107. 5 yaşında idim. bircə onu xatırlayıram ki, bir gün 2ci dəfə əsgərlikdə olan dayım icazə alıb bir günlük bizə gəlmişdi. bacısının (anamın) yanına. belinin ağrımasından, böyrəklərinin soyuqlamasından gileylənirdi. anam onu yaxşıca oxaladı, çay verdi, danışıb yola saldı. bu onu son görüşümüz oldu. 1 yaşlı qızını, təzəcə qurduğu ailə həyatını, bu həyatdakı ən yaxşı dostu anamı gözüyaşlı qoyub, getdi.


bir gün xəbər gəldi ki, o özünü cəbhədə vurub. özünə qıyıb. belə iyrənc bir yalanla torpağa verildi. belə qara ləkə yaxmağa çalışıldı adına. necə olur ki bir adam özünə 4 dəfə atəş açsın özdə biri gicgahına, biri gözünə digər ikisi sinə nahiyəsinə? necə olur ki bu adam özünə qəsd edərkən həm də döyülmüşcəsinə qabırğalarını sındırabilir? cinyətkar məlumdur ama xarabada hər şey pul ilə həll olunur, hakim susdurulur. ədalətsizlik üstün gəlir. şərəfsizlik daha da üstün.


mənim anam çox emosianal qadındır. dayımla o bir qardaş bacıdan daha fərqli böyüyüb. ət ilə dırnaq kimi. onun ölüm xəbərini alan anamı xatırlayanda uşaqlığımın ən acı xatirəsinin bu olduğuna qənaət gətirirəm. anam öz hisslərini yazaraq ifadə etməyi sevəndir. yardım edəbiləcəyini fikirləşdiyi insana yazdığı məktubunu bir neçə il qabaq tapmışam, hərdən açıb oxuyuram. anam məktubda dayımın ağ kəfəninə intihar etmişdir kimi yalanla ağır ləkə sürülməsinə, ailəyə ikinci bir ağır zərbə vurulmasına toxunur.
anam xəbəri alanda qardaşım 6 aylıq olardı. qardaşım psixolojik narahatçılığın olduğu, gözyaşının olduğu bir evdə böyüdü. nə vaxt anam dayımla bağlı bir xatirəni bizlə bölüşsə həmişə gözü yol çəkir. onu incitməmək üçün, ağlar görməmək üçün dayımın ölümü ilə bağlı ağlımdaki tonlarla sualı verəbilməmişəm. dayım barəsində danışmaq bir növ qadağa olub bizim evdə.


anam ikinci zərbəni qardaşının yoldaşının onu(anamı) dayımın ölümü ilə bağlı təqsirkar sayması ilə və dayımın bu dünyadakı yeganə parçası qızını bizə göstərməkdən qaçınması ilə alır. uzun illərdi ki, dayım qızını görəbilmirəm, görməyimizə imkan verilmir. yəqin ki, o da bilmir bibisi qızının olduğunu.


illər keçib bu acı günlərin üstündən ancaq suallar cavabsız, ədalət yerini tapmayıb. dayımın qatili əlini qolunu sallaya-sallaya gəzir, ailəsi ilə vaxt keçirir. dayımı gəncliyinin baharında qətlə yetirərək ailəsinin gözünü yaşlı qoyduğunu isə yəqin ki, heç ağlına da gətirmir.