69. hər il bu vaxt öldürür özünü
tapanca ilkin ağlını çəlir, sonra deşir
o iki güllə realllığı üzümə tüpürür
kolasını içdikdən sonra evə qayıdır
evin bildiyi yerindən atasının tapancasını götürür
bilmədiyim bir cür pilləkanları qalxaraq üçüncü mərtəbədəki boş otağa çıxır
bilmədiyim hisslərlə, bilmədiyim səbəblərlə
beyninə tuşlanmış tapanca, iki güllə səsi, yerə axan qan

hər il bu vaxt öldürür özünü
sonra unudulur
xatırlanmağın da bir faydası yoxdu
ölüləri öldükdə unudabilərsən
ya da heç bir cəhd göstərmə, yadından çıxır onsuz da