(montaigne`a görə isə : dindar insanlar ölümdən sonra mühakimə olunmaqdan qorxar, digərləri isə ölüm anında hiss edəcəyi ağrıdan)
görəsən insanların neçəsi ölüm qapılarını döydüyündə, yaşadıqları həyatın film səhnəsi kimi gözünün qarşısından keçər ? görəsən neçəsi etdikləri, etmədikləri ya da edəbilmədikləri üçün peşmanlıq hiss edər ? görəsən neçəsi uşaqlıq günlərini həsrətlə xatırlayaraq o günlərə geri qayıtmağı istər, o ən saf xəyalları təkrar qurabilməyi istər ? neçəsi qırdığı qəlblərin peşmanlığını duyar və son dəfə olsun geri dönüb əfv istər ? neçəsi sevdiyi ya da sevdiyini düşündüyü qızı / oğlanı tərk etdiyi və ''sağol'' deyərək həyatından çıxartdığı o saniyələri düşünərkən ağlına gəlirmi ki görəsən onunla birliktə olsa necə bir həyatı olardı..
sırf daha yaxşı bir evdə yaşayıb, daha yaxşı maşınlara sahib olmaq üçün çəkdiyi əziyyəti və özünün öldürərmişcəsinə işlədiyi o günləri xatırlayarmı ? bəs insanların gözündə dəyərini yüksəltmək və özünü bəyəndirmək üçün şəxsiyyətindən keçdiyi o günləri ?
ölüm anında bütün bunları və daha çoxunu düşünərkən tərəzinin xoşbəxtlik tərəfi bədbəxtlik tərəfindən ağırdırsa, narahat olmamalı və qorxmamalıdır çünki bu, kimilərinin var olduğuna inandığı cənnəti yaşadığına sübutdur yox əgər bədbəxtlik tərəfi daha ağırdırsa onda o şəxs illərdir varlığından qorxduğu cəhənnəmi yaşamışdır.
(youtube: 
)
)