sözaltı etiraf

Son vaxtlar həyatımın ən çətin dönəmlərindən keçirəm deyə bilərəm. işdən çıxandan sonra vəziyyət yaxşı idi, bala bala xərcləyirdim yığdığım pulu, amma bir şeyi unutmuşdum, hər gözəl şeyin bir sonunun olduğu kimi bu pulun da bir sonu var idi. Və qorxduğum oldu, pul bitdi. Pul bitər bitməz birkarta yüklənməyə başladım. Amma yenə unutduğum şey var idi, birkartdakı limitim də tükənəcək. Son 3-4 ayı bu formada idarə elədim. Futbol oyunlarına mərc eləyib biraz pul artırım deyərkən daha da bataqlığa düşdüm. O söz var ha, xirtdəyə qədər borcum var, vəziyyət artıq o yerə çatıb deyə bilərəm. Vəziyyətdən çıxmaq üçün bütün düymələrə basım deyərkən düymələri xarab elədim. Artıq basılacaq düymə belə qalmayıb. Harda qırılar qırılar deyib yaşayıram. 18 yaşım olanda 25 yaşımı belə fikirləşmirdim açığı, ən azından maddi azadlığım olar deyə düşünürdüm. Düzünə qalsa işləyib pul qazandığım vaxtlarımda da düz əməlli yaşayışım olmayıb, amma ən azından özüm özümü idarə eləyəcək qədər pul qazanırdım. Xülasə, həyat pis sürprizlərlə doludur. Bəlkə bu da bu sürprizlərin bir qismidir, bilmirəm. Amma vəziyyət kritikdir mənim üçün. Bayramdan sonra başıma bir çarə qılmasam başıma daş düşəcək. Bunları bura yazmaq səbəbim isə bunları heç kimlə bölüşə bilməyib içimə atmağımdır. Nə də olmasa burda məni heç kim tanımır, içimi boşaldıb az da olsa təsəlli tapıram. Belə sözlük, gecəniz xeyrə qalsın.

keçmişi xatırlamaq

Yaxın keçmişə qayıtmaq istəyirəm hərdən. Hardasa 5-8 il əvvələ. Düzdür, 5 il əvvəl qarışıq dönəmlər idi, pandemiya müharibə falan deyərkən aləm acəm bir birinə dəymişdi, amma sanki o illər belə bu illərdən marağlı və gözəl idi. O illərdə həyatıma girən birinin həsrəti də işin içinə girəndə o vaxtlar üçün lap çox darıxıram, çox qəribə hissdir indi yaşadığım. O illərə qayıtmaq üçün ömrümdən 5-10 il fəda eləyərdim, o şəxsi yenidən tanımaq istəyərdim. Bəlkə də o illərə qayıtmaq istəməyimin ən böyük səbəbi də o şəxsdir, indi yoxdur çünki. Əslində var, amma yollar 2 il əvvəl ayrılıb. Hərdən istəməsəm belə fikirə gedib o illərə gedib çıxıram. Çox uzaq keçmiş deyil amma həyəcan və maraq dolu illər idi. insanın keçmiş dövr üçün bu qədər darıxması, o illərdə yaşanan şeylərin yarım qalmasıdır bəlkə də. insan keçmişindın qaça bilmir, hələ o keçmişdə keçməmiş şeylər varsa ümumiyyətlə mümkün deyil. Bəlkə mən də keçmiş üçün yox, keçməmiş üçün darıxıb onu xatırlayıram. Bəzən bir mahnı belə o günlərə apara bilir. Deyirlər ölüm anında bütün həyatın film kimi gözünün önündən keçir, bəlkə də öləndə ömrümün o qismi gözümün önündən keçəndə ölümə gülümsəyəcəm. Xülasə, nə deyib Akif islamzadə? Keçən günlərimi qaytaraydılar, gələn günlərimi qurban verərdim. Belə bir hiss yəni.

bakının get-gedə çirkinləşməsi

Hardasa 20 gün olar rayondan gəlib burda qalıram, gəzməyə gəlmişəm guya. Bu nədir ə?! Şəhərdə o qədər insan o qədər maşın var ki, daş atsan ya adama dəyir ya maşına. O iyrənc səs-küyü demirəm hələ. Bu qədər insan nə ara toplaşdı göt boyda şəhərə? Rayonda olan səssizlik və azlığı o qədər axtarıram ki, şələ-şüləmi yığıb sabah cırıram aranı. Təriflənəcək tək bir tərəfi qalmayıb Bakının. Hər yer bina, hər yer maşın, avtobus və hər yer insan. Çox çəkməz hamı qaçar yəqin ki bu şəhərdən. Məni 20 gündə o qədər yordu ki, sanki illərdir bu şəhərdəyəm. Gedirəm ey Bakı, bir daha görüşməmək ümidi ilə.

pubg mobile

ilk sezonlardan pandemiyaya qədər oynayıb sildiyim və bu aralar təzədən oyanamağa başladığım oyun. Xatirələrlə dolu yerlər var. Pochinki, School, Rozhok, Military, Bootcamp, Paradise Resort və daha çoxu. 2-3 gündür başlamışam, əvvəlki ləzzəti qalmayıb. Erangel xaric digər xəritələrdə çox gec oyun tapır. Fərqli oyun modları gəlib. Çox dəyişilib həqiqətən, o gündən bu günə həyatımızın dəyişdiyi qədər. Kaşki hər şey qoyub getdiyimiz yerdən qalıb davam eləsə.

Hə bir də Alan Walkerin On My Way mahnısı. 1% mahnı 99% hisslər və xatirələr.

Ən əsası yadımdan çıxıb. Bu oyun olmasaydı illərdir video və söhbətindən ləzzət aldığım Kozmik Karıncanı tanımazdım.

həyatdan bir anda soyudan şeylər

Məncə gecə növbəsi işdir. Hardasa 6 aydır ki, hər gün istirahətsiz 12 saat gecə işə çıxıram. Həyatdan konkret soyumuşam. Hər gün iş olar ala? Təsəvvür eləyin ki, işdən gəlib yemək yeyib yatıram, axşam hava qaralanda durub işə gedirəm. Başqa heç nə eləməmişəm 6 ayda. Yaşadığmın belə fərqində deyiləm, zaman qavramımı itirmişəm əməlli başlı. Siz siz olun belə işlərə girməyin, mən girib bir səhv eləmişəm. Dünən işdən öz istəyimlə çıxmaq üçün müraciət elədim, yaxşı ki, müsbət cavab ala bildim. Bundan sonra acından ölsəm belə gecə növbəsindəki işlərə yaxın durmaram.

yazarların hazırda düşündükləri

Hardasa 10 gündür ki, ev əhli şəhərdədir. Mən də rayonda tək qalıram. Kötük ev olduğu üçün evimiz həmişə gəlişli gedişli olub və buna görə birdən birə belə səssizlik çökəndə adam birtəhər olur. işə gedib evə gəlirəm, baxıram ev səssizlikdir, sanki insan yaşamayıb heç. Normalda çox da duyğusal biri deyiləm amma özümdən asılı deyil, pis oluram. Hələ ilk 2-3 gün işdən çıxıb evə getmək istəmirdim. indi düşünürəm ki, gör valideyinlərini itirən insanlar nələr yaşayırlar, nə hisslər keçirirlər. Bəlkə də ailəsini və qohumlarını sevməyən yazarlar üçün bu yazdığım şeylər qəribə gələ bilər, bilmirəm. idris Koçovalının da dediyi kimi "Ailə hər şeydir"