4. uşaqlıqda çıxdığımız səyahətlərdə evdəkilərin də burnundan gətirərdim. dağlardan qorxduğum üçün yolda getdiyimiz yerə qədər vay-şüvən qaldırırdım. heç yadımdan çıxmaz bütün yolu ayaq altta gözümü tutaraq gedərdim -*
ilk ölkə xarici gettiyim yer sankt peterburq şəhəri idi. təyyarəyə ilk minişim idi. yadımdadı ki səsdən çox narahat idim. 6-7 ay orda qalmışdıq və sadəcə çoxlu qar, atamın dostlarının uşaqlarıyla hər gün oynamağımız, onlarla bağçaya getmək istəməyim və anamın otur yerində deyib döyməsi -* qayıdanda isə qatarla qayıtmağımız və o vaxtdan qatarla səyahəti sevməyim mənim üçün ən əziz xatirədir.
atamla yatanda da gecə üstümə yıxılıb məni boğularaq ölmək təhlükəsiylə üz üzə qoymuşdu -*
irana gedərkən avtobusun kondisionerinin damcılatması və anamın pampers bağlaması da tragikomik xatirələrimdəndi.
amma ən sevdiyim və unutmadığım 3-4 il əvvəl türkiyəyə maşınla getdiyimiz səyahət olmuşdu. ara vermədən saatlarla sürülən maşın, gürcüstanı çox sevməyim, saatlarca sərhəddə gözləməyimiz, bəlkə də ailəmi ən çox sevdiyim nadir anlardan idi.
trabzon şəhərində ufo gördüyümə hələ də inanıram məsələn -*
ən çox da türk yeməklərinin gözlədiyimdən dadsız və acı olması məyus eləmişdi məni. -*
samsunda qardaşımı itirməyim,(ki tapdıq sonra -* )
ankara da gözlədiyim kimi deyildi. bir sözlə həm gəzdiyim üçün sevinirdim, həm də heç nə gözlədiyim kimi olmamışdı. hətta ən sevdiyim şəhərlər trabzon və ordu olmuşdu.
qayıdanda artvin şəhərində qaradəniz sahilində günəşin batışı ən yaddaqalan fraqmentdi mənim üçün. yorğun insanlar sıranın özlərinə çatmasını gözləyərkən o gözəl mənzərəyə baxarkən nələr keçirirdilər kim bilir ağıllarından. insanlara baxıb nə düşündüklərini təxmin etməyə çalışırdım.
iləridəki illərdə ölməyib sağ qalsam kambociadan tutmuş islandiyaya qədər getdiyim yerlər barədə xatirələrimi bu başlığa yazmağı çox istəyərdim.