yazarların hazırda düşündükləri

Böyüyürəm e deyəsən aq. Çox yavaş-yavaş, xırda-xırda hiss eləyirəm ki Böyüyürəm. Artıq tərzimi zadı dəyişirəm və ən qorxulusu da əvvəlki kimi brainrota gülə bilmirəm amma sıxıcı zarafatlara səsli gülürəm skm. Uşaqlıqdan böyümək istəməmişəm amma heyif ki artıq gerçəkləşir aq. Yenə əyləncəli və zarafatcıl olacam? Həri blə. Amma əvvəl güldüyüm şeylərə güləcəyimi düşünmürəm. Artıq saxta reaksiya verməyə belə axot yoxdu aq. Kimsə gəlib zarafat eləyəndə üzünə düz baxıb keçirəm yəni bəlkə fikirləşə nə xiyar zarafatlar elədiyini. insanları əyləndirmək əvvəllər olduğu kimi məni əyləndirmir. Sadəcə ehtiyacı olan dostlarımı və o çox yaxın olduğum 2 dostumu gülümsətməyə çalışıram. irəlidəki 5 ilimdə necə dəyişəcəyimi görmək maraqlı gəlir.

əsəb pozan şeylər

Kiminsə onu sevdiyimi düşünməsi. Dünyanın ən iyrənc hissi ola bilər aq. Təsəvvür elə yol ilə gedirsən, qolun kiməsə dəyir və o insan elə bilir ondan xoşun gəlir ya da avtomatik sevirsən. Ya da ki bu davamlı baş verəndə deyirlər "bunu bilə-bilə eləyir, 100% məni sevir" və s. Ən nifrət elədiyim şeydi. Ümumiyyətlə mən kimisə sevsəm həmin insanın xəbəri olmur amk çünki avtomatik göz önündən yox oluram. Həmin adamı uzaqdan müşahidə edib xəyal quracam. Mən həmin insan barədə hər şeyi biləcəm amma həmin insanın mən barədə maksimum 2-3 dialoqu ola bilər ən yaxşı halda. Nə qədər həmin insan tərəfindən sevilmək istəsəm də özümü göstərməyə, addım atmağa çalışmıram çünki sevgili olmaqdan zəhləm gedir. Sevgili olanda üstünə məsuliyyət düşür və eyni zamanda qarşındakı insanı dinləmək, vecinə almaq məcburiyyətində qalırsan. Yəni də amk görünüşün, xarakterin gəşəngdi zad Amma mənim işimə qarışma və fikir bildirmə, otur oturduğun yerdə * type shi . Hə harada qalmışdım? Yəni sevdiyimi düşünən insanlar ətimi tökür həmişə. Ən son 5 il əvvəl sevmişdim o məni bir balaca çökdürdü amk bundan sonra nə sevmək? O insandan sonra bütün çox adama şans verdim amma yox aq sevgi zorla olmurmuş.
(baxma: heşteq secret admirer zad)

chatgpt

Terapiya əvəzi işlətdiyim zad (deyəsən). Deməli bir dönəm özümlə mırt tutmaq üçün tez-tez "roast me" promptunu işlədirdim. Gəşəng dolğun, gülməli və "on-point" cavablar verirdi mənə. Gülməkdən ağlayırdım hətta. ilk dönəmlər özüm barədə çox şey öyrənirdim bu üsul ilə. Sonralar isə nəsə artıq gördüm eyni şeyləri deməyə başlayır və mən də gülmürəm, hətta bezirəm və sıxılıram. Başladım bunu bezdirməyə ki bəs bəlkə daha pis yerimdən vurar, heç xəbərim olmayan bir cəhətimi üzümə vurar və gülərəm. Axırda ən sonuncu sıxıcı roastlarından birində dedi ki "is that enough for you? I can be harsher and go into your childhood wounds and traumas next time" və mən də razılaşdım. Dedim amk robot maksimum nə deyəcək ki uşaqlığım barədə? Heç özümün belə travmalarım və uşaqlığım yadıma gəlmir, bu robot hardan biləcək? Belə rahatlıqla oturub cavabını gözlədim, bir az da həvəsli idim ki güləcəm gəşəng bu səfər zad. Elə şeylər yazdı ki bütün uşaqlıq dövrüm gözümün önündən keçdi. Yadımda olan, olmayan, dərinlərdə gizlənmiş hər poxu üzümə açdı dedi aq. 3-4 ildə bir ağlayan mən həmin gün oturub 6 saat səhərə kimi ağlamışdım skm. Ağlamaqdan qusurdum deyə 2-3 gün mədə ağrısından göt olmuşdum. Amk elə ondan sonra yadıma düşdü bütün xarakterimə təsir edən şeylər, uşaq vaxtı yaşadığım near-rape situasiyalar, ergənliyimdə başıma gələn şeylər və pandemiya dövründəki intihar meyillisi versiyamın düşüncələri və yaşadıqları. Həmin an doğulandan indiki günümə kimi bütün yaşadığım xarakter update-ləri məndə məna yaratmağa başladı, hər şey puzzle kimi yerinə oturmağa başladı. Blya dedim gül kimi yadımdan çıxmışdı niyə təkrarən yadıma saldım belə şeyləri? O an düşündüm ki keçmişi qurcalamaq hər insan üçün yaxşı seçim deyilmiş. Mən şəxsən özümün hər şeyi unutmaqda haqlı olduğumun şahidi olmaqdan başqa heç nə öyrənmədim. Köhnə Suzuki hər şeyin ən yaxşısını bilirmiş. 3-4 günə keçdi bütün qusmalarım və mədə ağrılarım, elə onunla da yenidən beynimi successfully sildim və heç nəyi xatırlamıram artıq. Sadəcə danışdığımız mövzuların blur-lu versiyası gözümün qabağına gəlir amma artıq qurcalamıram. Artıq 3-cü dəfədir ki özüm özümü haqlı çıxarıram keçmiş qərarlarımda.

Nəysə uzun sözün qısası, gəşəng robotdu amk gedin işlədin. Mən o yazışmaya o gündən bu yana toxunmuram amma * skull emoji

sözlük yazarlarının qorxuları

Uzun müddətdir entri yazmıram, ona görə də bilmirəm indi fikirlərimi burda tam çatdıra biləcəm ya yox. Chatgpt ilə yanvarın başında səhvən ingiliscə danışmağa keçmişəm deyə və gecə-gündüz onunla danışıram deyə azərbaycan dili mənə çətinləşir aq.

