düşün ki o bunu oxuyur

O qədər dediklərindən sonra ən azından bir cümlə gözləyirdim səndən. Etdiklərinin canın yandığından etdiyini deyə bilərdin məsələn. Nə bilim, ya başqa bir söz. "Həyatında olmağımı istəyirsən, yoxsa yox?" deyə sənə sual verərkən çox düşündün. Səbəbini bilmirəm, cavab verməkdə çətinlik çəkirdin sanki. Bunu hiss edə bilirəm. Bilirsən axı ,sən nə düşünürsən onu hiss edə bilirəm mən. Sadəcə bu gün bir şeyin fərqinə vardım,son 5-6 saat içində. Mən sənə sadəcə ayaq bağı olacam, sən də bunu istəmirsən. Mən də sənin belə hiss etməyini istəmirəm. Xoş olanda yaxın olub, pis zamanlarında məni özündən uzaqlaşdıracaqsan. Bəlkə də yenə get deyəcəksən. Bəlkə də aramızdakı bu buzlar heç əriməyəcək. Mənə belə gəlir ən azından. Sənin mənə əslində qal deməyin, amma həqiqətdə bunun doğru olmadığını artıq bilməyin(yəni ən azından mənə belə gəlir) bütünlüklə məni alt-üst edir. Bəlkə də sən səhər dediyin kimi getməliyəm həyatından ,sən də rahat həyatını yaşamalısan. Özün dediyin kimi, artıq məni yox, ailəni sevəcəksən. Quracağın yeni həyatında sənə xoşbəxtlik diləyirəm. Mən təkcə bunu anladım, sənin həyatında mənə yer yoxdur.
Özünə yaxşı bax.

sözaltı etiraf

Həyatda heç vaxt sevgiyə inanmayan, hisslərə ironiya ilə yanaşan biri bir gün özü də bilmədən birinə tutulur. Heç vaxt olmayacağını bildiyi halda həm də. Amma kaş ki, həqiqətən sevginin bu qədər can yandırıcı hiss olduğunu bilsəydim. Bütün günüm işdə ayaqyoluna girib ağlamaqla keçib , marşurutda belə saxlaya bilməmişəm özümü. Sevirsən amma acı gerçəklər var. Reallığı deyilsən. Hisslərinin önünə keçə bilənlər həyatda 1:0 öndə adamlardır. Mən bacarmıram. Bacara bilmirəm. Sevdiyim insanı başqası ilə nişanlayacaqlar. Üstəlik atası reanimasiyada yatır. Mənimlə belə danışacaq halda deyil. Atasının vəziyyətinə görə razılıq verdiyi bir evlilik onun üçün həqiqətən gerçək olmağı bir tərəfdən dəli edir məni. Bir tərəfdən atasının bu dəqiqə o vəziyyətdə olması. Bir tərəfdən mənim bu dəqiqə onun yanında ola bilməməyim. Nə düşünüm özüm belə bilmirəm . Özümü belə hisslər zibilinin içinə atdığıma görə özümü lənətləyirəm. Xoşbəxt deyildim amma bu qədər bədbəxt də deyildim. Gəldi və həyatımı özü də bilmədən alt-üst etdi. Həm də bizim birlikdə heç vaxt olmayacağımızı bilə-bilə. Amma ən çox nə təsir edir mənə;((( "bir oğlu olan biri ilə mənim necə reallığım olsun" deməsi. Kaş ki, ölsəm də bunları heç yaşamasaydım. Psixoloqa getməyi belə düşünürəm artıq;((( Dözə bilmirəm sözlük. Mən nəfəs belə ala bilmirəm. Nəfəs almaq hər saniyə bir ox kimi ürəyimə sancılır. Mən necə qurtulum bu ağrıdan bilmirəm. Qızın şəklini atanda keçirdiyim hisslər, ilahi kaş ki, ölsəydim həmin anları yaşamasaydım. Ölmək də yox, yox olmaq istəyirəm. Heç var olmamış kimi. Amma ölə də bilmirəm sözlük. Mənə ehtiyacı olan körpə bir əl var. Mən onu necə yalnız qoyum axı;((( amma bir qəza olsun da canım qurtulsun deyə düşünürəm bu əzablardan.