yazarların hazırda düşündükləri

Bir gün hər şey bitəcək. Bütün o zəng etdiyimiz nömrələr cavabsız qalacaq, adımız yaddaşlardan silinəcək, şəkillər solacaq, səslər unudulacaq. Bəs niyə bu qədər yaşamaq çabası, bu qədər qarışıq hiss, bu qədər acı və sevinci bir arada daşıyırıq? Məncə biz yolun sonuna görə yox, yolun özünə görə yaşamalıyıq. Bəlkə də tək dəyərli olan şey, kiminləsə bir xatirəni paylaşmağımızdır. Bu bəlkə bir gülüş, bəlkə bir baxış, bəlkə bir mesaj, bəlkə də bir gecə saat 4-də kiməsə " yaxşı ki varsan " deməyimizdi. Əgər yolun sonunda heçlik varsa belə, bu heçliyin içində özümüzdən kiçik bir iz buraxmaq, bəlkə birinin həyatına toxunmaq, ölsən belə ağlında yaşamağa davam etmək, sahib olduğun anlam və dəyəri qorumaqdır varlığın mənası. Bəlkə də doğru sual "niyə varıq?" deyil də "var ikən nə etdik?" olmalıdı. Bəlkə də hər şeyin doğrusu heç bir şeyi bəlkələrə buraxmadan yaşamaqdır. Günün sonunda hər halda bizdən geriyə yalnız etdiklərimiz, edə biləcəkkən etmədiklərimiz və çox təəssüf ki sözün əsl mənasında edə bilmədiklərimiz qalır. Bəlkə də, sonuncu şans elə bu andı..

itirmək

bəzən insan ən dəyərli şeyləri ancaq itirəndə dərk edir. hər şey davam edir, günlər keçir amma içindəki o boşluq dolmur. boşluq hissi təkcə yoxluğunda deyil, birlikdə edə biləcəyimiz, amma heç vaxt edə bilməyəcəyimiz şeylərdədir. yuxuların kabusa çevrilir, yanlışların sənin üçün ən böyük cəza olur. öncədən görməzdən gəldiyin xırda detallar birdən birə böyüyür, hər şey sənə onu xatırladır. göy üzü, dinlədiyin mahnı, yağış hətta havanın qoxusu belə sənə onu xatırladır. ən pisi də odur ki, heç nə geri gəlməyəcək, heç nə düzəlməyəcək və sən hər zaman itirdiklərinin yükü ilə əziləcəksən.

özümü öldürdüyüm günün ertəsi

özümü öldürdüyüm günün ertəsi, öldürməməyi yoxladım amma başladığım işi bitirə bilmədim. Özümü öldürdüyüm günün ertəsi, həmin yerə bir daha gedib günəşin doğuşunu izlədim. günəş yenə doğdu, sanki heç nə olmamış kimi. sanki mən dünən yox olmuş olsam da, heç nə dəyişməyəcəkdi. o an anladım ki, varlığımın o qədər də önəmi yoxdur, amma özüm üçün nə qədər vacib olduğu hələ də sual altındaydı. günəşin işığı üzümə düşəndə gözlərimi yumdum. düşündüm ki, əgər bu işıq məni hələ də isidirsə, bəlkə də hər şey bitməyib. bəlkə də bu, son deyil, sadəcə bir sınaqdır. bəlkə də özümü öldürməyə çalışmaq əslində məni həyata qaytarmaq üçün idi. bir az gözlədim, nəfəsimi saydım, sonra ayağa qalxdım. hələ də buradayam.
özümü öldürdüyüm günün ertəsi, ilk dəfə doğrudan da yaşamağı yoxlamağa qərar verdim.

azərbaycanda dəb halına gələn peşələr

(baxma: it kursu açmaq) təməl it bilikləri olan şəxslərin bir müddət sonra "ə, belə olmur" deyib girişdikləri biznes sahəsi. əksəriyyəti müştəri tapmaqda çətinlik çəkir, buna görə də "seminar" adı altında camaatı yığırlar. hətta bir kurs var, demək olar ki, hər gün bir seminar keçirir. hər gün eyni şeyləri danışmaqdan o tərəfə keçmirlər. bu tip adamlar sahədə dəyər görməsələr də, ölkə səviyyəsinə çox ciddi təsir göstərirlər. təbii ki, "bitirəndən sonra diplom verib işlə təmin edəcəklər" deyə ümidlə gedənlər də olur.
alternativ olaraq
(bax: psixoloq)

uşaq ağlı ilə inanılanlar

öz atamın bütün atalardan güclü olub heç vaxt pis olmayacağını düşünürdüm. məncə bunu hər kəs düşünüb uşağlıqda ata olmasa da mütləq şəkildə valideynlərdən biri sənin qəhrəmanın olur, hər işində sənə kömək edir. uşaq olanda elə bilirsən ki, böyüyəndə ehtiyyacın olmayacaq mən də güclü olacam hər şeyi rahatlıqla həll edəcəm. amma böyüyəndən sonra heç də elə olmadığını başa düşürsən.

(youtube: )

nostalgiyaya qərq edən azərbaycan musiqiləri

çox əjdaha mahnılarla tanış edim sizi
bizim dağlar:

(youtube: )

(youtube: )