51. martın 31-i gecə saat dörddə həyacan verildi. 15 dəqiqədən sonra yoldaydıq 30 dəqiqəyə mövqeyə çatdıq amma sonrası gün yəni aprelin biri bir neçə başqa yerdə də atəş mövqeyi seçdik. aprelin 1-dən 2-nə keçən gecə atama zəng elədim həyacanla bağlı heçnə demədim ki narahat olmasın amma ikimizin də səsində biraz narahatlıq var idi. o məlum məsələyə gəlməyək deyə əlaqəsiz sözlər danışırdıq, bir ara atam soruşdu hava necədi dedim soyuq olur dedi pasxa gəlsin düzələcək filan. sonra sağollaşıb söndürdüm telefonu. saat 4-dən sonra mövqemizə yaxın bir motaatıcı manqanın postunun yeməkxanasında çay içib postun əsgərləri ilə dərdləşirdik çox güclü də yuxum gəlirdi 3 minaatan mərmisi dalbadal düşdü minaatanın səsinə yuxum qaçdı təbii özüm də qaçdım mövqeyə tərəf. nəysə o gün və ondan sonraki 3 gün ərzində taborun müdafiə zolağını fırlana fırlana atırdıq. arada vaxt olanda facebooka girirdim hamıda belə coşqun bir hava adam qaza gəlirdi. sonra atəşkəs oldu şəhidlərimizin və yaralılarımızın ən gözəl tərəflərini danışırdıq. adboy verilmədi nömrə bir tapşırıqla səngərlərdə qaldıq, yeni səngər qazdıq gecələr yatmadıq düz iyun ayının 22-ə qədər. bu arada facebookda bayraqla bəzənmiş profil şəkilləri dəyişdi insanlar öz dərdlərinə qayıtdı və unuduldu səngərdəkilər. təbii sonradan biz də başa düşmüşdük kiminsə taxtasında peşka olduğumuzu.amma neylək üstünə rpk-dan 5.45 yağanda sənə cəsarət verəcək şeyləri düşünməlisən yoxsa ölərsən. mayın axrı güclü leysan düşdü səngər doldu bütün gecəni plaşçadırla yağışın altında dizə qədər suda döyüş növbəsi çəkdim və o gün hələ karantin vaxtı xocalı qaçqını bir ailənin oğlunun mənə dediyi sözü xatırladım "ön cəbhəyə gedəcəksən ?" sualıma "nə işim var orda ?" demişdi. o gecə həmin o yağışın altında mən ramiz rövşənin "vətən nə gündəsən" şeirini oxudum sonra yadıma yakov çuqaşfilinin intiharı düşdü bu himni oxudum bir qədər yüksək səslə
"славься, отечество наше свободное,
дружбы народов надёжный оплот!
партия ленина — сила народная
нас к торжеству коммунизма ведёт!"