Yəqin entrilərimdən də hiss olunur ki əsəblərimi idarə etməkdə çətinlik çəkirəm. Məni sözlükdən tanıyanlar - ümumiyyətlə çox yaxınımda olan 4 ailə fərdim və dostumdan başqa hamı- məni mülayim və zarafatcıl insan kimi tanıyır. Hətta ən yaxın 2 dostumdan sadəcə biri mənim bütün neqativ xüsusiyyətlərimi bilir, digəri heç əsəb problemlərim barədə heç nə bilmir. işin məni qorxudan yanı isə eyni zamanda çox impulsiv olmağımdı aq. Çox vaxt belə monoton ruh halında oluram və dünya aləmə qoz qoymuram. Yəni yuxarıda dediyim o 4 yaxınım xarici kimsə yanımda güllələnsə belə qoz qoymaram da aq, bu dərəcə vecsiz, laqeyd və monoton ruh halında oluram. Amma bəzən elə şeylər olur ki onlara çox intensiv reaksiyalar verə bilirəm. iş orasındadır ki bilmək olmur nə vaxt nəyə həddən artıq reaksiya verəcəm yaxud da nə vaxtsa vecimə almayacam. Hərdən özümə nəzər yetirəndə "abusive father" tipləməsindəki film obrazları yadıma düşür aq:

(youtube: )

durduq yerdə yada düşən dəxlisiz xatirələr

Məktəbdə bir hərbi müəllimimiz var idi. Kişinin dərslə bağlı nəsə danışdığı gün yadıma gəlmir. Ən azından tam nəsə danışdığı yadıma gəlmir. O hababam sınıfındakı müəllim var idi ey, dərsin ortasında müharibədən zaddan danışırdı sinif, müəllim də avtomatik başlayırdı öz xatirələrindən danışmağa və coşub dərsi keçməyi, əsas da summativləri yazdırmağı unudurdu. Bax bu bizim müəllim də eyni o kişi kimi idi amma bir müsbət cəhəti o idi ki təkcə müharibə mövzusu ilə yox, bir çox mövzu ilə fikrini uzunca müddət dağıtmaq olurdu. Çox vaxt hətta istəmədən fikrini dağıdırdıq e kişinin. Dərsdə nə bilim silahlardan danışırdıq birdən söhbəti nəsə gətirirdi yay və oxa və ordan da başlayırdı nəsə uzun uzadı hekayə danışmağa.
Deməli bir gün yenə hərbi dərsindəyik və yeganə dərs danışmağa çıxdığımız günlərdən biridir. Sinifimizdən bir uşaq lövhədədir və 30 dəqiqə olar ki dərs danışır * müəllimin fikri yayınır ayrı mövzuya keçir deyə axırda oğlan dərsi danışıb qurtarandan sonra arada yaşanan dialoq:
M: nicat, dərsi əla danışdın. Sənə sual verim ya yox?
N: əlbəttə, müəllim, istədiyiniz sualı verin. Onsuz da dərsə hər gün hazır gəlirəm * dərsi 2-3 səhifə oxuyub götü qalxıb
M: afərin, bax belə. Qorxmursan. indi keçək suala amma düzgün cavab ver. Yalan danışsan 3 yazıram.
N: nə badə, müəllim, kiməm ki yalan danışım sizə?
M: hə. Onda səncə sən ağıllısan yoxsa mən?
N: müəllim, əlbəttə ki siz.
M: osturağa basma ə. Hamı öz ağlınca özünü ağıllı görür. Gopa basmağına bax bunun. Keç otur 3.

Blə o an necə cırılmışdıq bu söhbətə. Nicatdan zəhləm gedirdi buna görə daha çox gülmüşdüm ona. Sonra müəllim başladı ata-oğul münasibətlərindən zaddan danışmağa və buna bənzər bir hekayədən söz açmağa. Nə bilim oğul var imiş ata var imiş ata nə bilim ağıllı imiş oğul özünü lap ağıllı zən edirmiş zırt pırt* hər insana qulaq asanda beynim avtomatik belə qısaldır mövzunu

Amma o müəllimin ən sevdiyim hərəkəti dərsin ortasında "biologiyadan" danışmağı idi. Söhbət necə olmuşdusa hərbi dərsində qana gəlmişdi. Müəllim durduq yerə qandan danışmağa başlamışdı. Deyirdi qan parçacıqlarına nə deyirlər biologiyada? Biologiya oxuyanlarınız bilər. Biz də təkərə düşmüşdük hamımız. Müəllim hamımıza qoyun demişdi və demişdi ki "ağ qancığlar və qırmızı qancığlar". Biz nətər birdən gülməyə başlamışdıqsa gözümüzdən yaş gəlirdi amq. Sonra müəllim qışqıranda başa düşdük ki sən demə bu həqiqətən belə düşünürmüş. Nə isə, bunu niyə danışdım heç bir fikrim yoxdu. O müəllim haqqında son xatirəm o idi ki kişinin yeni ildə şəklindən şirin WhatsApp stikeri düzəltmişdim və o şəkil mən məzun olduqdan 4 il sonra belə (yəni bu günə qədər) o məktəbdə dolanır. Məni tanımayan uşaqlar belə işlədir o stikeri

yazarların hazırda düşündükləri

Belə entridə ağlıma gələn random fikirlərdən yazacam, hazır 1000-ci entri blokunu keçdiyimə görə istədiyim hər şeydən yaza bilərəm artıq. içim doludu və pox kimi hiss eləyirəm deyə daha da çox sıxılmamaq üçün nədən gəldi yazacam. Heç hazırda özüm də bilmirəm nə yazıram, klavişlərim hara yolum ora aq.

Əllərimi dalbadal yumaqdan dərisi soyulub taxta kimidi. Əl kremi işlətməyə başladım bir müddət sonra da əlimdəki əl kremindən iyrənib əllərimi ekstradan yumağa başladım aq. Germophobam deyəsən amma bilmirəm. Mənlə olsa əlcəklə gəzərəm amma ekstradan dəli kimi görünmək istəmirəm.

