmağımda üzük, bir də bir neçə il öncə istanbulda bir şüşə ustasının yanında öz əliylə sonunu bağladığı içində nəfəsinin olduğu boyunbağı. Onda hələ də ümidim var idi düzələcək deyə. Ordakı hər şeyə dözməyimin, həyatda qalmağa çalışmağımın yeganə səbəbi bu idi. Gedəndə ona qayıdacam deyə söz vermişdim. Orda ölsəydim bunun ona verəcəyi vicdan ağırlığını düşündükcə durub getməyə güc tapırdım özümdə. işin trajikomik tərəfi hamı məni evli bilirdi. Müharibə bitdikdən sonra evə camaatı yavaş yavaş buraxacaqlar söhbəti gəzəndə ilk dedi qodu oydu ki, birinci evliləri buraxacaqlar. Hamı gəlib təbrik edirdi ki, kefdəsən birinci qayıdanlardan olacaqsan. Heç nə deyə bilmirdim. Üzümdə acı bir gülümsəmə qalıdrdı sadəcə. Yaxşı ki, elə olmadı. Azından ordakı bir yığın adama nə deyəcəyimi tapmaq məcburiyətində qalmadım. Mən orda olanda öz ailəsi belə əlaqəni qırmışdı demək olar onla. Xəbəri də olmadı, yəqin ki heç vaxt da olmayacaq, o zurnanın ortasında anası ilə də o birilərlər də bir xeyli danışıb yola gətirdim onla danışmaları üçün. Orda olanda hələ bir dəfə telefonda möhkəm dalaşdıq, yenə məni günahlandırdı hər şeyə görə, bilmədim gözümün qabağındakı mənzərəyə görə daralsın içim ya dediklərinə. qayıdandan sonra bildim ki, mən orda olan vaxt gəlib evdən hər şeyini aparıb, o daha ağır oldu. qayıdanda hamı məni gözləyirdi. mən ən birinci onu görmək istəyirdim. bir neçə gün sonra yeni il idi. daha bir neçə gün sonra bir dəfəlik gedirdi. sonuncu yeni ili gəldi birlikdə keçirdik. sonra durdu, ağladı, bura gəlmək səhv idi dedi və getdi. Sonra uzun bir müddət danışmadıq.getməyində maddi və mənəvi əlimdən nə gəlirsə elədim. burda onun yerdə onun bir məhsulunu satırdılar simvolik bir qiymətə, getdim 15 qatı pul verib aldım. Vasitəçilik edəni də tanıyırdım, başa saldım ki, bilməsin mən almışam, bu simvolik olan hissəsi sizindi, qalanı ona çatdırın, çatdırmasaz ya da bilsə ki mən almışam xəbərim olacaq, sonra da yaxşı olmayacaq. Sonra dostundan öyrəndim ki, heç ağlına belə gəlməyib mənim almış ola biləcəyim. Hətta 1 il sonra təkrar danışanda da məni günahladırdı ki, xəbərin də yoxdu burda nə ilə dolanıram, maraqlanmamısan bir dəfə də. Heç nə demədim, içimdə yarımçıq bir gülümsəmə qaldı sadəcə.
o getdikdən sonra bir ara içkiyə qapdırdım özümü, sonra marijuana, ayıq olanda başımın içindəkilər nəfəs almağa qoymurdu çünki. Sonra belə getməyəciyini anladım və ilk dəfə həyatımda birinə içimdəkiləri danışmağa qərar verdim. MN sağolsun, türkiyədən profesional psixoloqlar gətirmişdilər, pulsuz sessiyalar təşkil edirdilər. ilk seansda heç nə danışa bilmədim. Ha elədim ağzımdan bir kəlimə çıxmadı. ilk dəfə bir başqasının yanında ağladım, çox həm də. Özümə çox hirslənirdim buna görə. Yekə kişisən bu nə hərəkətdi deyə özümü yumruqlamaq istəyirdim. içimdəkiləri danışmaq mənə daha ağır gəlirdi. Başqasına bu qədər zəifliyini niyə göstərirsən deyə. Amma danışdım sonra. Çox kömək oldular. Əslində elə bir şey də demədilər sözün açığı, çoxu sadəcə oturub qulaq asdı. Hətta biri dedi ki, sən özün hər şeyi yaxşı başa düşürsən, mənim sənə cavab olaraq deyəcəklərimin çoxunu özün deyirsən əvvəldən. içinə düşdükcə bütün cavabları öz içində tapacaqsan. Düşdüm mən də düşə bildiyim qədər. fərqinə vardım ki, mən onu sevəndən get gedə onunçün yaşamışam. hər