15. bacımla şahmat oynayırdım həmin an. saat təxminən 22:15 filan olardı. televizor açıq idi, space tvdə "bu şəhərdə" yayımlanırdı. o illərdə yataqxanada qalırdıq. anam hamıya aid, ayrı evlərə qazanların aparılıdığı mətbəxdə, atam isə həyətdə idi.
bir an yıxıldığımı düşündüm. zələzələnin necə baş verməsi ilə bağlı təcrübə yox idi. təcrübə isə saniyənin mində birində belə nəsə baş versə belə dərk edə bilmək və hazır olmaqdır. balaca şahmat taxtasından əvvəlcə top, sonra fil düşdü. olanları dərk etməyə macal tapmamış ayağa qalxdım, bacımın elinden tutub evdən koridora atıldım, o an necə əyilib bacımın ayaqqabısını götürmüşdüm, nə o vaxt xatırlayırdım, nə də indi. həmin gün bir çox qonşu nədənsə bizdə qaldı. o biri gün ans kanalının ad günü idi. hər kəs səksəkə içində idi. şayələr gəzirdi ki, guya növbəti dalğa gözlənilir. anam 26 noyabr 17:00-22:00 arası koridorda, həyətdə bacımla gəzdi əvvəlcədən hazırladığı risk tədarükü ilə. atam isə deyəsən zəlzələnin silkələməsinin sehrinə düşüb daha çox silkələnmək eşqi ilə arağlamağa getmişdi. bəs mən ?
bir neçə il sonra bacım evdə oturarkən qayıdıb demişdi ki, "mama, yadındadır hamı qorxusundan bayırda, koridorda gəzirdi, amma qaqaş (adımı çəkmişdi) oturub "tutugildə"yə baxırdı." bunu eşidəndə sıralama ilə səs tonu, intonasiya, sonra öz təsvirim, daha sonra həmin hadisələrin yada düşməsi beynimdəki gülüş qırışlarını hamarlaşdırdı və həyatımda ən ürəkdən güldüyüm anlardan birini yaşadım. 11 yaşlı uşağ bacısı ilə şahmat oynadığı günün səhəri zəlzələ təhlükəsini vecə almayıb tutugildəni izləyirdi mvfndfnmdfxdsnds o vaxtdan yelbəyen adam idim və elə o vaxtdan bilinirdi ki, gələcəyin işsiz, lakin qeyri-standart adamı böyüyür.
(baxma: tutugildə verilişinə baxan oğlan olmusan da, kimsən guya)