yazarların başına gələn qorxulu hadisələr

Hardasa bir ilin söhbətidir. Əsgərlikdən gəldiyim on il olsa da, xatirə kimi ayağımın hər iki baş barmağında qara dırnaqlar hələ də qalır. Arada bir düşür, sonra yenə eybəcər formada geri qayıdırlar. illərdir ki, o hissədə tez-tez qaşıntı olduğu üçün göbələk olduğunu düşünürəm. Arabir krem-zad vururam ki, bəlkə düzələ. Düzəlmir.

Axır bir gün qərara gəlirəm ki, əsgərlikdən qalma bütün sağlamlıq problemlərini həll edim. Necə deyərlər, özümü yığdırmağa başlayıram. Əvvəl babasili müalicə edirəm. Tez sağalır. Həvəslənirəm. Sonra dəri həkiminin yanına gedirəm. Qırıq rus dilindən və öz ana dilindən başqa heç bir dil bilməyən yaşlı bir eston qadındır. Mənim də rusca tibbi terminlər leksikonum çox elə yaxşı deyil. Amma birtəhər dərdimi başa sala bilirəm. Gəlmişkən dırnağımdan tutmuş başımdakı kəpəyə qədər danışıram. Əlqərəz, həkim deyir ki, göbələk analizi götürək. Götürür. Deyir hardasa bir həftəyə xəbər verəcək. Göbələyə qarşı da bir-iki dərman yazır. Çıxıb gedirəm.

Hardasa bir həftə keçir. Dördüncü gün axşamüstüdür. Bir tanışın evindəyəm, vəziyyət də yaxşıdır. Birdən zəng gəlir. Həkimdir. Elə başlayan kimi deyir ki, analizin cavabı çıxıb, göbələk deyil. Bir anlıq rahatlaşıram. "Nə yaxşı, göbələk deyilmiş". Sonra elə bil nəsə karıxıram. "Göbələk deyilsə, bəs nədir onda?" sualı haqqında fikirləşməyə macal tapmamış həkim deyir ki, tez biopsiya edilməlidir. Çox təəssüf ki, biopsiyanın nə olduğunu ətrafımdakı acı təcrübələrdən bilirəm. Şokdayam. Deyirəm nə məsələdir, niyə biopsiya. Deyir ki, heç bir məlumatı yoxdur, nəsə deyə bilməz, amma biopsiya mütləq təcili edilməlidir. Elə onu deyəndən sonra başlayır ki, filan xəstəxana var, orada sığortası olan adamlar ucuz qiymətə eləyə bilər, lap pulsuz da etmək olar. istəsən zəng elə orada növbəyə yazıl. "Ala burda xərçəng diaqnozunun şokundayam, bu də mənlə pul dərdi edir" deyə fikirləşib, arvada əsəbləşirəm. Nə qədər soruşsam da, qadın niyə biopsiya etməli olduğumu düz-əməlli izah edə bilmir. Sonra rus dilini bilən katibəyə telefonu verir ki, başa salsın. O da acıqlı-acıqlı heç nə bilmədiyini deyir.
Zəng bitir. Sönmüşəm, tanışın heç nədən xəbəri yoxdur hələ. Ölümü heç vaxt bu qədər yaxın hiss etməmişəm. Ölümü iliklərimə qədər necə hiss edirəm. Bu qədər uzaq olduğunu düşünsəm də, indi düz burnumun ucunda gözümün içinə baxır. Keçəl, xəstəxana palatasında əzgin şəkildə uzanmağımı təsəvvür edirəm. Camaat yanıma ziyarətə gəlir, ağlayırlar, mən də onlara qoşulub ağlayıram. Körpə qızım atasız böyüyəcək. Ailəmlə o an çox vaxt keçirə bilmədiyimə heyfslənirəm.