şeyi onunçün eləmişəm. Bütün həyatım və varlığım ondan ibarət olub. Bütün enerjimi, əlimdən gələn gəlməyən hər şeyi onunçün eləmişəm. Elə olub ki, gündə 16 saat işləmişəm. O istədiyi yerləri görə bilsin, istədiyi şeyləri edə bilsin deyə. Evin də işlərini mən görmüşəm demək olar, çölün də. o mənim həyatımın mərkəzi olub. Mən zamanla özümdən əksildib ona artırmışam. Ona görə də o gedəndə dünya məhv olmuş kimi gəlirdi. sonra Yavaş yavaş toparladım sonra. Özümə daha çox zaman ayırdım. istədiyim şeylərlə məşğul olmağa başladım. O qədər vaxt sonra özümçün tətilə çıxdım. Tək. Bucket listimdə olan bir xeyli şeyi elədim. Tətildə olanda danışmaq istədiyini dedi. ordan burdan danışdıq yalandan, sonra dedi ki, getmisənsə niyə demirsən, mən də gələrdim bəlkə, sınayardıq bəlkə bir də, görərdik bir birimizi, baxardıq düzələr bəlkə. Bütün bunlar üçün səni yenidən üzbəüz görməyimə ehtiyac yoxdur, dedim, məndə heç nə dəyişməyib. Heç nə dəyişməyibsə niyə gəlim ki yenidən dedi, biraz daha günahlandırdı və ağladı sonra. O son dediklərindən sonra nə hiss etdiyimi ifadə edə bilmərəm sözlərlə. Üstümə qızğın yağ töksəydilər o qədər incitməzdi bəlkə də. bircə kəlimə desəydi ki gəl yaşatdığı bütün acılara rəğmən hər şeyi ordaca qoyub çıxıb gedərdim yanına. amma əvəzində nə dəyişib ki səndə qayıdım dedi bəlkə yenidən alınar dedikdən bir neçə dəqiqə sonra. Filmlərdə olur elə, sakit bir musiqi çalınır arxada və bütün dünya yavaşlayır. Nə qədər ağır olsa da o anda anladım. Mənim nə qədər sevdiyimin önəmi yoxdur. Bu düzələn yaralardan deyil. Mən üstünə min cür məlhəm də çəksəm, o qolumu kəsib atmaq da istəsəm düzələn deyil. Bunla yaşamağa öyrəşməliyəm sadəcə. Bir yanım orda qopub düşdü, amma insanoğlu hər şeyə alışır. Beləsi daha yaxşı oldu bəlkə də. Özümə daha çox dəyər verməli olduğumu xatırladım. Tətildən qayıtdıqdan sonra çoxdan etmək istədiyim başqa şeylər var idi, onları etdim. Həyatımı daha çox relsə otuzdurdum. Həyata onsuz davam etməli olduğumu anladım.
Bu yaxınlarda yenə yazmışdı. Pula ehtiyacı olduğunu dedi ailəvi səbəblərə görə. Heç nə soruşmadım. Nə bacardım, tapdım verdim. biz düşmən deyilik, sən də nəsə lazım olsa mənə istədiyin vaxt deyə bilərsən dedi. Bağışla dedim, məni bilirsən, məni bu həyatda səndən başqa incidəbiləcək heç nə yoxdur, sənə həyatdakı ən yaxşı şeyləri arzulayıram, amma mən daha artıq incinmək istəmirəm. başa düşürəm dedi.
geriyə baxanda özümü onunçün pilləkən etdiyimi indi görürəm ama yenə də edərdim. hansı filmdəydi yadımda deyil. Deyirdi ki, sevmək pencəyinin cibində pul tapmağa bənzəyir. Tapsan nə gözəl, tapmasan pencəyini geyinməyəcəksən? Məsələ onda deyil. O mənim sevdiyim, vurulduğum, ilahlaşıdırığım insandan uzaqlaşıb başqa birinə çevrilmiş ola bilər. Amma mən Bu hisslər toplusunu qucaqlamasam, kəsib atmağa çalışsam, özümə, həyatda inandığım şeylərə arxa çevirmək olar. sevgim də rəngini dəyişib illər içərisində. ən xoşbəxt anılarımın da arxasında o var, ən dəhşətli anılarımın da. onu əvvəlki kimi səsini bir saat eşitməyəndə nəfəsim kəsiləcək kimi sevmirəm daha. nə də olan keçən hər şeyi ilk danışmaq istədiyim insan kimi sevmirəm. içimdəki yara kimi sevirəm. Həyatımın ən yaxşı xatirələri olaraq sevirəm. gözümü hər yumandakı qaranlıq kimi sevirəm. Dağılmış evim kimi sevirəm artıq.