54. keçən həftə 8-ci sinifdə oxuyan bir şagirdimin anası məktəbə gəlib məndən direktora şikayət edib. şikayətin səbəbi isə məni çox üzdü doğrusu. qızı ilə mübahisə edərkən qız anasına deyib ki, "niyə mənim anam la jolie müəllimə olmayıb,sən olmusan? o məni daha çox anlayır,sevir,qucaqlayır". direktor bunu mənə deyəndə ürəyim parçalandı həm qızını anlaya bilməyən o anaya,həm o sözü deyəcək dərəcəyə gəldiyi üçün uşağa. o qədər təəssüf keçirdim ki, o an direktora nə dediyimi belə xatırlamıram. mən bu hadisədən sonra çox düşündüm. düzdür etiraf edim ki, mənim anam tipik azərbaycanlı ana olmayıb mənə. lakin müşahidələrimə əsasən deyim ki, bizim analarımız uşaqlarını anlamaq üçün heç bir addım atmırlar. analıq borcunu uşağı dünyaya gətirib, oxudub, evləndirməklə bitmiş hesab edirlər. bu bir növ vicdanını rahatlatmaqdır. uşaqlarının yalan xoşbəxtliyinə sevinib, özlərini toxtadırlar. çünki özləri də məhz belə xoşbəxt olublar. uşağın ehtiyacı geyim,telefon,kitabdan öncə sevgi və anlayış olduğunu unudurlar. mən çox böyük təəssüf hissi keçirirəm o uşaqların yaşadıqlarını gördükcə. mən elə bir ana olmaq istəmərəm, olmaram, olmayacam da.