8. məni çox dərdləndirən bir tayfa. sözün əsl mənasında təəssüfləndirən insanlardı. fikir vermişəm ki, bu insanlar toylar kralına da baxırlar, manaf ağayevi, əflatun qubadovu toylarına da çağırırlar. sonra ikirəqəmli qiymətə recep ivedik filmlərinə bilet alıb nizami kinoteatrında növbəyə dururlar. hər nə zövqləri olsa da bunlar xalqdır. xalq. biz əsgərliyə bunlara görə gedirik. avropadan bu insanları gizlədirik ki bizə gülməsinlər. sayları o qədər çoxdu ki xalq deməmək olmur. bu insanlar arasında mənim də, bəlkə elə sizin də ailə üzvləriniz var. həmin bu insanlarla bu barədə heç cür müzakirə, mübahisə, debat keçirə, apara bilmirsən. hamısı da hərənin bir zövqü var deyir. ancaq heç birisinə başa sala bilmirsən ki, estetik zövq deyilən şey var ki, orda mozartlar, beethovenlər, tarkovskilər, nuri bilge ceylanlar, hüqolar, stendallar, mopassanlar toplaşıb.
həmin bu insanlara görə hələ də mirzə cəlil, sabir zad aktualdı. əgər onlar belə olmasaydı, daha başqa cür satira yaranardı incəsənətdə. yaranan yeni satiraların da, karikaturaların da ana xətti, tənqid obyekti eynidi əvvəlkilərlə. nəysə əşi, bu ölkə mənim ən böyük dərdimdi.