1. Ən böyük işkəncədir mənə görə hələ kobud bir şəkildə oyadılmaq lap lap ağın çıxartmaqdır.

hər axşam saatı 08:45ə qoyub, neçə saat yatacağımı hesablayıb yatmaqdan zəhləm gedir. ən pisi isə odu ki, yatacağım müddət azdısa, daha tez yuxuya gedib yatmağa çalışıram, öz-özümə tez yat deyirəm və onda da heç yata bilmirəm. arada budilniki 7yə qoyub oyanıram ki, saata baxım, görüm hələ vaxta var, sonra yenə yatım. bunu bacımdan götürmüşəm, o həmişə elə edirdi. indi bilmirəm hələ də bunu edir ya yox. indi onlar haqqında çox şeyi bilmirəm. məsələ burasındadı ki, gələndən sonrakı ilk 1-2 həftə çox çətin keçir, elə bilirsən o vaxt heç vaxt keçmiyəcək, saatın əqrəbləri irəliləməyəcək və sən elə ancaq bu anda həkk olub qalacaqsan. amma o 1-2 həftə keçir, burdakı həyatın ki, monotonlaşmağa başlayır, onda elə bilirsən uje neçə illərdi görmürsən onları. bir müddətdən sonra darıxmaq da adiləşir, öyrəşirsən. onsuz da insan hər şeyə öyrəşir. bir dəfə dedi ki, ölürəm mən. dedim olmaz, bəs sən ölsən, mən neyniyəcəm? ürəyim partdayar axı. dedi ki, öləcəm, 1-2 günlükdü də, sonra öyrəşəcəksən.