7. "men heç vaxt tenha olmamışam. ele vaxtlar olub, öz otağımda tek oturmuşam ve özümü ölümcül pis hiss etmişem, men depressiyada olmuşam, özümü ele pis hiss etmişem ki, heç vaxt bundan beteri olmayıb, amma men heç bir vechle düşünmemişem ki, indi kimse otağıma gelib mene kömek etse, yaxşı olardı. daha doğrusu, hemin vaxt mene kömek edecek beş-altı adam tapılardı, ancaq menim buna ehtiyacım yoxdur. başqa sözle, tenhalıq meni heç vaxt narahat etmeyen bir şey olub, men hemişe içimde qarşısıalınmaz bir tenhalıq arzusu hiss etmişem. tenhalıq meni heç yerde terk etmir, o qonaqlıqlarda da, insanların ürekden eylendiyi stadionda da özünü keskin hiss etdirir. henrix ibsenden sitat getire bilerem : “güclülerin güclüsü hemişe en tenha qalandır”. anlayırsan, men onu qebul ede bilirem. menim ağlıma heç vaxt bele fikir gelmir ki: “indice qapımı açıb suyuşirin, sarışın bir qız otağıma daxil olacaq, menle delicesine sevişecek, bütün bedenimi öpüşlere qerq edecek ve men onda özümü ela hiss edecem” – bele şey ola bilmez. bele fikirler adeten daxilen bomboş olan adamların ağlına gelir, onlar bir-birlerine deyirler: “bu gün şenbe günüdür, sen bu axşam ne işle meşğul olacaqsan? sadece, burda oturacaqsan?” kütbeyin adamlar ele özlerine benzer kütbeyinlerle oturub-dururlar. onlara baş qoşma, qoy özlerini kütleşdirsinler. men heç vaxt axşamlar harasa getmek isteyi ile yaşamamışam. men barlarda tekbaşına içmeyi üstün tutmuşam, çünki fabriklerde çoxlu adamların arasında işlemek menlik deyil, vessalam. milyonlarla adamlardan üzr isteyirem, amma men heç vaxt tenha olmamışam. men özümü sevirem. men – özümün en böyük eylencesiyem. gel bacardıqca çox şerab içek !"