Xarici görünüşümə daha çox önəm verdikcə depressiv içi boş insana çevrildiyimi düşünürəm. Elə bil ikisini paralel aparmaq çox çətindir. Mənəviyyatını önəmsədikdə görünüşünü önəmsəməməyə, görünüşünə fokuslandıqda isə daxili dünyamın ikinci planda qaldığını hiss eləyirəm. Hansının daha önəmli oldğuna qərar verə bilmirəm, görünüşen önəmsiz oldyğunu heç vaxt düşünməmişəm, əslində problem çirkinlikdə deyil, çirkin olduğumu heç vaxt düşünməmişəm. Amma həmişə daha gözəl olmaq istəyirəm, daha baxımlı, daha daha və daha... Görünüşümlə nə vaxt tam qane olacam bilmirəm.. Əslində bilirəm bəzən düşünürəm estetiklə tam gözəllik standartlarınaü uyğun imaj yarada bilərəm, amma onda belə gözəl hiss eleəyəcimi düşünmürəm. Cünki mükəmməllikdə gözəllik tapa bilmirəm. issiz adama baxırdım dünən ada necə də gözəldir mənə görə.. gözəllik "standart"larına uyğun olmasa belə o qeder gozeəl üz harmoniyası varki.. Məncə gözəllliyinə seir yazılan qadınlarda ada kimilərdi. Başqasının kopyası olan,ferqlenməyən, xarakteristik cizgiləri, qırışları, gülüş kədər izləri olmayan sifətə baxib nə hiss eləmək olarki? Yazıya nəyə görə başlqdığımı unutdum amma son dövrlərdə xarici görenüşə daha çox önəm verən bir insana çevrildiyimi hiss eləyirəm, məni çox narahat eləyir başqalarına baxanda üzlərindən başqa heçnə görməmək, ilk düşüncələrimin orasının pis burasının yaxşı olması. bilmirəme valla axırımız yaxşı olsun
)