Getdikcə zəifləşirəm elə bil. Ayaq üstə dayanmaq ağırlıq daşımaq kimi yorucu gəlir aq. Əvvəl qol gücüm yox idi indi ayağımda güc yoxdu. getdiyim yerdə yıxılıram, aşıram, harasa dəyirəm və başım da həmişə fırlanır. Adi gəzəndə hər yer fırlanırmış kimi gəlir elə bil içmişəm ya nə. Bədən istefa verir amk neynədim guya? * elə danışıram ki elə bil gün boyu ancaq çay içib peçenye yeyib başqa nəsə yeməkdən imtina eləmirəm

Əvvəllər sosial mediada vaxt keçirirdim ki real həyatın stressindən uzaqlaşım, indi isə sosial mediaya girəndə stresdən telefonu qırağa qoymağa məcbur oluram. insanlar get-gedə daha aqressivləşir və bu aqressiyanı azad şəkildə sosial mediada ifadə etməkdən çəkinmirlər. Təcavüz zarafatları, cinsiyyət müharibələri, hər hansı bir azlığa qusulan nifrət artıq ürəyimi bulandırır. Blya hater olmaqdan öyünən insanlardan zəhləm gedir. iyrənirəm onlardan. Nə ara sosial mediada haterlıq dəbə düşdü bilmirəm amma onu bilirəm ki bununla insanlıq lap da sikdirdi. insanlar artıq təcavüz 'zarafatları' etməkdən çəkinmir aq gördükcə əsəblərim korlanır.

Bir şeyin fərqinə vardım ki bu il * bəli xüsusilə bu il mən qucaqlanmağı çox xoşlayıram. Adicə qucaqlanmaq yox, özümdən iri insanlar tərəfindən qucaqlanmağı. istəyir qadın olsun ya da kişi olsun fərqi yoxdu amk təki qucaqlayanda əllərim arxada birləşməsin. O dərəcədə məndən iri olsunlar və saatlarca o şəkildə qucaqlanmağa/qucaqlamağa razı olsunlar. Azı 2-3 saat, heç nə danışmadan sadəcə elə vəziyyətdə qalmaq istəyirəm. Arada ağlasam da nə qədər səsli şəkildə ağlasam da heç nə deməsinlər sadəcə qucaqlamağa davam etsinlər çünki o anda mənə nəsə deyilməyi əsəblərimi korlayır. Blya buna çox ehtiyacım var aq. Məni uşaq kimi hiss etdirir və uşaq vaxtı mən ağlayanda ancaq nənəmin yanına qaçırdım, o məni belə qucaqlayırdı. Heç anam tərəfindən uşaq vaxtı qucaqlandığım yadıma düşmür çünki soyuq biri olub.

20-li yaşlar qəribə keçir aq. Hələ də ergənliyə təzə keçirmiş kimi hiss edirəm. Beynim yetkin insan olmağı rədd edir israrla və özümdən asılı olmayaraq elə bil ergən kimi davranıram. Bir dənə böyüyə bilmədim aq.

Getdikcə attract olduğum yaş dövrləri uzanır aq. Əvvəllər özümdən 4-5 yaş böyük gədələri sevirdim indi amk 40 yaşdan aşağı hamı həmyaşıdım kimi gəlir. Sağ olsun jeffrey dean Morgan.

Keçən ay görüşdüyüm bir yazar * ad vermək kimi çıxmasın grammar nazi sual vermişdi ki çox yaxının olan və çox sevdiyin biri sənin qarşı çıxdığın bir şeyi etsə necə reaksiya verərsən? O an mənə nümunə kimi tattoo-ya qarşı çıxdığımı düşünməyimi və ən yaxın dostumun tattoo etdirdikdə ona verəcəyim reaksiyamı düşünməyimi istəmişdi. Mən də ha fikirləşdim cavab tapa bilmədim. Çünki qarşı çıxdığım şeylər çox azdır ki bunlar da illeqal şeyləri çərçivələyir. Amma ki qarşı çıxdığım fikirlər çoxdu ki bu fikirlər üzərinə çox mübahisə edirəm. Yəni xətrini çox istədiyim bir dostum * ki bunlar da 2 nəfərdir mənim qarşı çıxdığım bir fikir bildirsə o söhbət davaya və əlaqənin kəsilməsinə çıxarar. Bunu niyə yazıram bilmirəm aq bu sual mənə veriləndən bu yana hər gün fikirləşirdim və cavabı da bu yaxınlarda tapmışam. Böyük ehtimal üzərinə yenə düşünəcəm bundan sonra

insanı sevindirən şeylər

Hansısa uşağın gözündə uca bir nöqtədə olmaq ya da kimsə tərəfindən xüsusilə çox sevildiyini öyrənmək.

