74. başlıq: babayla ders çalışmak

arada sırada anımsanan kabus gibi anılardır.
birinci sınıfın daha ilk haftaları ve ben "g" harfini yazamamaktayım.
ne kadar denediysem olmadı. "g" harfinden başka her şeye benzedi. ödevimi yapıp yapmadığıma bakmaya gelen annem yanıma oturdu ve defalarca gösterdi nasıl yazılacağını. olmadı. daha sonra ellerimi tutarak "g" harfi yazdırmaya çalıştı. ve yine olmadı.
akşam 7-8 gibi baba eve geldi. sanırım atışmıştı 1-2 kişiyle iş yerinde, sinirliydi. "dur ben şunun ağzına sıçayım." diyerek* yanıma oturdu. ayrı bir kağıt daha çıkardı. "ilk önce buna yaz, emin olunca defterine geçir." dedi. ve ben yine yapamadım. işin ironisi, o müsvedde kağıda düzgün yazıyorum, deftere yine yazamıyorum. her başarısızlıkla sonuçlanan denemede babam kafama bir tane geçiriyor ve beni sabahın beşine kadar salondaki o masada yazmam için baskı yapıyordu. ve ne kadar istesem de yazamadım onu. zaten gözyaşlarımdan kağıdı bile göremiyorum. bir yandan burnum akıyor mendil istemeye korkuyorum falan. sonra babam küfürler eşliğinde yatağına yatmaya gitti. ben de korka korka odamın yolunu tuttum.
ertesi sabah, öğretmen sınıfa girer girmez ilk iş ödevleri kontrol etmeye girişti. sıra bana geldiğinde zaten salya sümük bir haldeydim. defteri çıkardım sonra tekrar ağlamaya devam ettim. hoca hiçbir şey demedi. "ulan bu kadın neden bişey demedi?" diye kendi kendime sorarken defterin dolu olduğunu gördüm.
annem sabah ezanında kalkıp bütün ödevimi yapmıştı. anam, canım anam... oturdum bir de ona ağladım.
şimdi de "g" harfini yamuk yazarım. olmuyor.