sevmək

xəbəri gəlirdi uzaq diyarlardan çox az-az. simvoluydu müqəddəsliyin, açarıydı xoşbəxtliyin. yeriyir insan ruhu boyunca heç xəbər etmədən. nə vaxt başlamışdı ki bu lənət? hardadı axı? niyə deyilənlər yoxdu? nə üçün aldatdılar bizi? danışdılar böyük bir yalan. danışmamışdılar bizə kukla səhnəciyin arxasında baş verənlərdən. görünəndən daha çoxuna sahibdi bizlərin sevgisi...

addımlayırdıq qürurla arxamıza belə baxmadan, azadlığa qovuşmuş tək! eləydi! bitmişdi artıq oyunumuz. ağrımırdı artıq çiyinlərimiz! yayılırdı rahatlıq damarlarımız boyunca. götürülmüşdü bu ağır məsuliyyət! gəldikdə özümə əfsus ki, sancırdı ruhum. alovlanırdı beynim. işləyirdi iliklərimə qədər nifrət və kədər! mənasını qazanmışdı sevmək! bu idi sevmək! bilmədim son günümə qədər, səndəmi ağrıyırdın ruhum kimi?! deyilmiydik biz andlar içən?! deyilmişik..

bitsə belə gözlə görünən reallıqda, bir yerlərdə yenidən cücərdi yenədə. tapdalayırdıq biz ikimiz hər cücərəndə ki, qalmamışdı bir mənası. baxmayaraq qürura, reallığa, və baş vermiş bütün o müqəddəs anlara! qaldı anlaşılmaz böyük bir sirr olaraq bizim üçün, sevmək...

insan

qəbul edərdim heç şübhəsiz, ən böyük olmaqla bərabər ən nankor olandır insan! zırıldayaraq reallığa qonaq gələn yapışqan bir aciz ət parçası böyüyüb güc əldə etdikdə özünü bir şey zənn edir! sal başını aşağı və utancdan qızarıb yerindəcə öl! yaradılmışların içərisində ən böyük olmaq şansı ovcunun içərisindəykən, sən verdiyin sözdən çıxıb alçaldın və son gələnə qədər öz nəslinində əzab çəkməyinə vəsilə oldun! yüksəlişdən sonra sonu olmayan bir quyuya eniş edib ən dibdə qaldı insan. aldığı mirası yenidən canlandırıb yüksəlməyə yenidən can atdı bu məxluq. o kirli əllərini çox aləmlərə uzatdı, kəşf etdi, ixtira etdi, istifadə etdi və yox etdi! ancaq heç vaxt qəbullanmadı insan..