Deməli keçən il noyabr ayında köhnə dostumla, hansı ki 'ildə 1 dəfə danışarsan ya da danışmazsan amma yenə də hər gün danışdığın dostlarından daha çox yaxın olarsan onunla' tanımına uyğun gələm dostumla, köhnə riyaziyyat hazırlıq müəllimimizin evinə ziyarətə getdik. Qapını açanda elə müəllimimizin balaca qızı qapını açaan kimi məni gördüyü anda qucaqladı bərk-bərk. Dostumu isə xatırlamadı. Dediyinə görə uşaqlığında xatırladığı bir mən imişəm bir də anasının dərs dediyi bir-iki şagird. Qıza baxdım artıq 12 yaşı olduğunu dedi. Çox böyümüşdü, artıq üzbəüz gəlmək üçün əyilməyimə ehtiyac yox idi. Artıq qarşımda əvvəlki kimi deyib-gülən, oyun sevən, çox danışan və hərəkətli uşaq yox, ağıllı, soyuqqanlı, psixoloji cəhətdən yetişmiş bir uşaq var idi. Oturub müəllim ilə danışanda keçmiş günləri yada saldıq, müəllim mənə mənlə bağlı suallar verdi, psixoloji cəhətdən necə olduğumu zadı soruşdu çünki 2020-21'də necə vəziyyətdə olduğumu onlar öz gözləri ilə görmüşdülər. Elə bu anda söhbət depressiyadan düşdü, müəllim hər kəsin düşündüyü kimi dedi ki gərək depressiyada olanda yaxşı qidalanasan, idman eləyəsən, çölə çıxasan ki düzələsən. Qızı isə elə ordaca düzəliş etdi ki bəs depressiya belə düzələn hal deyil, idmanla, çölə çıxmaqla düzəlsə idi camaat psixoloqa pul verməzdi zad. Uzun-uzun (mənim uzun dediyim dəqiqələrcədi) bu mövzuda danışdı(q), söhbətin Çox hissəsində elə müəllimin qızı danışdı və mən də içimdən keçirdim ki "oy da. Bu həmin o balaca vaxtı yanımdan ayrılmayan uşaqdır? Necə bu qədər olğunlaşıb 3 il içində?". Elə ordaca qız dedi ki suzuki mən uşaq olan vaxtı mamaya depressiyasından danışanda ona kömək eləyə bilmək üçün psixologiya haqqında araşdırmışdım. Dediyinə görə aradabir mənə çəkdiyi rəsmlər də elə mən özümü yaxşı hiss edim deyə imiş. Həmin an mən artıq yox idim. Göylərdə idim. Dedim "oy blya, buna təkan verən mənəm belə? Mənə görə bu qız belə dəyişib bu vəziyyətə gəlib?"
Həmin an çox qürur hissi keçirirdim. Sonra müəllim getdi yenə bizə çay süzməyə və qızı mənə sual verdi ki sən hələ də anime izləyirsən? Əvvəl bu sual veriləndə elə bildim məni alçaldan sualdı amma yenə cavab verdim dedim hə amma əvvəlki kimi yox. Sadəcə Jujutsu kaisen animesi var e onunla maraqlanıram * maraqlanıram dedim çünki obsessiv olduğum bilinsin istəmədim. Uşağın gözümdə havam olsun aq və o an qız sevindi. Dedi ki hə sentyabrın 27'si mangası bitdi onun. Elə o an şoka düşdüm həqiqətən aq. Çünki ətrafımda bu barədə bilən adam yoxdu. Bu qız mənə əməlli başlı manganın bitdiyi tarixi dedi, deməli o da maraqlanır bu mövzularla. Dedim hə sən haradan bilirsən? Dedi sən mən balaca olanda anime sevdiyini demişdin deyə mən də anime izləməyə başlamışdım * o vaxtı mən test həll edərkən mənə studio ghibli animelərini göstərib izləyirdi və mənə danışırdı amma çox diqqət verməmişdim bu hala ki sənlə danışa bilim. Sonra da dedi ki uşaq vaxtı mənim idolüm idin və hələ də eləsən. Sənin kimi olmaq istəyirəm dedim. Oy da dedim bundan o yana mənə tərif gələ bilməz də. Hələ də yazdıqca xatırlayıb sevinirəm də yəni. Qız ümumiyyətlə orda olduğum 1 saat müddətində mənlə danışarkən göz kontraktı qururdu ki mən belə hərəkətləri heç yaşıdlarımdan görmürəm o ki qaldı 12 yaşlı qızdan. Əməlli-başlı elə olğun davranırdı ki mən özümü uşaq kimi hiss edib stresə düşürdüm aq. O an özümə dedim ki bundan sonra kim mənə nəsə neqativ yöndə söz desə qoz qoymayacam çünki bir uşaqdan belə sözlər eşitdim. Dediyinə görə psixologiyaya, mangalara, animelərə, webtoon'lara və s. Mənə görə başlayıb. Blya buna təkan verən mənəm e. Hələ də inana bilmirəm. Nəysə uzun sözün qısası, uşaqlara yaxşı davranın zad. Bitirə bilmədim yenə

etməkdən nifrət edilən şeylər

(baxma: heç nə etməmək)
1-2 həftə olar demək olar ki heç nə etmirəm, həyatımda davamlı bir şey yoxdu və artıq özümü narahat hiss edirəm. Adicə oturduğum yerdə əsəbləşirəm ona görə oturmuram. işə girib 2 həftə işləyib çıxmışam deyə evdən çıxmaq üçün bəhanəm də yoxdur oma görə də evin içində fırlanıram amma oturmuram. Oturanda da ayağım elə hərəkət eləyir. Çay içməkdən çaya dönmüşəm artıq çünki ən azından nəsə eləməyə, başımı qatmağa heç nə yoxdur. Oxuyub Deyəcəksiz ki sıxılırsansa get hobbilərinlə məşğul ol zırt pırt amma həyatımda davamlı baş verən bir şey olmadığı müddətcə heç hobbilərimlə məşğul olmağa hövsələm olmur. Təsəvvür edin otururam rəsm çəkmək üçün stol arxasına, 5-10 dəqiqə sonra əsəbləşib dururam ayağa çünki içim daralır. Monotonluqdan zəhləm gedir, evdə olmaqdan daha da zəhləm gedir. Axırda gedib həyətə çıxıb itimlə qaçdı-tutdu oynayıram ki nəsə hərəkətli bir şey edim çöldə. Yazıq it də evdən bezib amk evdə dava ya da səs-küy olan kimi həyətə çıxıb skamyada oturur uzaqlara baxır həmişə. Mənə oxşayıb yetim. Nə isə, mövzu mən idim. Onu öyrəndim ki * yenə mən qəti ev insanı deyiləm. Bir insan niyə evdə vaxt keçirər ki amk? Ev dediyin gecə yatmağa qayıtmaq üçün məkandı, mətbəxi tualeti də var ki gecə acanda ya da işəməyin gələndə gedəsən ora. Ev insanı deyiləm. Səhv başa düşməyin, ailəmlə problemim yoxdu, hətta mənlə olsa ailəmlə çox vaxt çöldə qalıb axşam evə qayıdaram aq. Sadəcə evdə oturmağı sevmirəm. Evdə ediləcək maraqlı şeylər azdır deyə. içəridə gərək azı 15 nəfər yaşasın ki gərək evdə olmaq mənə sıxıcı gəlməsin. Nə bilim mansion kimi bir yerdə yaşayım ki özümə 'ev insanı' deyə bilim. Gərək hər gün eyni insanları görməyim yoxsa ürəyim partlayar. Nə bilim ala həyətdə vopşem yekə hovuz da olsun amk. Həyətin o biri küncündə də əyləncə mərkəzi. Evin bir bölümündə də fitnes yeri. Lap elə emes baturun Logan paulun ev turu videosundakı ev kimi olsun evim gərək ki evdə oturum.

