99. mutluyken mutsuz duruma düşmek

--spoiler--


her içsel devinimin insan ruhunda yarattığı algının farklı olmasından kaynaklanan, adeta matematikteki fonksiyon işlemlerinde x'e verilen her değerde görüntü kümesinde değişik bir sonuç almayla birebir örtüşen, insan hayatındaki temel olguların aslında birer mutlak mutsuzluk veya mutluluk düzleminde birer bitirilemeyen cümleye benzerken sözlerime de orta çağ fransa'sında yaşamış jean françois clement lilian'ın konuyla ilgili mükemmel bir sözüyle son vermek istiyorum: "yarak gibi bir şeydir afedersin!".

şaka lan şaka. söz gerçek tabi de benim entry'i bitirdiğim şaka. ne bitircem lan megabaytına para mı veriyorum sanki yazıcam tabi. efendim dün akşam yine evde bilgisayarla, televizyon, üçlü koltuk, çay ve mandalinayla beraber mükemmel zaman geçiriyorum. maçkolik senin, nesine benim, sözlük sedat'ın dolanıyorum internette. yuutup'ta "tamam son bir komik kedi videosu izleyip kapatıyorum" diyeli yaklaşık 1.5 saat olmuşken ve gayet iyi giden iddaa kuponumun etkisiyle göbeğimi titrete gülüyorum. ne güzel lan insan mutlu olmak için daha ne ister ki?

sonra bir telefon geldi ve hayatım tepetaklak oldu. telefonun ucundaki ses beni birazdan almaya geleceğini, hazırlanmam gerektiğini söylüyordu. teklifi "oo süper olur karşiiim" diyerek kabul ettim ama telefonu kapattıktan sonra samimiyetsiz bir insan olduğum için "hiç sevmiyom bu adamı da yaaee" diyerek hazırlandım. çıkmadan son bir komik kedi videosu daha izleyip, maçlara bir kez daha baktım. her şey o kadar güzeldi ki! allam ne kadar da mesuttum. fakat bu mutluluk sarhoşluğuyla farkında değildim bazı şeylerin...

arkadaş arabayla beni aldı. azcık piyasa yaptık, camlar açık son ses müziğimizle. hala her şey çok güzeldi, insanların bize güzel bakışlarıyla taçlanıyordu adeta mutluluğum. arkadaşın ağzından çıkan "gel lan şurada 2 bira ısmarlıyım sana" sözü aslında sonun başlangıcıydı. bedava ve ekstra bir birayı reddedemezdim ama teletabi gibi musmutlu olan ben mekana girer girmez adeta çöküyordum. ortamın loşluğu, içen insanlar, çalan müzik hepsi benim mutluluğumu baltalamak içindi.

biraları söyledik, biralar gelene kadar ben çoktan uzaklara bakıp sigara içmeye başlamıştım bile. tanju okan başlıyordu, sibel can devam ettiriyordu, ebru gündeş başıma ilmeği geçiriyordu en sonunda ümit besen de altımdaki sehpayı çekiyordu adeta. allam neler oluyordu? neden yarım saat önce "20 dollars in my pocket" diye güle güle şarkı söyleyen ben "benim tek dostum içkim sigaram" diye böğürüyordum? neden ümit besen'le beraber eski sevgilimin nikahına gitmek hatta ve hatta nikah şahidi olmak için bu kadar ısrar ediyordum? neden arkadaşın yakasına "ben imkansız aşklar için mi yaratıldım? haa söylesene!" diye yapışıyordum. neden arkadaş ısmarladığı için hayvan gibi yediğim patates kızartmasının bile benden daha mutlu olduğunu düşünüyordum?

bildiğin bittim, berduş oldum. eve dönerken bile "ölmek için bile çok yorgunum" diye fısıldıyordum. eve girince yatan iddaa kuponumu görünce "şu hayatta hiç yüzüm gülmeyecek mi lan benim!" diye bağırarak komik kedi videolarının hepsini kapattım. "ultra damarrrr" klasörümü açıp mutsuzluğun dibine vurmaya devam ettim. mutluluğumdan bir zerre bile kalmamıştı. koltukta sızıp kalmıştım, sabah kalktığımda bile aklımda tek bir soru vardı: "ölümsüz aşklar var da ölmeyen aşık var mı? güvenme gençliğine ölen hep ihtiyar mı?"

cevap versenize lan!


--spoiler--