Sonra fikirləşirəm ki, ölməsəm də, yəqin ən azından baş barmağımı kəsərlər. Özümü əl ağacı ilə gəzən təsəvvür edirəm indi də. Xərçəngə qalib gəlsəm, maraqlı olar amma. Xərçəng xəstəsi olsam, insanların başını xarab edərəm deyə düşünürəm. Bütün günü xərçəngdən danışaram. Sentimental postlar yazıram. insanlar mənə diqqət göstərər, yazığı gələr, hal-əhvalımı soruşar. Özümü azca da olsa, əhəmiyyətli hiss edərəm.
Nəysə, bir az özümə gələndən sonra vəziyyəti tanışa başa salıram. Görürəm çox elə vecinə deyil. "Narahat olma" deyir. Evə getmək istəmirəm. Gedirəm dostumun evinə. Ona danışıram. Deyir narahat olma. Barmağıma baxır. Deyir boş şeydir. Gecə evə qayıdıram. Dözməyib, yoldaşıma danışıram. O narahat olur amma. Gecəni düz-əməlli yata bilmirəm. Gördüyüm bütün əlavə işləri yarıda qoyub, özümə və ailəmə fokuslanmağı o gecə qarşıma məqsd qoyuram.

Səhəri gün halım bir az yaxşıdır. Dostumun da arxayınlıq verməsi ilə bir az rahatam. Yanında klinikaya zəng etməyə başlayıram. Beşinci gündür. Tərslikdən özəl klinikada ingilis dilini bilən tapılmır. Axırda bir nəfər rus dili bilən xanımla məni calaşdırırlar. Vəziyyəti başa salıram. Məlumatlarıma baxır. Yenə başlayır ki, mütləq biopsiya eləməlisiniz. Qorxum təzədən qayıdır. Deyirəm nə məsələdir. Bu da heç nə demir. Üstəlik mənə ucuz biopsiya variantlarını izah edir. "Filan yerə gedərsən, orda filan həkimi taparsan, orada sığorta ilə eləyərsən". Dözməyib deyirəm ki, "rəhmətliyin nəvəsi, biopsiya xərçəngi yoxlamaq üçündür, qızdırmam zad yoxdur ki, durub pulsuz analizi dalınca düşüm". Bu qədər qeyri-peşəkar və soyuq yanaşma qıcıqlandırır məni. Axrı birinci günə eyni həkimə biopsiya analizinə yazılıram. Analizə görə də iki yüz avrodan çox pul verirəm.

Birinci gündür. Həkimin otağındayam. Kiçik əməliyyat aparılacağı barədə əvvəlcədən mənə məlumat veriblər. Dost-tanışlar ürək-dirək veriblər. Sakitəm. Həkim vərəqdə nəyəsə baxır. Sonra başlayır ki, "ailəndə dəri xərçəngi xəstəsi olan kimsə olub?" Başladı da yenə bu. içimə yenə qorxu girir. Alnının ortasında iri xalı olan nənəm yadıma düşür. Əməliyyatla xalı kəsib götürdükdən bir neçə il sonra xərçəngdən deyəsən vəfat etmişdi. 94 yaşı var idi amma. Anamın zəhrimardan öldüyünü deyirəm, amma o da dəri xərçəngi deyildi. Yadıma başqa heç kim düşmür.

Sonra biopsiya başlayır. Qadın və tibb bacısı ayağıma keyidici iynə vururlar. Barmağımdakı dəridən kəsib, analiz üçün nümunə götürürlər. Bir-iki tikiş atıb yola salırlar.

Üstündən bir həftə keçir, iki həftə keçir. Həkimdən xəbər gözləyirəm. Həmin o ərəfədə içimdə qorxu dolu məyusluq var. Yorulmuşam da gözləntidən.

Günlərin bir günü axır ki, telefonuma xəstəkana nömrəsindən zəng gəlir. Həkimdir. Deyir ki, biopsiyanın cavabı hazırdır. Narahat olacaq heç nə yoxdur. "Ola bilsin ki, psoriazdır (el arasında dəmrov)" deyir, müalicə üçün krem yazacaq. Psoriaz da elə-belə bir xəstəlikdir, müalicəsi də yoxdur heç. Ürəyimdə hələ də qadına acıqlıyam. Bu iki-üç həftəyə mənə o qədər hisslər yaşatdı ki o xala. Telefonda sağollaşıb, dərindən nəfəs alıram. "Xərçəngli" günlərim həmin gün başa çatır.

lsd

Sülhdən uzaq, müharibədən bol Sem dayının diyarından bir hippi qızı dağlar-dərələr aşıb, Baden sehrbazı Hofmannın evinə qədər gətirib çıxaran nəsnə. Hofmann məşhur kitabında yazır ki, qapısına qədər gələn qız ona yalvarıb-yaxarır ki, o vaxtın Amerikan prezidenti Lindon Consona LSD-ni daddırsın. Bəlkə Conson o yolla Vietnamdakı qan-qadalı davanı dayandıra. Hofmann qızın xahişini rədd etməli olur. Qız dediyinə görə kor-peşman geri qayıdır. Bəlkə də bu qeyri-adi hərəkət o hippinin həyatının ən böyük "səyahəti" olur. Hoffmana da o illərdən kitaba salınacaq bir xatirə qalır.

