2024 mənə çox şey öyrətdi. Həqiqətən çox. Məni tənqidlə başa çıxmağı öyrətdi. Bu il ilk dəfə iş yerində bununla üzləşdim və bu məni heç gözləmədiyim şəkildə inkişaf etdirdi. Çox böyüdüm. Bu il, həqiqətən, bir böyük kimi hiss etdim, xüsusən ilin sonlarına doğru. Həyatımın 20-ci ilində ilk dəfə.
Özüm haqqında çox şey öyrəndim. Özümü daha əvvəl heç tanımadığım şəkildə tanıdım. ilin əvvəlində tamamilə başqa bir insan idim. indi öz sərhədlərimi qoymağı, özümü seçməyi, insanları olduqları kimi qəbul etməyi, onların potensialına görə deyil, hal hazırda kim olduqlarına görə qiymətləndirməyi öyrəndim. Hə və yox deməyi öyrəndim. Hər şeyin sadəcə olmasına icazə verməyi öyrəndim, sıfır kontrol. Həm yaxşı, həm pis. insanlar haqqında da artıq xəyal qırıqlığına düşmürəm. Onları olduqları kimi görürəm.
Bu il çox ağladım. Bəziləri gülməli idi, həqiqətən, çünki o hadisələr və insanlar buna dəyməzdi. Amma bəzi göz yaşları illərlə yığılan travmalardan azad olmaq üçün idi. Çoxu isə öz ağrılarımı qəbullanmaqla bağlı. Heç birinə peşman deyiləm. 1 qram belə. Çünki bütün bunlar məni on dəfə güclü etdi.
Kainatın gücünə o qədər inanıram. Onun rəhbərliyi və qoruması heç vaxt məni tək buraxmır. Bu il də buraxmadı. Sonsuz minnətdaram.
Özüm haqqında bir şeylər də fərq etdim ki, bəlkə də bu il inkişaf etdirdiyim xüsusiyyətlər deyil, sadəcə indi dərk edirəm. Mən heç kim üçün darıxmadığımı anladım. Bunu ailə üzvlərim, o cümlədən anam mənə deyəndə bir anda fərqinə vardım. “mən zəng etməsəm, heç zəng etmirsən, mənim üçün darıxmırsan?” Səsində bir kədər vardı. Bu məni düşündürdü. Demək istədim ki: “Mən heç kim üçün darıxmıram, mama. Çoxdandır heç kimə zəng etməsələr, yığmıram.” Amma bu, doğru gəlmədi. O sadəcə biri deyildi. O mənim anamdır. Həmişə mənə çox sevdiyini, mənim üçün ölə biləcəyini deyir, amma gerçək budur ki, uşaqlıqda məni tək qoyub. Bir pişik ana körpəsini qorumaq üçün döyüşər, amma reallıq budur ki mən tək idim.
Hər cür zorakılığa məruz qoyulmuşam. Heç bir istisna yoxdur. bir dənə belə yoxdur. Onun bilib və bilmədiyi şeylər. Ona heç vaxt hər şeyi demədim, çünki onun məni niyə qorumaması ilə bağlı bəhanələri və “əsaslandırmalarını” artıq eşitmişdim, eyni şeyləri artıq dinləmək istəmirəm. Heç nə dəyişməyəcək. O, sadəcə ağlayacaq, bu qədər. Mən onun göz yaşlarını istəmirəm. Mən onun mənə nə qədər çox sevdiyini deyən sözlərini də istəmirəm.
Onun sevgisinə uşaqlığım boyu inandım, amma indi gördüyüm şey boş sözlərdir. Mən bunu eşidirəm, amma “Closer” (2004) filmindəki o sitat kimi: “Where is this love? I can't see it, I can't touch it. I can't feel it. I can hear it. I can hear some words, but I can't do anything with your easy words.” O, məni tək qoyan tək insan deyil. amma ən azından digərləri yalan sevgi göstərmir.
Zəngdən sonra düşündüm: “Niyə ən yaxınlarım üçün darıxmıram?” Bəlkə də pis övladam? Və başa düşdüm ki, mənim ən yaxınlarım məni çoxdan o qədər tək qoyublar ki, buna qarşı immun olmuşam. Və onların mənə xatırlatdıqlarından da xoşum gəlmir. Onlar mənim olmaqdan ən çox qorxduğum şeyləri təmsil edirlər. Gözəl bir ana-qız münasibəti arzulayardım, amma bu münasibəti məhv edən mən deyiləm. Ona görə də, artıq bunu saxtalaşdıra bilmərəm.
Həyatımda bir nöqtəyə gəldim ki, artıq heç kimə xərcləyəcək əsəbim qalmayıb. Heç kimə. Öz düşüncələrimlə, xarakterimlə, mübarizə yetəri qədər çətindir. insanlarla ünsiyyətimi minimal səviyyədə tuturam, çünki artıq həqiqətən əsəbim çatmır.
Bəlkə də bu, mənfi bir təcrübə kimi görünə bilər, amma əslində həyatımı dəyişdirdi — ən yaxşı şəkildə. Bu il özümü sevməyi öyrəndim. Necəyəmsə elə. Əgər insanlar bundan xoşlanmırsa və ya daha yaxşı insanları tanıdıqlarını düşünürlərsə, əla! Mən heç kimə görə dəyişəcək insan deyiləm. Mən kim olduğumla 100% fəxr edirəm. Mən bu həyatda ən çox sevdiyim insanam. Ətrafdakı heç kim bu qədər travmalı bir insanın bu qədər yaxşı qəlbli birisi olaraq böyüməsinin dəliliyini başa düşmür. Heç kəsə minnət qoymuram təbii ki, amma ətrafımda dəyərimi bilməyən hərkəsə türklər demiş, "siktir lan ordan" deməyi haqq görürəm. Düzü, bəzən heç onu da demirəm. Uşaqlığından bəri bütün həyatında yetərli olmadığı hissini yaşatdırılan, yetərincə uğurlu, yetərincə ağıllı, yetərincə bu, yetərincə o... deyə özünə olan bütün inamı oğurlanmağa çalışılan bir insan olaraq mənim üçün özümü bu qədər sevmənin gətirdiyi xoşbəxtliyi heç kim anlaya bilməz. Yaşadıqlarımın axır nəticədə məni olmalı olduğum insandan ayrı sala bilmədiyinə görə xoşbəxtəm. Öz kimliyimi özüm müəyyən edirəm, yaşadıqlarım yox.
Başqa bir tərəfdən, emosional olaraq daha distant bir insan oldum. ilin əvvəlində sugarball idim, indi isə həmin insanı heç tanımıram. Sevinirəm buna görə. Daha soyuq xarakterli birinə çevrilirəm getdikcə amma özümə daha çox fokuslanıram. Nizam intizam, disiplin, hədəflər. Özümü birinci qoymağa başladım. Ən önəmlisi başda da dediyim kimi insanları olduqları kimi qəbul etməyə başladım, potensialları kimi yox.
Sonluq olaraq, həmişəki kimi kainata minnətdarlıq bildirirəm. Tanrıya və sonsuz gücə təşəkkür edirəm. Hər kəsə xeyirli yeni il arzu edirəm. Salamat qalın.
)
