30. bu şeiri ilə, böyük sözlər işlətmiş şairdir. necə incidiblər ala bunu

qapqaraciyərin sevgisi

bədəninə toxunduqca kədərlənirəm,
kədərlənirəm ki, bu gözəllik bir gün həyatda olmayacaq.
öləcəyəmsə, bu gözəlliyin yerini tanrıdan soruşmaq üçün öləcəyəm.
tanrıya – insanı palçıqdan, sevgini ayrılıqdan,
ayrılığı ölümdən yaratmış bu tanrısıza sübut etmək istəyirəm ki,
səni tapmaqdan ötrü, yoxa çıxmaqdan belə qorxmuram.
yaşayıb səni itirməkdənsə,
ölüb səni tapmaqdı sevgi - mənim üçün.
mən tanrının yox, sənin yoxluğunun ateistiyəm.
gözlərin bütün qadınların gözlərinin müəlliməsi idi
insana necə baxmağı öyrədirdi.
əllərin uzaqlaşmaq dərsi keçirdi.

çünki biz
insanlardan uzaqlaşa-uzaqlaşa yaxınlaşmışdıq bir-birimizə.
səni hamını itirdiyim yerdə tapmışdım, doktor.
bundan sonra başqasını sevsən də sevinəcəyəm
biləcəyəm ki, o da mənəm.

amma sən
bu boyda gözləri necə, kimin arxasında gizlədəcəksən,
hardan tapacaqsan o nəhəngi?
danışdıqca ağlamağım gəlir,
ağladıqca susmağım
susduqca yoxa çıxmağım gəlir, doktor.
bax, yenə də ağrıyıram
saatımın əqrəbi sol qolumu sancıb!
zamanın zəhərini qatıb qanıma.
bir insan ört üstümə, tənhalıqdan üşüyürəm
bax, əlçatmaz ağacların başında mürgüləyən külək əsməyə başladı yenə
gecənin qaranlığından ağappaq qar yağdı
üşüdük və göylər yenə sübut etdi ki,
sevəndə qaranlıq da ağappaqdı.
doktor, hər qadın həvvanın uzaq qohumudu
hər kişi adəmin yaxın dostudu.
alma ağacı görəndə iyrənirəm
çünki bu ağacın əcdadı
qadının cənnətdə yediyi
qadağan olunmuş meyvənin
mədəsində gətirdiyi toxumudu.
gülü ağac olmaq arzusu soldurur
bizi tanrı olmaq iddiası öldürür.
ağaclar tanrının özünə bağışladığı nəhəng güllərdi.
vaxt vardı, ümidsizliyim də
mənə yaşamaq üçün ümid verərdi.
doktor, geri dönmək, yenidən gil, palçıq olmaq istəmirəm
məni elə sev ki, yenidən palçıq yox,
biryolluq yox olum.

aç qolundakı saatı, doktor, gözəlliyini zamana qısqanıram.
biz ayrı-ayrılıqda o qədər xoşbəxtik ki,
bir yerdə olanda bir az da bədbəxt olmaq istəyirik.
doktor, məni unutsan, elə unut ki,
səndən sonra heç kimin yadına düşməyim.