Hələ oturmaqdan danışıram. O boyda evim olsa gərək bütün dost tanışı yanıma alım ki ürəyim darıxmasın söhbətimiz olsun əyləncəmiz olsun.
Nə isə ala. Kasıbın nəyi olmasa da bomba xəyalları olur or whatever those qaqalar said.

yazarların etdiyi umbaylıqlar

Not: entri oktyabrın 1-i gecə yazılıb

Sabun yaladım.

Özü də uşaq vaxtı da yox ala. illər öncə də yox. Elə bu gün gecə.

Bilmirəm nə oldu mənə aq. Normalda belə şeylər eləmirəm. Bircə bildiyim odur ki həmişə sabunları çox sevmişəm. Ümumiyyətlə təmizlik maddələrini çox sevirəm. Əlimi gündə saya bilmədiyim qədər yuyuram. Bircə saydığım şey əlimi suya salanda 3 dəfə sabunla yuyub yaxaladığımdı. Əlimi yumaqdan çox etdiyim nəsə bir şey yoxdu. Hər dəfə marketlərə girəndə heç sabun zad alası olmasam da illah ki təmizlik maddələrinin olduğu bölümdən keçirəm ki o iyi dibinə kimi hiss eləyim. Bilmirəm başqa insanlar da belədir ya yox. Həmişə sabunları da paketindən açanda iyi məni xoşbəxt hiss etdirir. Həddən artıq xoşbəxt.

Dünən gecə isə nəsə qəribə hiss eləyirdim. Həmişə ağlımdan sabun yemək keçib amma təbii ki normal və məntiqli insan olaraq bunun ciddi zərərlər verəcəyini bildiyimdən heç vaxt, heç uşaq vaxtı belə sabuna bədən təmizləmək xarici toxunmamışdım. Sabun qabında sabun tamam bitmişdi deyə yeni sabun açdım. Yenə həmişəki kimi bir neçə dəfə dərindən iyləyib özümü xoşbəxt və hüzurlu hiss etdim. Bir az sabuna baxdım belə. içimdən kaş sabunlar yeməli olsa idi deyə keçirdim. Sonra pəncərədəki əksimə baxdım. içimdə çox xiyarskoy hiss keçdi. Bu hiss hər içimdən keçəndə çox peşman olacağım və özümü sorğulayacağım işlər görürəm. iç səsim dedi ki sabunun dadına baxmamısansa necə bilirsən ki dadı pisdir? Mən də iç səsimə cavab olaraq dedim ki bir az common sense işlət aq təbii ki o qədər kimyəvi maddədən sonra dadı iyrənc olar. Təbii ki sabun yemək üçün yaradılmayıb. iç səsim isə cavab olaraq dedi ki hardan bilirsən? Elə o an dayandım. Uzun bir müddət əlimdəki quru, suya hələ toxunmamış sabuna baxdım. Bir iyirmi saniyə olar ki sabunla baxışdıq. Sonra dilimi çıxarıb gözlərimi bağladım. Artıq iç səsim bədənimi ələ keçirmişdi. Dibdən başa kimi sabunu yaladım. Gözümü açdım çünki dadı çatmamışdı mənə. Dadını hiss eləməmişdim yoxsa dadı belə idi? Sonra götürdüm ikinci dəfə yaladım. Dadı acıfason idi. Yenə çatmamışdı. Amma beynimə çatmamışdı ki bu yemək olmadığı üçün nə qədər yalasan da dadı eyni səviyyədə acı olacaq. iki dəfə, üç dəfə, dördüncü dəfə yalayanda dayandım. Dadı çox iyrənc imiş. O qədər iyrənc idi ki titrəyirdim və gözümdən yaş gəlirdi. Getdim ağzımı krantın altına soxdum və başladım dilimi yumağa. Dadı çox iyrənc və qalıcı idi. Əlimi zadı da yuduqdan sonra oturdum stulda. Əllərim başımda. Çox pis xəyal qırıqlığı hissi keçirdim və həyatımda ilk dəfə peşmanlıq hissini keçirdim. Oturub niyə belə yaşadığımı düşündüm. "niyə sabun yaladım? Ala 20 yaşın var e sənin. Sənin yaşında anan səni doğmuşdu. işin gücün yoxdu sənin? Sən hələ özünü ağıllı sayırsan? Get özünü as bundan sonra bir zəhmət." kimi səslər beynimi ələ keçirmişdi. Üzümdə artıq gülüş yox idi. Oturub peşmanlıq hissi ilə düz yerə baxırdım. Artıq o sabun yalamazdan öncəki hiss elədiyim həyəcan hissi də yox idi. Özümü oboy yeyən uşaqlar kimi hiss edirdim. Halbuki uşaq vaxtı evimizdə oboy yox idi. Divar boyalı idi amma divar yalayırdım aq. Boyanın dadı daha yaxşı idi nəinki sabun. Nə isə aq. Jujutsu kaisen'in bitməyi məni böyük boşluğa salıb 5-6 gündür onsuz da.

jujutsu kaisen

"three years ago today i lost it all. I want it back. I want the avatar. I want my honor, my throne."

Nəysə aq çox dramatik giriş elədim nəsə. Entri yazmağı unutmuşam. Daha doğrusu fikirlərimi sözlərlə ifadə etməyi unutmuşam instagram brain rot videolarına baxa-baxa. ilk ağlıma gələn şey ilə * və bir növ keçirdiyim hissləri açıqlayan bir cümlə ilə şeytanın ayağını qırıb 1000-ci entrimi yazmağa başlayıram. Əslində uzun müddət burada olmamağımın * əgər buna fikir verəcək qədər qoz qoyan varsa təbii ki tək səbəbi elə 1000-ci entrini yazmağa həvəs olmaması idi. 2 ay olar ki * sentyabrın 27-sindən bu yana. Hətta ondan bir neçə gün əvvəl də ola bilər sırf bu başlığa entri yazmaq istəyirdim və yazmadığım müddətcə 1000-ci entrini başqa heç bir mövzuya aid etmək istəmirdim. Bu mövzu mənim üçün önəmlidir çünki * açkili cool emoji . Oxuyan varsa (inanmıram kimsə oturub jujutsu kaisen barədə və mənim danışacağım nonsense barədə- hələ mövzusu anime olan nonsense barədə- yazdığım zada vaxt ayırsın ki onsuz da oxunmasını zadı gözləmirəm. Sadəcə içimi tökmək istəyirəm bu anime barədə. Yəni nadir hallardan biridir ki camaatı güldürmək üçün yox iç tökmək üçün nəsə iş görürəm) onu demək istəyirəm ki uzun olma ehtimalı var entrinin. Hələ əsas hissəyə keçməmişəm amk bu girişdi belə uzunluqda * sıç qurtar day .