sözaltı etiraf

il 2011. Üçüncü kursda oxuyuram. illərdir naməhrəm əlinə əlim dəyməyib. Universitetdə bir qızla üç ilə yaxındır baxışıram ancaq. Day qızla hər pozada baxışırıq. Amma ortada heç nə yoxdur. Yaxınlaşmağa cəsarətim də yoxdur.
Ayılmış qrup yoldaşlarım o vaxt məşhur olan "kollec", "texnikum" qızları ilə hər hoqqadan çıxırlar. Onlardan biri bir gün günümə dözməyib, mənə bir qızın nömrəsini verir. "Mamoğlum təzə ayrılıb. Qız indi özünə oğlan axtarır. Qız bu saat yanır." Gözlərimə işıq gəlir. Baxışdığım qarasaçlı, ağ bənizli qız da yadımdan çıxır.
Nəysə, uzun sözün qısası, qıza yazıram. Rahat cavab verir. Cürətlənib yazışmağa başlayıram. Şirin-şirin mesajlaşıb, görüşə dəvət edirəm.
Həyəcanlıyam. ikinci dəfə kimləsə görüşə gedirəm. Yer olaraq da içərişəhər metrosunu seçirəm.
Qız gözəldir, sarışın saçlı, mavi gözlü. Ekzotik görünür. Qıza vuruluram o gün. O payız axşamı.
Qızın fikri qısa müddətdə tanış olub, sonra yatmaqdır. Daha doğrusu, mənə verilən informasiya belədir. Yəqin əslində oğlanının yoxluğunu necəsə doldurmaq istəyirmiş. Sevgini tam hələ başa düşmürəm o vaxtlar.
O vaxtlar həm də kitab-dəftər oxumaq xəstələyindən hələ də qurtulmamışam. Birbaşa evə aparmaq istəmirəm qızı. Nə qədər ağıllı olduğumu, intellektuallığı göstərmək istəyirəm birinci. O yolla qızı ovsunlamaq istəyirəm.
Bir sevgi macərası yaşamaq istəyirəm. Ən azından bir qısa eşq hekayəsi. Ona görə məsələni qəlişlədirirəm şüuraltı.
Qızı görüşəndən sonra yaxınlıqdakı muzeyə aparıram. incəsənət muzeyinə. Olmayanlara deyim ki, Azərbaycanın ən böyük bəlkə də muzeyidir. Üç mərtəbə dolu rəsm.
indi qıza bir-bir mərtəbə gəzdirib, bütün rəsm əsərlərini göstərirəm. Tarixini, coğrafiyasını bir-birinə qayıram. Bildiyimi, bilmədiyimi danışıram.
Neçə saatdan sonra qızın muzeydə gəzdirdikdən sonra gedirik içərişəhər tərəfə. Metronun arxasındakı qapıdan keçib içərişəhərə daxil oluruq. Bir az gedəndən sonra əlindən tuturam. Ömrümdə yaşamadığım hissləri o payız axşamı yaşayıram. ikinci görüşdə Nazirlər Kabinetinin qarşısındakı parkda ilk dəfə qucaqlayıram, saçlarına toxunuram.
Sonradan universitetdə qrup uşaqları mənimlə bir az mırtdaşırlar. "Qızı muzeyə aparıb" məzələnmələri bir müddət davam edir. Sonra yavaş-yavaş unudulur.
Arada o qız yadıma düşür. Hardadır indi görən? Necə gedir həyatı? Həyatdadırmı ən əsası? Muzeydə görüşəndən on gün sonra atdığı oğlan yadına düşürmü?
Adını unutsam da indi, ey gözəl, sənə salam göndərirəm. Həftələrlə acıqlı oldum sənə, söydüm hətta. Məni axırda Feysbukda bloka da atdın. Amma məni da başa düş, daha bir atılmışlığın bir acı ağrısı idi o da. Keçib gedib artıq. Daha əsəbi deyiləm. Ömrümdə bir maraqlı xatirəyə görə sənə minnətdaram.