Son yazılanlar
Çox vaxt bunun fərqində olmuruq, həyatımız monoton şəkildə davam edərkən bəzən yaşadığımızı belə unuduruq. Bu həyatın içində birdən qarşılaşdığımız yada anladığımız, hiss etdiyimiz kiçik bir şey belə, o anda əslində var olmağın nə qədər gözəl olduğunu göstərir.
Özümü tanıyandan həmişə içimdə bir boşluq var sanki, həmişə bu boşluğa bir məna axtarırdım,dərin düşüncələr və boşluq... Amma indi düşünürəm bəlkədə boşluq daxilimdə deyil, ətrafımdadır. Yada içimdəki boşluğa bir ad qoymaq üçün özümü tanımalıyam hələ
-"indi sən buranı bitirdikdə harda işləyəcəksən?"
(Heç özümdə bilmirəm)
insanlara(hansıki mənə qarşı yaxşı olmayan,ele bütün dünyaya qarşı) mərhəmətlə yanaşaraq onlara kömək etmək və yenə məğlub və pis vəziyyətə düşmək..insanlara qarşı düz yolu göstərmək , onlara sevgiylə yanaşmaq yaxşıdır, amma bəzən baxıramki heçkimə dəyməz. Yeri gələndə ele ilk onlar səni əzirlər.
Bir çox yazılan entryləri oxudum, hamı demək olarki, insanların mədəniyyətsizliyindən, cahil düşüncələrdən, digərlərinə qarşı hörmətsizliyindən şikayət edib. Bunların hamısına tamamilə qatılıram və əlavə olaraq bunu demək istəyirəmki maddi və mental olaraq imkanınız yoxdursa dünyaya uşaq gətirməyin. Doğulan uşaqları gördükcə kədərlənirəm, onları yaxşı gələcək gözləmir, çünki artıq hər şey tükənmək üzrədir. Bizdən sonrakı nəsili aclıq, işsizlik və ekologiyası pozulmuş bir dünya gözləyir. Dünyaya yeni gələn və gələcək olan nəsil üçün bu çox pis vəziyyətdir.Belə bir dünyaya,ölkəyə uşaq gətirməzdən əvvəl dünyanızı və vəziyyətinizi yaxşılaşdırın.
Üzeyir Hacıbəyovla eyni günü paylaşıram və həmin gün müsiqi günü kimi qeyd olunur, eyni zamanda bu tarix Şəhriyarın anım günüdür.
Digər insanların fikirlərinə, davranışlarına, seçimlərinə - həyatlarına qarışan və hörmət etməyən insan tipi ən sinir pozucu şeydir.
Burda yazılan entrylər sanki hamısı məni təsvir edir. Görürəm ki bu dövr, ölkə, insanlar, bütün bu dünya hamını necə yorur, və inanmıram düzələcək nə vaxtsa. "intihar etmək" bu fikrin həmişə yanlış olduğunu düşünmüşəm (hamı kimi), amma bəzən o qədər hər şey üst-üstə gəlirki,artıq necə hərəkət edəcəyimi, nə etməli olduğumu bilmirəm, özümü çox amma çox yorğun hiss edirəm. Nəyəsə davam etməkdən, bütün bu insanların vəhşiliyindən,ədalətsizlikdən və bunların heç vaxt düzəlməyəcəyindən qorxuram. Böyüməkdən, məsuliyyətdən qorxuram.intihar etmək istəyi deyil bəlkədə mənə gələn, sadəcə yox olmaq istəyi kimi bir şey gəlir qəfildən. Amma məndə hər kəs kimi " yaşamalıyam" və bunlara alışmalıyam...
Hələ "umbay" olduğum üçün yazdığımı sadəcə moderatorlar oxuyur)). Buna görə yazmağa dəyməz. Amma moderatorlara demək istəyirəmki yazar olmaq istəyirəm, ama bəlkədə ele real həyatdaki kimi arxa planda qalan bir umbay olaraq qalacam
Bu düşüncədə olan insanları qətiyyən anlamıram və nə vaxtsa anlayacağımıda düşünmürəm.. Ölkəmizdə və dünyada, hətta öz həyatımızda bu qədər çox problemlər var və insanlar buna həll yolu axtarmaq əvəzinə başqalarının şəxsi həyatlarına, onların seçimlərinə necə bu qədər rahat burunlarını soxa bilirlər?.. Bu haqqı özlərində hardan tapırlar və bu qədər böyük bir qalmaqala səbəb ola bilirlər. Kaş ki, bu mövzular əvəzinə təhsil, səhiyyə, (işsizlik) və başqa bir qlobal mövzularda bu qədər danışıla,və bu problerin həll edilməsinə bu qədər can atıla... ən əsasıda budurki, həmin mövzulara toxunulmur deye elə ölkə (insan) olaraq bu gündəyik.
'Yenə yağacaq yağışlar qarışıb göz yaşına'
Maaş və ya təqaüdün karta yüklənməsi
Bir Azərbaycanlı kimi mən də çıxıb getmək istəmişəm, məktəb vaxtlarından bəri bunu xəyal edirəm. Yazılan bütün entry'lərə qatılıram, və bilirəm o qədər asan deyil getmək, əlbəttə ki, maddi olaraq.(( Təhsil almaq üçün getsəm belə daha sonra orada yaşamaq, iş tapmaq və.s pul tələb edir. Uşaq vaxtı bunun xəyalını quranda gedeceyimdən çox əmin idim. 18 yaşım var və artıq bütün bu həyat, təhsil, yaşamaq və insan olmaq qayğısı məni çox yorur burda. Artıq xəyallardan çıxıb real həyata qayıtmalı və bir şeylər üçün çalışmaq lazımdır
Son bəyənilənlər