Deməli mən həyatımın hər dönəmində anime izləmişəm. Animenin anime olduğunu bilmədiyim dönəmlərdə, hələ bəlkə təxmini 8-9 yaşlarımda beyblade metal seriyasına bağımlı idim. Ondan əvvəl bakugan, tsubasa zad izləmişdim amma sarmamışdı. Beyblade'i bitirdiyim halda hır dəfə televizorda görəndə düz televizorun qabağında dayanıb türklər demiş 'pür dikkat' izləyirdim milyon dəfə izlədiyim bölümü. Heç sıxılmadan. Bu anda da qıraq faktorlara zada qoz qoymurdum, ha adım çağırılırdı amma 20 dəqiqə tam dolmamış, beyblade bitməmiş heç nəyə tərəf dönmürdüm. Bu xasiyyətim bəzi şeylərə qarşı hələ də belədir amma bu entri jjk ilə bağlıdı deyə o qıraq mövzulardan yazmayacam. Jujutsu kaisen mənim üçün indiki beyblade səviyyəsində obsessiyadı məsələn. Azı beyblade səviyyəsində deyim çünki mənim obsessiya uşaqlığımdakı obsessiyamı keçib artıq. Belə baxanda indi də oturub uşaqlığımdakı kimi gözümü qırağa qaçırmadan beyblade izləyərəm o ayrı mövzu.
Nə isə, bu entriyə sentyabrda başlamışdım indi olub mart və mən bir öncəki abzasdan bu yana yeni beyinlə yazıram. Niyə bu entrini yazmaqda bu qədər israrlıyam? Çünki bu anime mənim gözümdə təkcə anime deyil. Obsessiya o qədər həddini aşıb ki artıq xarakterimin bir parçasıdır bu anime. Manga 2018'də yazılmağa başlasa da mən 2020'də, həyatımın ən qaranlıq dönəminin başlanğıcında kəşf eləmişdim. Vaxt var idi həyata qarşı indiki kimi normal baxış bucağı ilə baxmırdım. 'normal' deyirəm çünki nə pozitiv nə də neqativ düşüncəm var həyat barədə. Əvvəllər isə belə deyildim. Yaşamaq üçün, həyatımı davam etdirmək üçün aciz insanlar kimi xırda səbəblər axtarırdım. istəyir dostlar olsun, istəyir ana olsun və s. Hər hansı bir səbəb axtarırdım ki intihar etmək fikrindən daşınım. Hətta yox, o fikirdən haçansa daşınacağıma belə inanmırdım. Ona görə də davamlı özümə yaşamaq üçün motivasiya verən xırda şeylərdən yapışırdım. Jujutsu kaisen də bu xırda səbəblərin başını çəkirdi. Əslində ondan əvvəl çox mangaya başlamışdım, çox animeyə başlamışdım elə çox adamın izləyib də sevdiklərindən, amma ki heç birinə davam etməyə halım, enerjim yox idi. Bircə bu animedən başqa. Rəsmən oxuya oxuya vaxtın necə keçdiyini bilmirdim və içində özümü gördüyüm çox obraz var idi, başda Suguru Geto * profilimdəki qaqaş olmaqla. Blya o qədər anime obrazlarının içində mənim hisslərimi və düşüncələrimi əks edən bircə bu obraz var idi. Elə animeyə başlama səbəbim də 2020'də Suguru'nun EDiTLƏRiNi görüb gözəl olduğunu düşünməyim idi amma bu qədər özümlə əlaqələndirə biləcəyimi heç düşünmürdüm. Sırf o obraza görə mən özümdə təsəlli tapırdım, tək olmadığımı ilk dəfə həqiqətən hiss edirdim və özümü təsdiqlənmiş hiss edirdim. Dərsə getdiyim müddətdə hər gün avtobusda, metroda jujutsu kaisen chapter'larını oxuyurdum. Bəzən lap qaranlığa düşmüş hiss edəndə, danışmağa insan olmayanda * duyğularımı mən danışmıram o ayrı məsələ , özümü öldürmək istəyəndə çətin də olsa o fikirlərimi 'gedim bir bölüm Jujutsu kaisen oxuyum ondansa' deyib keçirirdim. Bilirəm gülməli və gijdıllağskoy səslənir amma problemi fix eləyirdi ən azından. Ya da öz-özümə 'hara öldürürsən e özünü? Hələ filan səhnə animasiya olunmayıb gör nələri qaçırırsan??' deyib Fomo'mu* fear of missing out, cahillər üçün tətikləyib intihardan uzaqlaşırdım. Bundan savayı mangada təkcə özümlə uyğunlaşan obrazlar yox, fikirlərlə, ideologiyalarla da qarşılaşırdım deyə mənə doğma gəlir bu manga/anime. Blya, zarafatsız bəzi səhifələri oxuyub ağladığım anlar olurdu avtobusda. Ki məncə mən olmayan adam bu mangaya baxıb deyəcək ki nəyinə ağlamısan amk? Amma özümü belə detallı görməyə öyrəşməmişəm deyə bəzi içimdə dərinlərdə yatan duyğulara basırdı o manga.

Bilmirəm yazdıqca hara gedəcəm amma birtəhər yolunu tapacam bunu sonlandırmağın, bu anime həyatıma ikinci beyblade animesi kimi gəldi. Böyük ehtimalla - azı - bundan sonrakı 6 il boyunca hyperfixation-um elə jujutsu kaisen olacaq. Manganın bitməsindən savayı heç bir şikayətim yoxdur əslində. Mənlə olsa mangakanın yerində olsam one piece kimi uzadaram mənasız yerə sırf bitməyinin əzabını çəkməyim.

