11. (baxma: yaxşı deyib amma düz demiyib)

səndən doymaq olarmı, həyat sən nə şirinsən!
ancaq hamının deyil, sən həyatın qədrini yalnız bilənlərinsən!
özünü bu dünyada heç kəs qonaq sanmamış,
ancaq ömrün özü də bərabər paylanmamış.
ömür paylanan zaman görün kimə nə düşdü,
üç yüz il boz qarğaya, on il şahinə düşdü.

həyat, sən nə şirinsən kim səndən doydu getdi?
gedənlər bu dünyada, qəlbini qoydu getdi.
dünən qoca bir qarı
dilində ahu zarı:
bu dünyanın əlindən gəlmişəm zara dedi,
ölmürəm ki bir dəfə canım qurtara – dedi

ürəkdənmi söylədi o, bu sözü görəsən?
xeyr, inanmıram mən!
o yana-yana dedi
dili söylədisə də ürəyində o dərhal lənət şeytana dedi
həyat, sevincin qədər əzabın da şirindir
səni mənalandıran o keçməkeşlərindir.

iki yüz il yaşadı ləzzət içində loğman
yenə möhlət istədi ölərkən allahından.
yatırdı göy çəməndə çatdı ona əzrail.
söylədi iki yüz il ömür sənə bəs deyil!

mən canını almağa gəlmişəm, nə sözün var?
loğman dedi – sözüm yox, aldığını gəl apar,
ancaq mənə macal ver bircə anlıq əcəldən
gəl canımı burda yox, o çəmənlikdə al sən.
əzrail razılaşdı… ayağa qalxdı loğman
yeridi daş asıldı ancaq ayaqlarından
asta-asta yeriyib çatdı dediyi yerə .
loğman baxdı yerlərə loğman baxdı göylərə
bu son baxışı ilə üstündə iki yüz il
yaşadığı cahanla vidalaşdı elə bil …
özü vidalaşdısa gözü qaldı cahanda
o düşündü bu anda
nə görmüşəm dünyada bu dünyaya gələndən
ah…elə bilirəm ki, dünən doğulmuşam mən.
ömrümü verdim bada
nə görmüşəm dünyada
loğmanın gözü bu an bir gülə dəydi durdu
ürəyini quş kimi gülə doğru uçurdu
ah… onu kim üzəcək bircə bileydim dedi
o gülü də iyləyib sonra öleydim dedi
ancaq ancaq nə fayda … yetişmiş artıq əcəl
loğman dedi – hazıram al canımı indi gəl.
əzrail dedi – ancaq agah eylə məni sən
ölüm üçün nə fərqi bu çəmən ya o çəmən
neçin məni qoymadın orda alım canını
loğman dedi – həyatın şirin olur hər anı
ordan bura gəlincə bir az ömür qazandım
onu da bu dünyada özümə fayda sandım.

qoca öldü…
dedilər – yaranan bir gün ölər
nəvələri çəməndən həmən gülü üzdülər
loğmanın qəbri üstə qoydular titrədi gül
gülün ətriylə doldu bütün çayır, bütün çöl.
o, ətriylə saxladı yolçuları yolundan,
torpağın altındasa bunu duymadı loğman.

həyat, sən nə şirinsən, kim səndən doydu getdi
gedənlər öz qəlbini dünyada qoydu getdi.
səndən doymaq olarmı, çoxun, azın da şirin.
həyat, qışın da şirin, həyat yazın da şirin!

cürbəcür yazılar var ömrün varaqlarında …
həyatımın qayğısız fərəhli çağlarında
qədrini bilməmişəm,
hələ nə var ki… ömrüm qabaqdadır – demişəm,
otuzdan adlayınca, gündə otuz min kərə
başımı yellədirəm hədər keçən illərə.

səndən doymaq olarmı, həyat, sən nə şirinsən!
ancaq hamının deyil,
sən həyatın qədrini
yalnız bilənlərinsən!!!