Son yazılanlar
Bolqar türkü əfsanəvi ağır atlet. Bütün zamanların ən yaxşı ağır atleti hesab olunur. 1996. ildə Atlanta olimpiyadasındakı qələbəsinə ailəlikcə necə sevindiyimiz heç yadımdan çıxmır. Eypio haqqında oxuyur ki, "bir derdin varsa söyle Naim gelir kaldırır".
il 2011. istanbulda marketdən avakado alıb oteldə səhər yeməyində yemək qərarına gəlmişdik. Qabığını çox çətinliklə yara bildik. Yağlı içini görüb və dadına baxıb pis pərt olduq. Manqo kimi şirin və sulu bir şey olduğunu təsəvvür edirdik.
Ümumiyyətlə, eqzotik meyvə və tərəvəzlərin dadına baxılması 90% halda məndə bu pərtlik və xərclənən pula təəssüflənmək duyğusu yaradır
1974. ildə Kipr sülh hərəkatında adaya ilk SAT komandoları daxil olub. 1995. ildə Yunanıstanla Kardak krizini çox incə yollarla həll etmiş igidlərdirlər.
"Arsenal" azarkeşlərinin keçmiş qızıl oğlanı. Açığı "Juventus"a keçidi məni də kədərləndirdi. Yaxşı oyunçu olduğu üçün yox, "Arsenal"ın demək olar ki, son böyük yetirməsinə sahib çıxmaması üzündən. Emosiyalardan qırağa çıxıb soyuq başla düşündüksə, əsla qızıl oğlan olmadığını, olsa-olsa bürüncə layiq olduğunu anlayırsan.
Təxminən eyni vaxtlarda ulduzu parlaşmış Wilshere də var, illərlə "Arsenal" azarkeşləri onun özünü göstərəciyinə, yetkin bir ulduza çevriləcəyinə inandılar. Amma sonda bir pox göstərə bilmədi. Onunla müqayisədə Ramsey əlbəttə dəyərli oyunçudur.
The Last Shadow Puppets - Aviation
Meksika. "Sicario"nun iki hissəsini də izlədikdən sonra özünü getmiş kimi hiss edirəm.
"true detective"də Ray Velcoro mövzu ilə bağlı deyir ki, elə bil robotun sikini əmirsən.
Azərbaycan yaransa, qoşulacağım partiya. Bir şərtlə ki, dərdləri içməli çay olsun. Bir növ, nə solçuyam, nə sağçı, qərib bir çayçıyam. Sonradan ortalığı coşdurmaq üçün çiyələk mürəbbəsini dəstəkləyənlərlə ittifaq da qurmaq olar.
"Kind of Blue" albomunu çox sevirəm. Yadımdadır, məni sevən bir qız var idi, o vermişdi dinləməyə. Musiqiçi idi, ikimiz də cazı sevirdi, o isə üstəlik məni. sevgisi qarşılıqsız idi, amma mənə elə gəlirdi ki, bu hal ondan çox məni incidirdi. Albomu dinlədiyim gecə ağlımı itirmişdim. O gündən hardasa 15 il keçib. Amma "Blue in Green" kompozisyasını ilk dinlədiyim an içimdən keçənləri hələ də unutmuram və hər dinlədiyimdə məni məndən alır. Necə hesablamaq olar bilmirəm, bəlkə də üst-üstə toplasam, 1000 saat dinləmişliyim var bu musiqini. Çox sakit başlayır, sıradan bir caz kompoziyası kimi. Bir neçə dəqiqə sonra bitəcək və növbəti musiqi başlayacaq. Sonra onu başqası əvəz edəcək və ilaxır. Amma bir neçə saniyə keçir və hər şey darmadağın olur. Həyat onsuz da çətin və ağrılıdır. Daha da ağrılı olur. Qaranlıqlar daha da qaranlıq, ümidsizliklərimiz daha da ümidsiz olur. Amma əl çəkə bilmirsən. Dinlədikcə dinləyirsən.
Viktor Yerofeyevin eyniadlı hekayəsi əsasında yazdığı "idiotla keçən ömür" operası ilk dəfə Amsterdamda nümayiş olunub. Hekayədə əsas personaja baxım evindən idiot götürüb evində saxlamaq cəzası verilir. Vova adlı bu idiot isə əsərdə açıq-aşkar ağardılmasa da, xaraktercə bir az Lenin'i xatırladır. Amsterdam tamaşası zamanı da idiotu oynayan ifaçı üzündə Lenin maskası ilə çıxır edir.
Bu gün Bakıda premyerası oldu və gedib izlədik. Zal dolu idi, bu xoş haldır. Son zamanlar Bakıda tez-tez ciddi rejissorların və ya ciddi filmlərin nümayişi zamanı zalların dolu olmasını görüb istər-istəməz sevinirəm.
Hər şeydən öncə, 2 saat 40 dəqiqə gərəyindən çox-çox uzundur və istər-istəməz izləyicini bezdirir.
