1. umbay dövlətdir. qonşuluğumuzda kasıb ailələr var. iş tapa bilməyən tək analar, xəstəsi olan ailələr var. bu ailələr qidaların pulunu güclə tapırlar, hər dükana borcları var. bu vəziyyətdə onlardan necə təbi ehtiyacların borcunu istəmək olar axı? əslində dövlət bu ailələrə işsizliyə görə pul verməlidir. işi, qazancı olmayan ailəyə dəstək ola bilməyən dövlət, ondan borc da istəməməlidir.

bu dediyim kasıb qonşuların əvvəllər hər gün işıqlarını kəsrdilər, biz gedib təzədən düzəldirdik olarçün. sonra təzə sayğac qoydular (balansa nə qədər yükləsən o qədər də işlədirsən) bundan sonra onların işığa borc problemi olmadı. gündə 1-2 manat hesablarına yüklüyürlər. indi bu ailələrin suya borcları var. su idarəsindən hər ay gəlib onları qorxudurlar, sularını kəsməklə təhdid edirlər. çıxıb hər dəfə xaiş edirik ki ala kasıbdılar da, başa düşün. olanda verərələr. bir dəfə içxəbərə şikayət etmişdik ondan sonra uzun müddət gəlmədilər. indi yenə su üçün gəlirlər.

su idarəsindən gələn işçiləri başa salırığ ki bunlar yeməyi güclə tapırlar. onsuz da borcları verə bilməyəcəklər. kəsməyə də biz icazə vermərik. bina evidir, şəhər yeridir. burda su oksigen kimi vacibdir. biraz duyğusallaşandan sonra adamlar yumuşalıb gedirlər.

günah bu işçilərdə deyil. işçilər özləri deyirlər ki vallah bizlik deyil. bizi işdən göndərirlər. getsinlər orda ərizə yazsınlar bəlkə nəsə olar.

bir dövlət olaraq nə qədər umbay olasan ki işsiz adamdan borc istəyəsən. bu vəziyyətdə dövlət kasıbları tavana otuzdurur.

dövlət qaçqınlardan kommunal xidmətlər üçün heçnə istəmir. çünki qaçqınların qaçqın statusundan öz siyasi mənafəyi üçün faydalanır. bir dəfə ilhama sual vermişdilər ki niyə ölkədə bu qədər işsiz var. demişdi ki bilirsiz bizdə 2 milyon qaçqın var, biz müharibə şəraitindəyik zad. əgər dövlət bunu siyasi məqsəd üçün yox, insanlığ üçün etmiş olsaydı, onda bütün kasıblardan borc yığmazdı. bütün nardaranın işığını, qazını kəsməzdi.