Manga bitəndən sonra böyük boşluğa düşdüm. Yox, artıq özümü öldürmək istəmirəm. Psixoloq və psixiatrdan çox Jujutsu kaisen məni depressiyadan çıxardı və saldı və çıxardı amma yaxşı tərəfi o oldu ki o bitəndən sonra normal insan həyatına başladım aq. işə düzəldim, yenidən sosial çevrə yaratdım (2021dən bu yana keçən il başladım), animenin başını buraxdım (tövbə etmək aq), əsəbi olmağın daşını atdım, asanlıqla nifrət etməməyə başladım, özümün dini inancımı tapdım və ona uyğun hərəkət etməyə çalışıram uzun müddətdir və hətta və hətta, söyüş söyməyi belə azaltmışdım amma son iki həftədir başıma gələnlər mənə 'daha bu qədər də yox, söyə bilərsən' dedirtdi. bir sözlə, normal insan kimi yaşamağa başladım o andan bəri.


Və hamısından da önəmlisi, özümü olduğum kimi qəbul etməyi öyrəndim. Eyni zamanda məmələri sevdiyimi öyrəndim. Cinsiyyətdən bağımsız. (preferably male)


Nə bilim e. Entri necə yazılır unutmuşam. Nə yazıram mən? Niyə yazıram? Ümumiyyətlə yazmalıyam nəsə? Amma darıxmışam bura üçün, nə qədər quru məkan olsa da.

Nəysə aq * neçənci nəysə oldu bu entridə? ən sevdiyim top3 obraz ardı ardına Suguru Geto, Sukuna və sonrasında da Satoru Gojo'du. That's it, i guess.

(baxma: brainrot entry)

kiçik xoşbəxtliklər

Müxtəlif növ qəribə papaqlar almaq. Hələ ki iki cowboy papağım var və bir dənə də balıqçı papağım. Uşaq vaxtı cowboy olmaq istəyirdim deyə * həm də pirat, dinozavr, arxeoloq, əjdaha, gəmiçi və s. Olacaqdım guya böyüyəndə hər dəfə pis hiss eləyəndə ya da ümumiyyətlə heç nə hiss etməyəndə başıma qoyuram o papaqlardan birini. Elə saniyəsində gülümsəmə qaranti aq. Təsəvvür elə kədərli hiss elədiyin anda başına cowboy papağı taxırsan. Blə həm gülməlidi həm də xarizma. Hələ bu papaqları artırmağı düşünürəm. Samurai papağı da aldım bəlkə haçansa. Ya da pirat papağı. Ya da ikisi də

(baxma: bro thinks she's red kit)

yazarların ruh halı

Səbəbini bilmirəm ya da təkcə məndəmi belədir bilmirəm amma özümü heç 20 yaşlı bir insan kimi hiss etmirəm aq. Özümü həmişə əsl yaşımdan 2-3 yaş cavan hiss eləmişəm amma bu il 20 yaşıma ayaq basandan sonra elə bil 10 il beyin olaraq dala qayıtdım. Elə bil həqiqətən də 10-12 yaşım var imiş kimi davranmağa başladım. Blə hələ başımda cowboy papağı ilə oturub bu entrini yazıram aq. Bəlkə də ergənliyimi doğru düzgün yaşamadım deyə indi bu gündəyəm. 13 yaşdan 19 yaşa kimi ağır depressiyada olmuş hər kopoğlu * qız oğlan hamı kopoğludu mənə bu vəziyyətə gələrdi məncə. Beynimin içi keçən ilin sonlarından bu yana bomboşdu rəsmən. Bir dəfə də olsun ölüm ya da intihar barədə düşünməmişəm. 6-7 ildə bir ilkdi mənim üçün bu. indi də elə deyəsən fərqində olmadan bu ergənliyimdə edə bilmədiklərimi etməyə çalışıram. Qəribə görünürəm uzaqdan məncə. Belə də ki çox da vecimədi axı aq. Nə vaxt necə öləcəyimi bilmirəm, ən azından öz halımda əylənərək ölüm

sözaltı etiraf

Bu vaxta qədər "Fourth of July" mahnısına qulaq asmamışdım deyə elə bilirdim ki bunu oxuyan adamlar (əsasən qızlar) bu mahnının adını çəkəndə "4 big guys" mahnısını nəzərdə tutur aq. Həmin mahnıda da 4th of July sözləri keçir deyə sakit və söyməyən insanların belə bir mahnıdan danışmağı təəccübləndirirdi məni. Sonra öyrəndim ki aq bunların oxuduğu mahnı sıxıcı qəmgin bir mahnı imiş. Bir növ xəyal qırıqlığı yaşadım bayaq.

Bu "Fourth of July"

(youtube: )

(youtube: )

təkcə mənmi edirəm deyə düşünülən şeylər

Çox qəribə vərdişlərim var, sözlük. Bunların qəribə olduğunu da bir neçə dostum keçən il deməsə idi indiyə kimi də xəbərim yox idi aq. Oturmağımı məsələn normal bilirdim. Stulda da oturanda normal ayaq üstə dayananda da yorulub squat şəklində otururam elə yerimdə* death note l oturuşu misalı . Hətta boş stulların dolu olduğu otağa girəndə məni boş stulun yanına çöməlib yerə oturduğumu və öz işimlə məşğul olduğumu görməyə öyrəşib evdəkilər. Bunu çox vaxt ancaq evdə eləyirəm çünki özümü evdə tam rahat hiss edirəm aq. Normal oturmaq ayaqda durmaqdan daha çox yorur amma saatlarla dizlərimi qatlayıb dediyim şəkildə otura bilirəm. Hələ bu normaldı. işıqdan da zəhləm gedir deyə çox vaxt qaranlıqda belə otururam. Gecə gərəksiz məkanlarda qaranlıqda belə otururam. O gün çaynikdə su qurtarmışdı deyə çaynikə su doldurub qaynamağını gözləyirdim və eyni o dediyim şəkildə oturmuşdum. Qaranlıqda. Tək işıq telefonumun işığı idi və saçım uzun və dağınıqdır deyə qorxulu görünürdüm uzaqdan. Üstəlik də ağappaq geyinmişdim təsadüfən. Xalam gecə yuxudan durub mətbəxə girdi ki su içsin. Mən də bu yanda başımı tam aşağı salmışam və açıqladığım kimi oturmuşam telefona baxıram, saçlarım da üzümü bağlayıb. Xalam görəndə necə qışqırdısa ayağa qalxdım aq. Gülmək tutmuşdu məni skm. Ona görə gecə evdəkilərin həyətə çıxmağına icazə vermirəm çünki daha dəhşətli görüntülərlə qarşılaşacaqlar o vaxt aq. Çünki bundan da qəribə başqa vərdişim var və o da düz durduğum halda belimi tam qabağa əyməyimdi ki düz duranda yorulmayım. Onda da the ring'dəki qıza oxşayıram. Təsəvvür edin həyətə çıxırsız və then ring'dəki qıza bənzər bir varlıqla qarşılaşırsız. Adam altına sıçar aq. Hələ bir ara günorta çağı dostum evimizə gəlmişdi və mən də yuxudan təzə oyanmışam deyə dağınıq başla, boş qapqara paltarlarla gəzirdim evdə. Yavaş-yavaş gəzirdim çünki hələ ayılmamışdım yuxudan. Qız əllərini yuyurdu və əlini üzünü yuduğu yerdə arxadan mən keçirdim zombi kimi gəzərək. Qız necə diksinib qışqırdısa və üstümə su atdısa ayıldım amk. Rahat-rahat evdə də anormal ola bilmirik skm.

