22. Keçənlərdə bir fb dostum çox gözəl status paylaşmışdı. Mən də sizinlə paylaşmaq istiyirəm.

Təcrübəsi hələ balaca “mən”i boyda olan insan nəyinsə dadını damağında qoyduğu üçün həyatdan inciyir, üzdə olmasa da, içəridə bunu ona bağışlamır, bu “haqsızlıq”a özünü layiq bilmir. “Niyə mən, niyə mənimlə, niyə bu qədər, niyə bu cür..?” Küskün sualların sayı-hesabı yoxdur, etirazın min cür çaları var. Həyat onunçün o qədər özündən ibarətdir ki, başını qaldırıb ətrafa baxa bilmir, görə bilmir ki, bu vəziyyətdə olan tək o deyil, hamı bu “çatışmazlıq”lara məhkum edilib və hamı bu narazılığın məngənəsindədir. Həyatı hiss etmə səviyyəsi o qədər aşağıda, hər şeyin vəhdətdə olduğu yerdən o qədər aralıdadır ki, gözü bir az uzağı görmür. Görmür ki, ətrafdakı hər kəs onunla bir yerdə ağrı çəkməkdədir. Şəxsi ağrının gücündən ətrafdakıların naləsi eşidilməz olur. “Mən” o qədər böyükdür ki, “biz”in varlığı diqqət çəkə bilmir.
Şəxsi bəxtindən narazılıq edən insan! Ətrafına bax. Qonşuna bax, iş yoldaşına bax, “facebook”da növbəti ağrılı statusu paylaşana bax, televizorda ağlayana bax. Fərqsizliyi gör, bütün zahiri müxtəlifliklərin fövqündəki eyniliyi gör. Tarixə bax, ən qədiminə və ən yenisinə. Başqa millətlərə də bax, yaxın və uzaq ölkələrə, inkişaf etmiş Avropaya, inkişaf etməkdə olan “ikinci”lərə və heç cür inkişaf edə bilməyən Afrikaya bax, “ayıran”ların içərisində asanlıqla seçilən “birləşdirən”ləri gör, təbiəti gör, mahiyyəti gör, insan psixologiyasının mütləqliyini gör. Öz bəxtini yazandan əl çək artıq, insanlığın bəxtini yazanı qınamağa başla ki, bu, səni daha irəli mərhələyə – qınamamağa, qınamağın mənasız olduğu yerə aparsın. “Niyə mən?” sualını yadırğa, “niyə biz?”i yarat, “mən”i unut, “biz” deməyə başla. Bu daha cazibədardır, sənə daha çox yaraşır, səni daha sevimli göstərir. Amma bundan da sevimlisi var.