31. Məni həyatımın ən sarsaq zamanında tutan azzar. Özümü nə qədər soyuqqanlı, məntiqli, hər şeyə geniş prizmadan baxan adam kimi hesab etsəm də, çabalasam da, qəbul etmək istəməsəm də içindən çıxılması çox çətin bir dövrdür. Həyatdan onsuz da əlimi üzdüyüm bir vaxtda üstünə üstlük götürüb müharibəyə apardılar bir də. Heç kimə də deyə bilmədim ki, qardaş, onsuz da hər şey göt günündədir, mən nədən ötrü yaşadığımı, niyə hər gün səhər yuxudan durduğumu, niyə nəfəs aldığımı, niyə sadəcə özümü asaraq bu zəhrimardan qurtulmadığımı belə bilmirəm. Siz də deyirsiz, orda müharibə gedir, getməliyik, vətəni qorumaq lazımdır. Qayıdıb kiməsə deyə də bilmirsən ki, sənöl vətəninizdən də, torpaqlarınızdan da, insanlarınızdan da daha böyük problemlərim var mənim. Onsuz desən də, heç kimin qozuna olası da deyil. Həmişə reallığı görə bildiyimə inanmışam, ona görə də reallıqla barışıb, ancaq söz verdiyimə görə ordan necəsə sağ qayıtmaq barədə düşünürdüm ancaq. Amma çox vaxt da olurdu ki, əlimdə avtomat gecə yatmağa uzananda öz özümə deyirdim ki, əlində bir kliklə bütün ağrıları bitirmə şansın var, niyə dözürsən? Dirə bu poxu çənənin altına, bas tətiyi, qurtarsın hər şey. Sonra evdəkilər gözümün qabağına gəlirdi, qayıdacam deyə söz verdiyim yadıma gəlirdi, dözməyə davam edirdim. Onsuz da normalda insan sevən bir tip deyiləm. Məncə insanların 90%-ı göt olur. Canı burnunda olan insanlar extra göt olur. Ona görə də əsasən də müharibə dövründə tək fırlanırdım. Onsuz 2 gündə bir yer dəyişirdik, gedən kimi də özümüzə səngər qazırdıq. Məcbur olmadıqca çıxmırdım səngərdən. Bir dənə balaca bir bloknot götürmüşdüm özümlə, ya nəsə yazırdım, ya nəsə çəkirdim. Gedəndə mənə elə gəlirdi ki, qorxacam, amma qozuma da deyildi heç nə. Hamı polnıy forma yatırdı, mən maykada, tumanda girirdim meşokun içinə. Qıraqdakılar fikirləşirdi ki, ya başı xarabdı, ya çox ürəkli oğlandır. Deyə bilmirdim ki, arkadaşım heç nə hiss eləmirəm mən, heç nə vecimə deyil, yarı ölü adamı tutub gətiriblər bura, sən də deyirsən ki, birdən gecə basqın olsa bəs. Olsun amk, gəlsin başımı kəssin, bitsin bu əzab. Gün ərzində gülüb, danışıb eliyirdim yanıma kimsə gələndə ki, uşaqların da ruh alının amına qoymuyum. Amma danışa danışa da içdən yalvarırdım ki, sən canın bəsdi danışdıq, çıx get, qoy oturum sakitcə. Həm də bu depresiyya uzun müddətli olduqca, insanın içindəki bütün insani duyğuları yeyib bitirir. Keyləşir adam. içimdə var olan laqeydlik duyğusunu x256 edib sağ olsun. Congenital analgesia deyə bir disorder var, insan fiziki olaraq ağrını hiss etmir, üstünə qaynar su tök, dərisi bişir, ancaq adam heç nə hiss etmir. Buna bənzər bir şey olub məndə də, ancaq məsələ fiziki yox, psixlojidir. Orda olanda bunun daha çox fərqinə vardım, bərdəyə raket atılanda uşaqlardan neçəsinin orda yaxınları, qohumları həlak oldu, onlar pis gündə, hamı təsəlli verməyə çalışırdı, məndə heç bir hiss oyatmırdı. bizdən biri şəhid oldu, 1 metr qabağımda, bədənində qəlpələr, ölü bədəni görürəm, hamı göt günündədir, ağlaşıb eliyir camaat, mən heç nə hiss etmirəm. Müharibə bitib, hamı dəli olur ki, pul nə vaxt verəcəklər, buraxın çıxaq gedək, gündə ora bura zəng edirlər, komandirlərin beynini yeyirdilər ki, noldu nə vaxt buraxırlar, hətta mənə neçə dəfə neçəsi gileylənirdi ki, sənin aran yaxşıdı, sən bir dəfə soruşub bir şey öyrənmirsən. Qayıtmamışdan 1 həftə filan qabaq oturub yeyib içəndə biri tost dedi ki, inşallah çıxaq çöldə belə yığışaq, “normalnı oturaq”, hamı qaldırdı rumkanı mən qaldırmadım, soruşdular ki, sən niyə qaldırmırsan, dedim ki, kardeş onsuz da burdan çıxandan sonra hamınızı qıracam. Güldük elədik, elə bildilər zarafat eliyirəm. Qayıdandan sonra, neçə dəfə zəng edirlər ki, görüşək edək, hamı medalın, təltifnamələrin dalınca düşüb, watsapda qruplar yaradiblar, filan yerə gedək, filan sənədlər lazımdı, axırı bezib watsapı zadı da sildim ki, ala əl çəkin də tək qalmaq istiyirəm mən. Telefonları götürməməyə başladım, vəziyyət düzəldi. Day zəng eləmirlər. Dadlı yemək bişirməyi, yeməyi çox sevmişəm həmişə. indi heç nədən dad ala bilmirəm, yemək umumiyyətlə bişirmirəm. Ancaq hazır şeylər yeyirəm, ya da mama sağolsun nəsə hazırlayıb verir. Dünyanı gəzmək istəyirdim, son 3-4 ildə pulumun 90%-ni səyahətlərə xərcləmişəm, indi bir məna görmürəm, getmək istədiyim heç hara yoxdur. Dostlar, tanışlar, demək olar ki, hamı ilə əlaqəni kəsmişəm. Həftədə bir dəfə futbol olmasa insan üzü görəsi deyiləm, iş xaricində evdən çıxmıram. Filmlərə filan da baxa bilmirəm axır vaxtlar, ancaq kitab oxuyuram. Ya da qramafonu qoşub, uzanıb puzzle yığıram. Şəkil çəkməyə çalışıram, elə də alınmır. Qabiliyyətsiz adamam mən. Bir də yazmağa başlamışam uzun müddət sonra. Hövsələm çatsa o qədər çox yamzağa, kitab səviyyəsinə çıxacam. Anam və atamın xətrinə yaşayıram deyə bilərəm. Onlar olmasa, çox könül xoşluğu ilə özümü balkondan atardım aşağı. Ancaq onlara bunu etməyə haqqım olmadığına görə, içimə soxub, gülüb yaşayıram. Take care dears, life sucks anyway.