əjdahalar googlla dünənin ən bəyənilənləri - yekəqarın kişi - seymur baycan - elif şafak - turbo saqqızı - uşaqlıqda allah zənn etdiyimiz şeylər - güldürən hadisələr - uşaqlıqda verilən mənasız suallar - futbol 112. bilmirəm niyə, ilk evimizdən köçməyimiz heç yadımdan çıxmır. kasıb idik, mən də bunu başa düşmürdüm. evimiz dərnəgül körpüsünün yanındakı həyətli evlerden biri idi. atamla tez-tez körpünün yanindan keçirdik, zavodun deffektli "armatur"larini evimizin həyətin də çəkiclə düzəldib, zavoda satırdıq, evin boyuk oglu idim, atama kömək edirdim. kömək deyəndəki, 4-5 yaşında uşağın kömeyi ne olacaq ki, daşırdım. pul olmadiği üçün, atam evi satib, daha ucuz ev almag qerarina gelmisdi ki biraz eline pul gelsin, neyse bunu mene demisdi, mən de ozunu götverenliye qoymusdum, durmadan aglayirdim ki, kocmeyek bura yaxsidi. atam cox narahat idi, ne az ne cox 50 yasi var idi, menim de 5, atam gec aile heyati qurmusdu, ona gore meni incitmek istemirdi. kocduyumuz gun, anam gozumun qabagina gelir, bir kuncde oturmusdu, evde 1 stul saxlamisdilar, anam onu kunce qoyub oturmusdu, sakitce aglayirdi. bu menzere hele de gozumun qabagindan getmir, hele de o korpuden kecende ureyim agrayir. duz 14 ildi teze evde yasayiram, hele de oyresmemisem, travma olaraq qalir. atamla zavoda getmeyimiz, korpuye qalxmagimiz, menim ah rengde olan cekicim, bunlar hamsi yaddan cixacaq, amma anamin evin kuncunde sakit aglamagi hec vaxt.