Film Tarantino'nun başqa filmlərinə bənzəmir, daha lirikdir, ilk 2 saatda demək olar heç nə baş vermir. Açığı, filmi elə də bəyəndiyimi söyləyə bilmərəm. Bəyənmədiyim tərəfi odur ki, əldə tutulası bir şeyi yoxdur. Yolda çoxdandır görmədiyin və xüsusi rəğbət bəsləmədiyin sinif yoldaşınla qarşılaşıb 5 dəqiqəlik söhbət dadını verir. Filmin hardasa son 20 dəqiqəsi şahanədir. Bütün zal coşmuşdu. O köhnə, çox sevdiyimiz Tarantino'nu bircə o an hiss etdik. Leonardo DiCaprio və Brad Pitt fövqəladə oyunçuluq göstərirlər. Bircə onlara görə filmi izləməyə dəyər. Qiymətim 5 üzərindən 3+ olacaq. Daha artığını versəm, gecə gözümə yuxu getməz.
PS. Bir də ki, filmdə Deep Purple mahnıları səslənir. Qiymətləndirməmdəki o + həmin mahnılara görədir.
Qısaca: Çox da şey eləmə. Bir az daha uzun: sərt ol, boş şeylərin, boş adamların səni sarsıtmasına imkan vermə. Zaman ən böyük sərvətindir. Onu yaxşı dəyərləndir. Hər kəs görmək istədiyini görür, eşitmək istədiyini eşidir. Bunu heç vaxt unutma. Bir də ən əsası, o sonuncu qədəhi içmə.
Dadı desən, çox sintetikdir, geniş kütlə tərəfindən bəyəniləcək bir şey deyil. Qiyməti desən, Cola daha ucuzdur. Ya adamlar buna inanır və plasebo effekti verib iş görür, ya da həqiqətən enerji verir. Ki, o halda istər-istəməz qorxulu bir sualla üz-üzə qalırıq: 40 kiloluq qızlar xaric, necə bu içkilər insanı coşdura bilər? Mən 500 mq təmiz kofein atıb heç nə hiss etmirəm. Xoşbəxt adamlar var, vallah.
Ps. Bir də ki, bu poxu içirsiz, barı spirtli içkilərlə qarışdırmayın. Özünüzə yazığınız gəlsin.
“Yarı zarafat” adlı əfsanə trekin sahibi repçi. Okaber ilə “ölür yaxşılar” duetindən tanımışdım. Arzu edirəm ki, vəhşi potensialını reallaşdıra biləcək.
Nə üçünsə bu ifadə Türkiyədə də, Azərbaycanda da bəzilərinə pis girir. insanın öz millətinə olan xoş duyğularından, əmin-amanlıq arzulamasından daha təbii heç nə ola bilməz. Tanrı türkü qorusun demək, kürdün, ləzginin, talışın başına daş salsın demək deyildir. Nəhayət ki, bunu anlayın. Onsuz da, bu torpaqlarda taleyimiz birdir. Çünki ibn Haldunun sözü olmasın, coğrafiya taledir.
Çox da şey eləmədən baxa biləcəksinizsə, babat gedir. Yaxşı dinamikası, intriqaları var. Daim yadda saxlamaq lazımdır ki, avtobusda eşitdiyiniz, çox bayağı olmayan, eyni zamanda ciddiyə də alınmaması gərəkən mahnı kimidir. Berlin və Nairobi kimi əfsanəvi personajlara sahibdir.
Verirlər götür, vururlar qaç.
Lazım olmayan dil nədir ala? Dil sizinçün bəzək əşyası və ya əyləncə vasitəsi deyil. Söhbət min illərdir bu torpaqlarda biz türklərlə birlikdə yaşayan, çiyin-çiyinə savaşan bir xalqın dilindən gedir. Talış dili türk dilindən sonra ölkədə ən yayılmış dillərdən biridir. Dövlət olaraq qorumaq borcumuzdur.
PS. “Nənələr”in ifasında bir ayrı gözəldir.
Replə heç aram olmasa da, Bi-2 ilə birlikdə ağ mühacirlər haqda oxuduğu "Пора возвращаться домой" ("Evə qayıtmaq vaxtıdır") mahnısına heyranam. Orxan Zeynallının 40-cı Paralel treki bu mahnıdan çox güclü təsirlənib.
Hərdən elə olur ki, bütün kartlar üst-üstə gəlir. Belə olanda da şedevrin ortaya çıxması qaçılmaz olur. Alejandro Inarritu rejissor kimi nə əvvəl, nə də sonrasında heç vaxt çıxa bilməyəcəyi bir zirvəyə qalxır. Gustavo Santaolalla bu film üçün özünün ən qaranlıq, ən ümidsiz, ən mükəmməl musiqilərini bəstələyir. Benicio del Toro köhnə asılılıqlarını yeni - bu dəfə dini asılılıqla əvəz etmiş Jack Jordan'ı elə yaradır ki, dünyada sonuncu ümid parçasının da birdəfəlik ərşə çəkildiyini düşünürsən. Bütün bunlara digər ümidsiz adamları - Sean Penn, Naomi Watts və Charlotte Gainsbourg'un xarakterlərini əlavə edəndə ortaya çıxır "21 grams". Əvvəli və sonu olmayan, dünyanın özü qədər köhnə sual: "həyat nədir?"
Son bəyənilənlər