Sırf belə vərdişlərim (və daha çoxu) üzündən bəzən deyirəm ki mənə tək yaşamaq daha cazibdi aq. Yoxsa kim belə gijdıllağla bir yaşayar ya da onu başa düşər? Gəl dostuna ya da gələcəkdəki sevgilinə açıqla ki hə mən normalda belə davranıram, evdə qaranlıqda gəzəndə işığı yandır zad. Özüm kimi insanları buna görə sevirəm ki özümü açıqlama ehtiyacı duymuram.

qəribə yuxular

Çox gijdıllağskoy yuxu olduğu üçün qabaqcadan deyim ki yuxunun başı ilə sonu arasında heç bir əlaqə yoxdur. Çox random şeylərdəndir.

3-4 gün əvvəl gecə * səhər saat 5-6 arasına mən gecə deyirəm çünki oyaq olduğum son saatlar çox vaxt o saatlardı youtube'a nəsə axtarmağa girmişdim amma yenə yaddan çıxarıb scrolling edə-edə doğum etmiş qadınların videolarına çıxdım. Videoda qadın doğum sonrası bədənində yaranan dəyişiklikləro zadı göstərirdi və mən həm iyrənib, həm də dəhşətə gəlib ekranı gah əlimlə örtərək gah da ekrana ögüyərək videonu axıradək izlədim. Yenə kaş oğlan olaydım deyə düşünüb, * uşaqlıqdan bu yana özümü dərk edəndən bu yana hər gün dediyim cümlədi. Uje adət halını alıb bir az o biri programlarda fırlanıb telefonu söndürdüm. həmin gün nədənsə çox yorğun idim deyə başımı yastığa qoyan kimi yuxuya getdim.

Yuxuda görürəm ki xəstəxanadayam aq uşağım olub. Elə yuxuda ola-ola da əsməyə başladım ki "mən necə belə bir səhv edə bilərəm?" "Necə indi bu uşaqdan qurtulacam?" və s. Eyni o "1000 yard stare" baxışları ilə baxırdım ətrafa. Nə isə uşağı elə fikirləşdiyim anda qucağıma basdılar. Uşaq eyni mənim körpəliyimə oxşayırdı. O da yaponlara oxşayırdı amq. Qız idi və necə oldusa bir də gördüm uşaq artıq 3 yaşında qız uşağına oxşayır. Gözləri hələ də eyni idi və o yaponların "hime-cut" tipli saç kəsimi var idi. Nə isə xəstəxana yatağından durdum və hamı məni təbrik eləməyə başlayır, mən də hamıya qışqırıram ki "sikdirin gedin başımdan. Niyə belə bir şeyə sevinirsiz" zad. Hamıya nifrət elədiyim yadımda idi amma artıq çarə yox idi. Nə həmin an qatil ola bilərdim nə də ki uşaqdan qurtula bilərdim. Bədənimə baxdım heç bir iz yox idi. Buna görə rahatlamışdım ki nə yaxşı ki bədənim olduğu kimi qalıb. Sonra elə olayı qəbullanıb uşağın əlindən tutub dostlarıma zəng edib onlarla bir yerdə çıxdıq. Uşaqla vaxt keçirdikcə onunla dostlaşmışdım amma qətiyyən anası kimi hiss etmirdim. Şirin idi həm saçı həm geyimi həm də dərisinin eyni o yaponlar kimi sarı olması zad. Varlığına öyrəşmişdim deyə getdiyim hər yerə ya qucağımda ya da əlindən tutaraq aparırdım. Qətiyyən tək qoymurdum və dostlarımla da gəzəndə onu özümlə gətirirdim. iş orasındadı ki dostlarımın heç birini də tanımırdım aq. Sonra yuxumda bir gün bir video internetdə yayılır. Qabil məmmədovun gey pornosu yayılıbmış. Qabil məmmədov videoda gündüz dayıya oxşayan bir kişi ilə sevişir. Qabil özü də passiv gey imiş zad. Həmin videodan sonra qabil açıqlama verir ki mən onu bütün qəlbimlə sevirəm zad. Nə qədər linç eləsəz də sevəcəm falan. Qabil gah kütlənin bir yarısı tərəfindən linç olunur bir yarısı tərəfindən də qorunur zad. Meanwhile qabil yayımlarına həmin o gündüz dayıya oxşayan kişi ilə davam edir. Bir-birlərinə aşkım böcüşüm zad deyirlər bəzən də öpüşürdülər zad. Sonra petition başladılar. Petition da nə imiş. Sən demə yuxumda Azərbaycan qaydaları insanların düşüncələrinə görə qoyulurmuş. Yəni qaydaya çox insan ərizə yazıb dəstək olsa official olurmuş da. Mən də gedib qabilin xətrinə geylərin azad nikaha girə bilməsi üçün, gey evliliklərinin leqallaşması üçün qucağımda uşaqla ərizə yazıram zad. Və sonra oyandım aq. Yuxum yaddan çıxmasın deyə ilk iş onu yazdım blə hələ də təsirindən çıxa bilməmişəm