79. günəşli günlərdə yadıma bakı düşür son zamanlarda. tələbə vaxtlarım. günəşli günlərdə bakı bir başqa gözəl olurdu. sərin bakı küləyi, isti hava.. günümüz yollarda keçərdi, o xəstəxanadan bu xəstəxanaya.. mən həmişə deyərdim avtobus ilə gedək, uşaqlar isə piyada gedərdilər gənclikdəki, 28-dəki dərslərə. hətta bir neçə dəfə bayıldakı doğum evinə piyada getmişdik. söhbətlərimiz bitmək bilməzdi. bakı o qədər gözəl idi ki, o qədər böyük idi ki.

o gün qədimlərdən bir dostum yaşadığım ölkəyə qonaq gəlmişdi. görüşdük.. yanımızda sevgilim də olduğuna görə zaman sadəcə bugün və gələcəkdən danışmaqla keçdi.. və əlbəttə başqa bir dildə. amma ikimiz də o günlərin geri qayıtmasını çox arzulayırdıq, bizi görüşdürən də elə bu idi. o xatirələr. restavrasiya və o əcaib binalar tikiləndən sonra mənzərəsi batmış, mənim gözümdə artıq xarabaya çevrilmiş dağüstü parkdakı çayxanaya gedərdik həmişə onunla. 4 nömrəli xəstəxananın qabağından məni götürərdi aparıb evə qoyardı. işlərindən vaxt olan kimi gəzməyə gedərdik elmlərdə. naxçıvandan bakıya gələndə məni qarşılamışdı. o zaman maşında səslənən mahnılara kimi yadımdadır.

bilirəm, indiki həyatım ilə əvvəlkini müqayisə etsəm çox böyük günah işləmiş olaram. hazırda hər şeyə sahibəm. amma o yarımçıq qalmış hisslər, edilən haqsızlıqlar, hər şey narahat edir. belə olmasaydı necə olardı kimi suallara cavab tapmaq mümkün deyil artıq. o gün baxdığım la la land kinosundakı kimi, xəyallarımızda canlandırırıq, amma heç vaxt bilməyəcəyik. hər şeyi atıb ikinci bir həyata başlayan bütün insanlarda belə olur deyə düşünürəm. keçmişlə yaşamırsan, amma keçmişi unuda da bilmirsən.

- niyə getdin? dəyərdimi?
- dəyərdi. mən mütləq getməli idim. başqa şansım qalmamışdı. mən orda yaşaya bilməzdim. heç kim məni anlamadı. hətta...
- niyə susdun? de, rahat ol, bilirəm nə deyəcəksən. hətta sən belə məni anlamadın deyəcəksən.
- .........