135. hardasa 3-cü sinifdə oxuyardım.90-cı illərin sonu olardı.rayonda qalan vaxtlarımızdı.məhlə uşaqlarıyla yay vaxtı hər gün yığışıb çaya çimməyə gedərdik.bizdən bir məhlə aşağıda azər adlı oğlan qalırdı.bu hardasa 3,4 yaş böyük idi bizdən.bizə paz oldu ki,gəlin mən yaxşı dərin bənd yeri taniyiram təzə qurublar gedək ora.bizdə razılaşdıq getdik o dediyi yerə.başladıq burda çimməyə.mən də paltarlarımı soyunub bir az kənarda ağac var idi.qoydum həmin ağacın altındakı daşın üstünə.qolumda da saatım var idi.elektron qara saatlar.o vaxt uşaq olanlar bilər yəqin hansı saatı deyirəm.ad günümdə anam almışdı onu mənə.gözüm kimi qoruyurdum o saati.suya girməmişdən qabaq onu da qolumdan çıxardıb qoydum şalvarımın cibinə.sən demə bu oğraş gədə azərin gözü saatı tutubmuş.nəysə bir az çimib elədik.əynimizi geyinən vaxtı əlimi cibimə atdım saat yoxdu.nə qədər axtardım oranı-buranı yoxdu ki,yoxdu.indi məni bir ağlamaq tutub ki,gəl görəsən.ən çox təsəlli verən də elə bu azər əclafdı.mənə deyir ki,ağlama olan işdi,mən sənə onun ağ rənglisini sataram 2 məmmədə.mən də sevindim.getdim evə hadisəni anama danışdım.dedim 2 məmməd ver azərdən təzə saat alacam.dedi o götürüb sənin saatını yalan deyir sənə.mən indi öyrənərəm.pramoy getdi bunların evinə.anasına nə dedi nə demədi bir də gördüm saatı götürüb gəlir evə.sonradan bildim ki,bu tüllab azər saatı cibimdən fırladıb evə aparıb ağ lakla rəngləyib.mənə öz saatımı soxacaqmış 2 məmmədə.azərin atası da həmin vaxt evdə olub.babat çırpıb bunu.boynuna alıb hər şeyi.mamaya sag ol deyirəm həmişə,çünki məni loxlanmaqdan xilas etdi.düzdü sonralar insan böyüdükcə çox loxlanır.amma uşaqlıqdakı loxlanmağın travması bir başqa acı olur.saat oğurlanandan tapılana qədərki keçirdiyim psixoloji gərginliyi isə heç cür sözlə ifadə edə bilmərəm.