1. absurd teatr qərbi avropa dramaturgiyasında və teatrında 20ci əsrin ortalarında başlayan absurd hərəkatdır.
absurd pyeslərində mənasız dünya, məntiqdən uzaq qarışıq faktlar, sözlər, taleler təsvir olunur. absurdizm daha çox rumın-fransız dramaturqu eugene ionesconun “ keçəl müğənni” ( the bald soprano, 1950) və irland yazıçısı samuel beckettin “ qodonu gözləyərkən” (waiting for godot, 1952) dramlarında təcəssüm olunub.
“absurd teatr” termini ilk dəfə 1962-ci ildə teatr tənqidçisi martin esslin tərəfindən işlədilmişdir. absurd teatrın kökləri 1910-20-ci illərdə avanqard sənəti, dadaizm fəlsəfəsinə kimi gedib çıxır. kəskin tənqidlərə baxmayaraq, bu janr ikinci dünya müharibəsindən sonra böyük uğur qazandı. bu yeni termin tənqidlərə məruz qaldı, hətta onu “anti-teatr” adlandırmağa başladılar. esslinin fikrincə, absurd teatr 4 dramaturqun istehsalından ibarət idi: eugene ionesco, samuel beckett, jean genet, arthur adamov. lakin o vurğulamışdı ki, onların hər biri özünəməxsus “absurd” termini çərçivəsindən çıxırdılar.
bu teatrın görkəmli yazıçılarıdan albert camus, tom stoppard, friedrich dürrenmatt, harold pinter, edward albee, jean tardieu, alfred jarry, luigi pirandello, stanislaw witkiewicz, guillaume apollinairein adını çəkmək olar. absurd teatr böyük ehtimalla parisdə avanqard fenomeni kimi yaranıb, sonra isə dünya səviyyəsində tanınmağa başlayıb.
absurd teatr real personajları, hadisələri və digər teatra məxsus texnikaları inkar edir. yer və vaxt təyin olunmur, qarışıq hadisələr, mənasız intriqalar, təkrarlanan dioloqlar və məqsədsiz danışıqlarla zəngin olur. məqsəd insanlarda inanılmaz, bəlkə də dəhşətli bir əhval oyatmaqdı.