21. etiraf edirəm, heç vaxt hansısa uğur sahibi olan adamlara, normal karyera quran adi adamlara, doğulduğu ölkə cəhətdən bəxti gətirənlərə, valideyinlərinə görə genetik, maddi, mənəvi cəhətdən bəxti gətirənlərə, yazıçılara, şairlərə, fotoqraflara, ya da qadınlar mövzusunda uğurlu olan adamlara qarşı heç bir paxıllıq hiss etmirəm desəm yalan olar. amma yaxşı musiqiçilərə qarşı olan paxıllığım bunlardan müqayisə olunmayacaq qədər güclüdür. ən çox arzuladığım şeydir musiqi yaratmaq. amma bacarmıram, yarada bilmirəm, istədiyimi ala bilmirəm. saatlarımı bəzən günlərimi verirəm fl studio-da bir musiqi yaratmağa. sonra bir saniyənin içində bu saatlarımı qurban verdiyim işi yox edirəm. sabah olur yeni bir musiqi gəlir ağlıma, kaş ağlımda olan, beynimdən keçən musiqini yarada bilsəm.. amma alınmır. düzdür bəzən yaratdığım mahnıları sona çatdırıam, bəzən paylaşıram, hətta bəyənənlər də olur. amma yaratdığım bu bitmiş parçalar mənə daha çox əzab verir. istedasızlığımı daha çox üzə vurur sanki.. musiqi yazmağa olan arzumu üzə vurur sanki. beynimdə yaratdığım notları heç vaxt ordan çıxara bilməyəcəyimi deyir sanki. sən bu işin daşını at deyir sanki. çətindir. atıram da. saatlarımı boş-boşuna sərf edirəm. hər dəfə programı açanda o ümidlə açıram ki, yox bu dəfə alınacaq. amma alınmır ki alınmır. bəli mənim nə vaxtsa gözəl musiqi yazacağım heç vaxt reallaşmayacaq arzudan başqa bir şey deyil.